Na regen komt zonneschijn
Blijf op de hoogte en volg Debbie
05 December 2012 | Oeganda, Mbale
Hujambo Muzungus,
Het is alweer tijd voor het volgende verslag. Wel een dag later dan jullie van me gewend zijn, maar de week verliep iets anders dan normaal. Dit is een ander halve week verslag...
Ik hoop dat jullie er elke keer net zoveel plezier in hebben om het lezen als ik heb om het verslag te schrijven. En wederom, wat leuk om zoveel reacties te krijgen uit alle hoeken. Zo is iedereen toch dichtbij me en kunnen jullie met mij mee leven. Vaak denk ik, deze week zal het verslag niet zo groot zijn, maar dan toch sta ik versteld hoeveel we elke week weer mee maken en beleven. Maar hier onze belevenissen van alweer onze 4de en gedeeltelijke 5de week in Uganda.
Deze week zijn we natuurlijk weer begonnen met ons weekend. Zoals ik vertelde hebben we maandag onze Afrikaanse jurken voor kerst aan laten meten bij Deborah. Ze zijn ook al klaar en ze zijn echt super geworden, maar dat blijft voor jullie nog even een verrassing. In de stad hebben we rond gekeken en de verkopers allemaal vriendelijk afgewimpeld, de één is wat opdringender dan de andere, maar ze blijven gelukkig vriendelijk. Na een flinke wandeling hebben we ons gewaagd aan lokaal voedsel, porcho met een bonen soepje, het smaakte, maar het viel wat minder. Nadat onze buiken gevuld waren, zijn we verder op onderzoek uitgegaan om de stad te verkennen, we kwamen in een soort van doodlopende straat uit, waar in eens veel jongeren om ons heen liepen, wat ons een beetje bang maakte en daarom maar rechtsomkeert hebben gemaakt. Toen maar naar de supermarkt voor onze boodschappen en daarna richting huis. Bij de supermarkt was het een hele uitdaging om een boda-boda driver te vinden die ons naar huis kon brengen, niemand wist Gangama te vinden(we waren nu bij een andere supermarkt dan normaal). Toen kwam er een knul die het wel wist. Wij bij hem achter op gesprongen en gaan met de banaan. Al gauw zag ik dat hij niet de voor ons normale route reed, hier heb ik hem gelijk op gewezen, maar nog steeds wist hij de weg, dus daarop vertrouwend verder gegaan. Op een gegeven moment was de boda-boda driver als voorspeld verdwaald en wij dus ook. Toch bleef hij doorrijden, over zandwegen door onbekende dorpjes, maar gelukkig zagen wij op een gegeven moment een herkennings punt, een pak van m'n hart. Na een geruime tijd met veel gemopper en gelach, en tassen vol zware boodschappen zijn we gelukkig veilig thuis gekomen. Maar dan hebben we de driver wel even de waarheid verteld en geen cent extra gegeven.
Dinsdag was de dag van de grote schoonmaak. We zijn bij tijds opgestaan en zijn rustig aan, op z'n Afrikaans aan de slag gegaan. Beddengoed gewassen, alles van de vloer, vloer flink geschrobd, alles afgenomen en de algemene badkamer onder handen genomen. Jammer genoeg is het resultaat niet blijvend zichtbaar, met de grijze, ruwe betonnen vloeren. Gelukkig was het buiten droog en warm, de was was snel droog en we hebben de hele dag kunnen luchten. Helaas was dit ook de dag van het ziek worden. Weer last van mijn buik, misselijk en diarree, maar weer aan de ORS en paracetamol, genoeg drinken en hopen dat het allemaal snel over gaat. Hiernaast heb ik ook nog een heerlijke dikke vette verkoudheid, dus de pret kan niet op. In de middag toch even bij het weeshuis gaan kijken voor wat afleiding. De kinderen laten je toch even vergeten dat je je niet lekker voelt. Zr. Felicitas kwam weer met een zak vol anti biotica, ze hebben hier serieus voor alles een pilletje. In de namiddag zijn we met z'n 3en naar Deborah gegaan, ze had onze broeken al af en de jurken mochten we door passen. Wat gaat dat toch snel, met een fantastisch resultaat. Bij terugkomst voelde ik me nog beroerder, dus snel alle pillen genomen en met een kop thee het bed in gedoken. Na een redelijk nacht voelde ik me nog steeds beroerd. Ik dwing mezelf wel te eten en te drinken, maar blijf deze dag toch thuis. Wat voel je je dan zover van huis ellendig, gelukkig heb ik Manon en de zusters, die goed voor me zorgden. Maar als je je ellendig voelt, bel je natuurlijk moeders, een vertrouwde stem die zegt, dat het allemaal goed komt en waar je even bij kan uit huilen. Na zo'n gesprekje zie je alles weer positief in. De dag verder lezend en slapend door gebracht en natuurlijk af en toe bij de kindjes wezen kijken. Het was deze dag ook een echt sombere dag, met veel regen. Heel langzaamaan voelde ik me iets beter, onze buurvrouw maakte zich zorgen en ik kreeg van haar nog meer anti biotica, ook deze heb ik maar weer ingenomen. Baad het niet... ;-)
En ja hoor, na een goede nachtrust en een hand vol pillen, voel ik me weer redelijk fit en heb weer zin om aan de slag te gaan.
In Uganda maken we lange nachten, het is hier donker van 19.00 tot 6.00. We gaan meestal rond 21.00 naar bed omdat we de rust wel nodig hebben en weten dat we toch niet door slapen. Beide worden we regelmatig 's nachts wakker, door bijv. een blaffende hond, harde muziek van de buren, een bellende buurvrouw enz. 'S ochtends om 5 uur begint de moskee te galmen en op zondag start om 6 uur de kerkmuziek keihard. Dus elke extra uurtje die we kunnen pakken, die pakken we.
Op vrijdag zijn we naar St. Kizito's nursery school gegaan, voor de aller laatste schooldag van dit jaar. Deze dag staat in het teken van het krijgen van de rapporten en het uit zwaaien van de top-class die naar de Primary school gaat. Het was een gezellig ochtend. Zr. Mary (directrice) heeft nog een officieel woordje gedaan en na het eten van een banaan en snoep, was daar het officieel gedeelte. Op volgorde kregen de kinderen per klas hun rapport uitgereikt. De rapporten zijn door de leraressen helemaal zelf gemaakt, getekend en gekleurd. De kinderen krijgen geen cijfers, maar kleurtjes. Dit is omdat niet alle ouders kunnen lezen en wel de kleuren kunnen herkennen. De kinderen van top-class kregen een kadootje om zich voor te bereiden in zomervakantie op de primary school. Na het officiële gedeelte was het tijd voor een groep foto. Toen was daar officieel de vakantie. Ook waren deze dag weer niet alle kinderen aanwezig, volgens Hanriët kwam dit door dat nog niet alle ouders het schoolgeld hebben betaald. De nursery school blijft wel open voor de kinderen van het weeshuis.
In de middag was het weer tijd voor boodschappen, dit keer liep alles wel vlot. Op de terug weg zijn we bij Deborah langs geweest, de jurken waren klaar en we kregen een t-shirt van haar zoon. Deborah stelde met veel trots haar gezin voor, 6 jaar geleden is ze haar man verloren en heeft haar 4 zoons en 1 dochter verder alleen op moeten voeden. Haar kinderen zijn nu volwassen en helpen moeder goed. 2 zoons waren zo galant en zijn met ons mee terug gelopen naar huis. Tijdens de wandeling hebben we gekletst over het dagelijks leven van hier en Nederland. In de avond hebben we tot grote hilariteit onze jurken geshowd. De zusters en de mama's vonden het fantastisch, zo als we vaak horen: 'you look very smart'! Wij natuurlijk zo trots als een pauw. Als laatst zijn we nog even bij Andrew wezen showen, hij was vereerd dat we bij hem op visite kwamen. Andrew zegt zelf al dat hij praat als een papagaai zo snel, nou dat klopt. Aan één stuk door praatte Andrew over het leven en wat hem bezig houdt. Hij heeft ons ook nog een aantrekkelijk aanbod gedaan, hij kan voor ons een stukje land regelen, zodat wij hier kunnen wonen en een boerderij kunnen starten... Hij vond dat wij het maar even met onze ouders moesten bespreken. Toch hebben we het aanbod maar vriendelijk afgeslagen. Ook heeft hij het vaak over zijn ene zoon, hij wil graag dat wij hem ontmoeten en in het bijzonder mij, ik voel me lichtelijk op gelaten, het lijkt wel een uithuwelijking. Na ruim 3 kwartier hebben we het gesprek maar afgekapt en zijn we naar huis gegaan.
De Ugandese mensen zijn allemaal erg vriendelijk en geïnteresseerd in je. Maar ook hebben ze een soort van aangeboren brutaliteit om zomaar om van alles en nog wat te vragen als, een sponsoring voor wat olie, of voor een laptop van hun zoon die studeert. Dit is voor ons wel moeilijk, je wil mensen niet afwijzen, maar als je iedereen die wat vraagt geld zou geven, is het hek van de dam. Ondertussen heb ik al heel wat weggegeven en beloofd weg te geven, als we hier weggaan, als kleding, mobiele telefoon, slippers enz. Achteraf gezien had ik nog wel veel meer mee kunnen nemen om weg te geven. Maar ja. We wimpelen alles netjes af en er komen nooit scheven gezichten van, gelukkig. Zij zullen ook wel denken, nee heb je, ja kun je krijgen.
Ondertussen heb ik mezelf ook maar een bijholte ontsteking gediagnosticeerd, maar na wat ibuprofen voel ik me al stukken beter. Deze week is echt een lappenmand week, gelukkig houd Manon zich redelijk goed en voel ik me ook weer fit.
En toen kwam zaterdag DE grote dag voor mijn grote liefde Moses. Deze dag heeft Moses voor het eerst alleen, zonder enige hulp op zijn eigen benen gestaan, hoe mooi is dat :-). Ik natuurlijk zo trots als een pauw en stond met tranen in mijn ogen te klappen voor die knappe vent, zelf straalde hij ook van trots. En we gaan fanatiek verder met de loop training, zodat hij loopt voordat ik het land verlaat.
Zondag was het weer kerk tijd. Dit keer heb ik me bij het koor gevoegd, Manon was niet lekker die bleef thuis. Ik heb met zingen mijn best gedaan maar kon er weinig van maken, wat mee klappen en neurien daar bleef het bij. De preken zijn beter te volgen, nu ik wat meer gewend ben aan het Ugandese Engels. De priester gaf de boodschap mee om anderen geen pijn te doen, hij had in de krant zoveel nare dingen gelezen, mensen die bewust andere besmetten met HIV, een jongen die een vrouw van 80 verkracht, verpleegkundige die jaren lang pas geboren babies vermoord en nog veel meer, narigheid. Het is bijna kerstmis en die gedachten moeten we vast houden, "wat u niet wilt wat u geschiedt, doe dat ook een ander niet". Als laatste kwam er een arts kort wat vertellen over HIV en de besmetting hiermee, dit werd erg gewaardeerd door de hele gemeenschap. Dit keer was ik keurig voor 10 uur thuis. Zuster Felicitas kwam op de thee, we hebben gezellig gekletst en van alles met haar besproken, wat een fijn mens. We hebben veel contact met de zusters en het andere personeel, dit is goed om een leuke band op te bouwen. Met de zusters gaan we af en toe naar de stad of we drinken samen thee. De zusters hebben ons ook al gevraagd om 1 van hen te worden. Daar hebben we maar op geantwoord dat we alle twee graag veel kinderen willen, maar dat we hun en hun werk wel bewonderen, wat absoluut ook zo is. Vandaag gaan we voor de zusters koken. Echte Hollandse hutspot, jullie horen volgende week wat ze er van vonden;-)
Het was weer een heerlijke week met de kindjes en ik heb van elke minuut samen met hen genoten. Helaas was ik deze week niet zo fit, maar dat laat de pret niet drukken. Deze week is de grote vakantie begonnen en zijn de scholen tot begin februari gesloten. Ook betekend dit dat er een aantal kinderen van het weeshuis alvast gaan wennen bij hun familie. Deze maand gaan we afscheid nemen van 5 kinderen, wat gaan we die schatjes missen. Één van hen heeft ons al verlaten zonder dat we het wisten en zullen we haar helaas niet meer terug zien. We weten net als alle andere hier dat het erbij hoort, maar toch is het voor ons een gemis. Ik hoop dat het alle kinderen goed gaat en dat er een mooie toekomst op hun wacht. (Al weet ik in mijn achterhoofd wel beter.....)
In het weeshuis is het deze week, een komen en gaan. Deze week is baby Moses (niet mijn Moses, gelukkig) door zijn adoptie moeder opgehaald. Moses heeft nu een nieuw huis en zijn adoptie moeder heeft besloten hem nu al mee te nemen. De meeste kinderen gaan hier weg rond hun 4de levensjaar, tenzij hun familie of adoptie ouders anders willen. Moses was verdwenen voordat we het wisten en hoorde het achteraf van zuster Felicitas, de zuster was er erg verdrietig van, Moses was haar kindje. Ook kwam er een gezin langs, die al eerder een kindje hebben geadopteerd vanuit KiBahome om er nog één uit te kiezen. Het voelde een beetje vreemd, het was net een soort vleeskeuring. De kinderen werden bekeken en besproken. Omdat niet alle kinderen ter adoptie gedaan kunnen worden, werden degene die wel in aanmerking komen, aangewezen. Ook kwam er een nieuweling, dit keer in de vorm van een kitten, wat een schattig klein katje.
We zijn uitgenodigd door zuster Mary om mee te gaan met het weg brengen van Muguana en Namanou naar hun vader. Dit is de tweeling waar ik het in het vorige verslag over heb gehad. Deze meiden hebben de leeftijd van 4 bereikt en moeten nu terug naar hun alleenstaande vader. Maandag was de dag van afscheid. Deze dag hebben we afscheid genomen van 3 kinderen. Aan het eind van de ochtend kwam de vader van de tweeling naar het weeshuis op de fiets. Zr. Mary en Ireen hebben de laatste dingen met hem door gesproken terwijl Muguana en Namanou een mooie jurk en schoenen aankregen. Na het maken van wat foto's en het afscheid nemen van de mama's zijn we vertrokken naar het huis van de meiden. Voorin de pick up, Freddy(driver), Ireen(social care worker), zr. Felicitas en de tweeling en in de bak, Manon, vader+fiets, Barbara(mama), Annet(mama), ik een bed en een matras. Het was een echte wagen, volgeladen. Net op het moment van vertrek begon het te regenen, daar zit je dan in de bak van de pick up, die heen en weer schut en dan moet je onderweg ook nog vriendelijk zwaaien en lachen naar de mensen om je heen. Na een lange hobbelige rit over zandwegen, afwisselend met wat asfalt kwamen we, flink nat geregend aan in het dorp(dit stuk had de vader 's ochtends al gefietst, ik zeg respect). Nou ja dorp... een uitgestrekte vlakte met bomen en landbouw en hier en daar een huisje. Het laatste stuk moesten we lopen, daar kon de auto niet komen. Kinderen uit de buurt kwamen aangerend en konden mooi helpen met het dragen van de spullen. Ook dit keer waren we een grote bezienswaardigheid en werden wij muzungu's met grote ogen aan gekeken. Na een paar honderd meter kwamen we aan bij een lemen huisje met een golf plaat dak, er zaten een aantal ruimtes in, die we verder niet hebben gezien. We mochten allemaal binnen komen zitten, er stond een tafeltje en een aantal stoeltjes van bamboe stokjes. De kinderen kregen wat te drinken en later een bord rijst met bonen. Van de tweeling kwam weinig emotie evenals van de vader. De tweeling was erg stil, terwijl ze normaal wel lachen en spelen. Na een tijdje zijn we gegaan, Namanou begon te huilen, wat ze normaal nooit doet, het was hart verscheurend. Wat doet dat pijn om die kinderen daar achter te laten, ik heb er nog wel wat traantjes om gelaten. Als je het huisje ziet, de vader ziet, de omgeving ziet is het enige wat je kan hopen, dat die meiden gelukkig worden en gezond blijven, de arme schatten. Toch weet de vader al 4 jaar dat zijn dochters weer bij hem zouden komen en niets lijkt erop aangepast. Zr. Mary heeft ook wat twijfels, dus die gaat het nauwlettend in de gaten houden, vader krijgt materiaal en geld om dit aan de meiden te besteden. Ik hoop en bid met zr. Mary mee dat deze meiden goed terecht komen en een redelijk leven zullen hebben, ik houd m'n hart vast. Toen was het tijd voor de rit terug, het was weer redelijk droog, dus lekker stoffig, gelukkig ging de rit vlot. We waren bruin van de stof en dat in combinatie met de regen, gewoon smerig. Bij terug komst, was de vader en tante van Sebastiaan er, ook om hem op te halen. Sebas was in tegen stelling tot de meiden wel blij om zijn vader te zien. We hoorde van zr. Mary dat Sebas meerdere broertjes en zusjes heeft, dat is wel fijn om te weten, dan kan hij spelen en zijn er meerdere die naar hem om zullen kijken. We hebben nog even met Sebas geknuffeld, die één van de weinige was die onze namen wist, en we hebben daarna vlug afscheid genomen, wederom schoten me de tranen in de ogen. Ook Sebas kreeg mooie kleding aan. Achteraf hoorde we van Ireen dat de thuissituatie van Sebas nog erger is dan die van de meiden, zo pijnlijk. Wat een zwaar beladen dag met veel emoties. Je kent de kinderen een maand, maar afscheid nemen in deze situatie is extra pijnlijk, omdat je gewoon niet weet of die kinderen een goede toekomst zullen hebben. Als afleiding zijn we met zr. Justine en zr. Felicitas naar de stad gegaan voor wat boodschappen en een drankje.
Dinsdag werd er een nieuw weesje binnen gebracht. James is zijn naam en is 2 december geboren, James zijn moeder is een dag na de geboorte overleden. Wat een klein breekbaar mensje, zo klein. Over 4 jaar gaat James weer terug naar zijn vader. In Uganda ben je al wees als je geen moeder meer hebt. Vaders zorgen niet en daarom gaan de kinderen tijdelijk naar een weeshuis.
Gisteren zijn we weer heerlijk wezen zwemmen en zonnen, dat is een heerlijke afwisseling, van ontspanning en beweging. In de avond zijn we bij de zusters blijven eten, echt Ugandees, rijst, bananen puree en een prutje van pinda met eggplant, het smaakte goed. Zuster Justine gaat vandaag weg voor 2 maanden dus die wilde we nog even gedag zeggen en een kleinigheid je geven. We hebben nog een hele tijd gekletst en hebben daarna afscheid genomen.
Vandaag is het tijd voor boodschappen en om een feestmaal voor de zusters te koken.
Voor degene die mij/ons een kaart of pakketje wil sturen, dit kan. Alleen is de vraag of het aankomt en als het aankomt hoelang het duurt. Het Adres is: St. Kizito's Babieshome, PO box 2699, Mbale Uganda.
Ik wens jullie een hele fijne Sinterklaas avond en doe die oude man de groeten van me! Zwarte pieten heb ik al wel gezien ;-) Jammer genoeg zijn ze wel elke keer stilletjes ons huisje voorbij gereden. ( Gelukkig had ik nog een kadootje in m'n koffer, die ik vandaag mocht uitpakken, 800 g strooigoed:-) lekker! Dank st. Ruud en Piet Myrna! Ook de kinderen en personeel hebben mee genoten)
Tot volgende week lieve mensen.
Dikke kus
Het is alweer tijd voor het volgende verslag. Wel een dag later dan jullie van me gewend zijn, maar de week verliep iets anders dan normaal. Dit is een ander halve week verslag...
Ik hoop dat jullie er elke keer net zoveel plezier in hebben om het lezen als ik heb om het verslag te schrijven. En wederom, wat leuk om zoveel reacties te krijgen uit alle hoeken. Zo is iedereen toch dichtbij me en kunnen jullie met mij mee leven. Vaak denk ik, deze week zal het verslag niet zo groot zijn, maar dan toch sta ik versteld hoeveel we elke week weer mee maken en beleven. Maar hier onze belevenissen van alweer onze 4de en gedeeltelijke 5de week in Uganda.
Deze week zijn we natuurlijk weer begonnen met ons weekend. Zoals ik vertelde hebben we maandag onze Afrikaanse jurken voor kerst aan laten meten bij Deborah. Ze zijn ook al klaar en ze zijn echt super geworden, maar dat blijft voor jullie nog even een verrassing. In de stad hebben we rond gekeken en de verkopers allemaal vriendelijk afgewimpeld, de één is wat opdringender dan de andere, maar ze blijven gelukkig vriendelijk. Na een flinke wandeling hebben we ons gewaagd aan lokaal voedsel, porcho met een bonen soepje, het smaakte, maar het viel wat minder. Nadat onze buiken gevuld waren, zijn we verder op onderzoek uitgegaan om de stad te verkennen, we kwamen in een soort van doodlopende straat uit, waar in eens veel jongeren om ons heen liepen, wat ons een beetje bang maakte en daarom maar rechtsomkeert hebben gemaakt. Toen maar naar de supermarkt voor onze boodschappen en daarna richting huis. Bij de supermarkt was het een hele uitdaging om een boda-boda driver te vinden die ons naar huis kon brengen, niemand wist Gangama te vinden(we waren nu bij een andere supermarkt dan normaal). Toen kwam er een knul die het wel wist. Wij bij hem achter op gesprongen en gaan met de banaan. Al gauw zag ik dat hij niet de voor ons normale route reed, hier heb ik hem gelijk op gewezen, maar nog steeds wist hij de weg, dus daarop vertrouwend verder gegaan. Op een gegeven moment was de boda-boda driver als voorspeld verdwaald en wij dus ook. Toch bleef hij doorrijden, over zandwegen door onbekende dorpjes, maar gelukkig zagen wij op een gegeven moment een herkennings punt, een pak van m'n hart. Na een geruime tijd met veel gemopper en gelach, en tassen vol zware boodschappen zijn we gelukkig veilig thuis gekomen. Maar dan hebben we de driver wel even de waarheid verteld en geen cent extra gegeven.
Dinsdag was de dag van de grote schoonmaak. We zijn bij tijds opgestaan en zijn rustig aan, op z'n Afrikaans aan de slag gegaan. Beddengoed gewassen, alles van de vloer, vloer flink geschrobd, alles afgenomen en de algemene badkamer onder handen genomen. Jammer genoeg is het resultaat niet blijvend zichtbaar, met de grijze, ruwe betonnen vloeren. Gelukkig was het buiten droog en warm, de was was snel droog en we hebben de hele dag kunnen luchten. Helaas was dit ook de dag van het ziek worden. Weer last van mijn buik, misselijk en diarree, maar weer aan de ORS en paracetamol, genoeg drinken en hopen dat het allemaal snel over gaat. Hiernaast heb ik ook nog een heerlijke dikke vette verkoudheid, dus de pret kan niet op. In de middag toch even bij het weeshuis gaan kijken voor wat afleiding. De kinderen laten je toch even vergeten dat je je niet lekker voelt. Zr. Felicitas kwam weer met een zak vol anti biotica, ze hebben hier serieus voor alles een pilletje. In de namiddag zijn we met z'n 3en naar Deborah gegaan, ze had onze broeken al af en de jurken mochten we door passen. Wat gaat dat toch snel, met een fantastisch resultaat. Bij terugkomst voelde ik me nog beroerder, dus snel alle pillen genomen en met een kop thee het bed in gedoken. Na een redelijk nacht voelde ik me nog steeds beroerd. Ik dwing mezelf wel te eten en te drinken, maar blijf deze dag toch thuis. Wat voel je je dan zover van huis ellendig, gelukkig heb ik Manon en de zusters, die goed voor me zorgden. Maar als je je ellendig voelt, bel je natuurlijk moeders, een vertrouwde stem die zegt, dat het allemaal goed komt en waar je even bij kan uit huilen. Na zo'n gesprekje zie je alles weer positief in. De dag verder lezend en slapend door gebracht en natuurlijk af en toe bij de kindjes wezen kijken. Het was deze dag ook een echt sombere dag, met veel regen. Heel langzaamaan voelde ik me iets beter, onze buurvrouw maakte zich zorgen en ik kreeg van haar nog meer anti biotica, ook deze heb ik maar weer ingenomen. Baad het niet... ;-)
En ja hoor, na een goede nachtrust en een hand vol pillen, voel ik me weer redelijk fit en heb weer zin om aan de slag te gaan.
In Uganda maken we lange nachten, het is hier donker van 19.00 tot 6.00. We gaan meestal rond 21.00 naar bed omdat we de rust wel nodig hebben en weten dat we toch niet door slapen. Beide worden we regelmatig 's nachts wakker, door bijv. een blaffende hond, harde muziek van de buren, een bellende buurvrouw enz. 'S ochtends om 5 uur begint de moskee te galmen en op zondag start om 6 uur de kerkmuziek keihard. Dus elke extra uurtje die we kunnen pakken, die pakken we.
Op vrijdag zijn we naar St. Kizito's nursery school gegaan, voor de aller laatste schooldag van dit jaar. Deze dag staat in het teken van het krijgen van de rapporten en het uit zwaaien van de top-class die naar de Primary school gaat. Het was een gezellig ochtend. Zr. Mary (directrice) heeft nog een officieel woordje gedaan en na het eten van een banaan en snoep, was daar het officieel gedeelte. Op volgorde kregen de kinderen per klas hun rapport uitgereikt. De rapporten zijn door de leraressen helemaal zelf gemaakt, getekend en gekleurd. De kinderen krijgen geen cijfers, maar kleurtjes. Dit is omdat niet alle ouders kunnen lezen en wel de kleuren kunnen herkennen. De kinderen van top-class kregen een kadootje om zich voor te bereiden in zomervakantie op de primary school. Na het officiële gedeelte was het tijd voor een groep foto. Toen was daar officieel de vakantie. Ook waren deze dag weer niet alle kinderen aanwezig, volgens Hanriët kwam dit door dat nog niet alle ouders het schoolgeld hebben betaald. De nursery school blijft wel open voor de kinderen van het weeshuis.
In de middag was het weer tijd voor boodschappen, dit keer liep alles wel vlot. Op de terug weg zijn we bij Deborah langs geweest, de jurken waren klaar en we kregen een t-shirt van haar zoon. Deborah stelde met veel trots haar gezin voor, 6 jaar geleden is ze haar man verloren en heeft haar 4 zoons en 1 dochter verder alleen op moeten voeden. Haar kinderen zijn nu volwassen en helpen moeder goed. 2 zoons waren zo galant en zijn met ons mee terug gelopen naar huis. Tijdens de wandeling hebben we gekletst over het dagelijks leven van hier en Nederland. In de avond hebben we tot grote hilariteit onze jurken geshowd. De zusters en de mama's vonden het fantastisch, zo als we vaak horen: 'you look very smart'! Wij natuurlijk zo trots als een pauw. Als laatst zijn we nog even bij Andrew wezen showen, hij was vereerd dat we bij hem op visite kwamen. Andrew zegt zelf al dat hij praat als een papagaai zo snel, nou dat klopt. Aan één stuk door praatte Andrew over het leven en wat hem bezig houdt. Hij heeft ons ook nog een aantrekkelijk aanbod gedaan, hij kan voor ons een stukje land regelen, zodat wij hier kunnen wonen en een boerderij kunnen starten... Hij vond dat wij het maar even met onze ouders moesten bespreken. Toch hebben we het aanbod maar vriendelijk afgeslagen. Ook heeft hij het vaak over zijn ene zoon, hij wil graag dat wij hem ontmoeten en in het bijzonder mij, ik voel me lichtelijk op gelaten, het lijkt wel een uithuwelijking. Na ruim 3 kwartier hebben we het gesprek maar afgekapt en zijn we naar huis gegaan.
De Ugandese mensen zijn allemaal erg vriendelijk en geïnteresseerd in je. Maar ook hebben ze een soort van aangeboren brutaliteit om zomaar om van alles en nog wat te vragen als, een sponsoring voor wat olie, of voor een laptop van hun zoon die studeert. Dit is voor ons wel moeilijk, je wil mensen niet afwijzen, maar als je iedereen die wat vraagt geld zou geven, is het hek van de dam. Ondertussen heb ik al heel wat weggegeven en beloofd weg te geven, als we hier weggaan, als kleding, mobiele telefoon, slippers enz. Achteraf gezien had ik nog wel veel meer mee kunnen nemen om weg te geven. Maar ja. We wimpelen alles netjes af en er komen nooit scheven gezichten van, gelukkig. Zij zullen ook wel denken, nee heb je, ja kun je krijgen.
Ondertussen heb ik mezelf ook maar een bijholte ontsteking gediagnosticeerd, maar na wat ibuprofen voel ik me al stukken beter. Deze week is echt een lappenmand week, gelukkig houd Manon zich redelijk goed en voel ik me ook weer fit.
En toen kwam zaterdag DE grote dag voor mijn grote liefde Moses. Deze dag heeft Moses voor het eerst alleen, zonder enige hulp op zijn eigen benen gestaan, hoe mooi is dat :-). Ik natuurlijk zo trots als een pauw en stond met tranen in mijn ogen te klappen voor die knappe vent, zelf straalde hij ook van trots. En we gaan fanatiek verder met de loop training, zodat hij loopt voordat ik het land verlaat.
Zondag was het weer kerk tijd. Dit keer heb ik me bij het koor gevoegd, Manon was niet lekker die bleef thuis. Ik heb met zingen mijn best gedaan maar kon er weinig van maken, wat mee klappen en neurien daar bleef het bij. De preken zijn beter te volgen, nu ik wat meer gewend ben aan het Ugandese Engels. De priester gaf de boodschap mee om anderen geen pijn te doen, hij had in de krant zoveel nare dingen gelezen, mensen die bewust andere besmetten met HIV, een jongen die een vrouw van 80 verkracht, verpleegkundige die jaren lang pas geboren babies vermoord en nog veel meer, narigheid. Het is bijna kerstmis en die gedachten moeten we vast houden, "wat u niet wilt wat u geschiedt, doe dat ook een ander niet". Als laatste kwam er een arts kort wat vertellen over HIV en de besmetting hiermee, dit werd erg gewaardeerd door de hele gemeenschap. Dit keer was ik keurig voor 10 uur thuis. Zuster Felicitas kwam op de thee, we hebben gezellig gekletst en van alles met haar besproken, wat een fijn mens. We hebben veel contact met de zusters en het andere personeel, dit is goed om een leuke band op te bouwen. Met de zusters gaan we af en toe naar de stad of we drinken samen thee. De zusters hebben ons ook al gevraagd om 1 van hen te worden. Daar hebben we maar op geantwoord dat we alle twee graag veel kinderen willen, maar dat we hun en hun werk wel bewonderen, wat absoluut ook zo is. Vandaag gaan we voor de zusters koken. Echte Hollandse hutspot, jullie horen volgende week wat ze er van vonden;-)
Het was weer een heerlijke week met de kindjes en ik heb van elke minuut samen met hen genoten. Helaas was ik deze week niet zo fit, maar dat laat de pret niet drukken. Deze week is de grote vakantie begonnen en zijn de scholen tot begin februari gesloten. Ook betekend dit dat er een aantal kinderen van het weeshuis alvast gaan wennen bij hun familie. Deze maand gaan we afscheid nemen van 5 kinderen, wat gaan we die schatjes missen. Één van hen heeft ons al verlaten zonder dat we het wisten en zullen we haar helaas niet meer terug zien. We weten net als alle andere hier dat het erbij hoort, maar toch is het voor ons een gemis. Ik hoop dat het alle kinderen goed gaat en dat er een mooie toekomst op hun wacht. (Al weet ik in mijn achterhoofd wel beter.....)
In het weeshuis is het deze week, een komen en gaan. Deze week is baby Moses (niet mijn Moses, gelukkig) door zijn adoptie moeder opgehaald. Moses heeft nu een nieuw huis en zijn adoptie moeder heeft besloten hem nu al mee te nemen. De meeste kinderen gaan hier weg rond hun 4de levensjaar, tenzij hun familie of adoptie ouders anders willen. Moses was verdwenen voordat we het wisten en hoorde het achteraf van zuster Felicitas, de zuster was er erg verdrietig van, Moses was haar kindje. Ook kwam er een gezin langs, die al eerder een kindje hebben geadopteerd vanuit KiBahome om er nog één uit te kiezen. Het voelde een beetje vreemd, het was net een soort vleeskeuring. De kinderen werden bekeken en besproken. Omdat niet alle kinderen ter adoptie gedaan kunnen worden, werden degene die wel in aanmerking komen, aangewezen. Ook kwam er een nieuweling, dit keer in de vorm van een kitten, wat een schattig klein katje.
We zijn uitgenodigd door zuster Mary om mee te gaan met het weg brengen van Muguana en Namanou naar hun vader. Dit is de tweeling waar ik het in het vorige verslag over heb gehad. Deze meiden hebben de leeftijd van 4 bereikt en moeten nu terug naar hun alleenstaande vader. Maandag was de dag van afscheid. Deze dag hebben we afscheid genomen van 3 kinderen. Aan het eind van de ochtend kwam de vader van de tweeling naar het weeshuis op de fiets. Zr. Mary en Ireen hebben de laatste dingen met hem door gesproken terwijl Muguana en Namanou een mooie jurk en schoenen aankregen. Na het maken van wat foto's en het afscheid nemen van de mama's zijn we vertrokken naar het huis van de meiden. Voorin de pick up, Freddy(driver), Ireen(social care worker), zr. Felicitas en de tweeling en in de bak, Manon, vader+fiets, Barbara(mama), Annet(mama), ik een bed en een matras. Het was een echte wagen, volgeladen. Net op het moment van vertrek begon het te regenen, daar zit je dan in de bak van de pick up, die heen en weer schut en dan moet je onderweg ook nog vriendelijk zwaaien en lachen naar de mensen om je heen. Na een lange hobbelige rit over zandwegen, afwisselend met wat asfalt kwamen we, flink nat geregend aan in het dorp(dit stuk had de vader 's ochtends al gefietst, ik zeg respect). Nou ja dorp... een uitgestrekte vlakte met bomen en landbouw en hier en daar een huisje. Het laatste stuk moesten we lopen, daar kon de auto niet komen. Kinderen uit de buurt kwamen aangerend en konden mooi helpen met het dragen van de spullen. Ook dit keer waren we een grote bezienswaardigheid en werden wij muzungu's met grote ogen aan gekeken. Na een paar honderd meter kwamen we aan bij een lemen huisje met een golf plaat dak, er zaten een aantal ruimtes in, die we verder niet hebben gezien. We mochten allemaal binnen komen zitten, er stond een tafeltje en een aantal stoeltjes van bamboe stokjes. De kinderen kregen wat te drinken en later een bord rijst met bonen. Van de tweeling kwam weinig emotie evenals van de vader. De tweeling was erg stil, terwijl ze normaal wel lachen en spelen. Na een tijdje zijn we gegaan, Namanou begon te huilen, wat ze normaal nooit doet, het was hart verscheurend. Wat doet dat pijn om die kinderen daar achter te laten, ik heb er nog wel wat traantjes om gelaten. Als je het huisje ziet, de vader ziet, de omgeving ziet is het enige wat je kan hopen, dat die meiden gelukkig worden en gezond blijven, de arme schatten. Toch weet de vader al 4 jaar dat zijn dochters weer bij hem zouden komen en niets lijkt erop aangepast. Zr. Mary heeft ook wat twijfels, dus die gaat het nauwlettend in de gaten houden, vader krijgt materiaal en geld om dit aan de meiden te besteden. Ik hoop en bid met zr. Mary mee dat deze meiden goed terecht komen en een redelijk leven zullen hebben, ik houd m'n hart vast. Toen was het tijd voor de rit terug, het was weer redelijk droog, dus lekker stoffig, gelukkig ging de rit vlot. We waren bruin van de stof en dat in combinatie met de regen, gewoon smerig. Bij terug komst, was de vader en tante van Sebastiaan er, ook om hem op te halen. Sebas was in tegen stelling tot de meiden wel blij om zijn vader te zien. We hoorde van zr. Mary dat Sebas meerdere broertjes en zusjes heeft, dat is wel fijn om te weten, dan kan hij spelen en zijn er meerdere die naar hem om zullen kijken. We hebben nog even met Sebas geknuffeld, die één van de weinige was die onze namen wist, en we hebben daarna vlug afscheid genomen, wederom schoten me de tranen in de ogen. Ook Sebas kreeg mooie kleding aan. Achteraf hoorde we van Ireen dat de thuissituatie van Sebas nog erger is dan die van de meiden, zo pijnlijk. Wat een zwaar beladen dag met veel emoties. Je kent de kinderen een maand, maar afscheid nemen in deze situatie is extra pijnlijk, omdat je gewoon niet weet of die kinderen een goede toekomst zullen hebben. Als afleiding zijn we met zr. Justine en zr. Felicitas naar de stad gegaan voor wat boodschappen en een drankje.
Dinsdag werd er een nieuw weesje binnen gebracht. James is zijn naam en is 2 december geboren, James zijn moeder is een dag na de geboorte overleden. Wat een klein breekbaar mensje, zo klein. Over 4 jaar gaat James weer terug naar zijn vader. In Uganda ben je al wees als je geen moeder meer hebt. Vaders zorgen niet en daarom gaan de kinderen tijdelijk naar een weeshuis.
Gisteren zijn we weer heerlijk wezen zwemmen en zonnen, dat is een heerlijke afwisseling, van ontspanning en beweging. In de avond zijn we bij de zusters blijven eten, echt Ugandees, rijst, bananen puree en een prutje van pinda met eggplant, het smaakte goed. Zuster Justine gaat vandaag weg voor 2 maanden dus die wilde we nog even gedag zeggen en een kleinigheid je geven. We hebben nog een hele tijd gekletst en hebben daarna afscheid genomen.
Vandaag is het tijd voor boodschappen en om een feestmaal voor de zusters te koken.
Voor degene die mij/ons een kaart of pakketje wil sturen, dit kan. Alleen is de vraag of het aankomt en als het aankomt hoelang het duurt. Het Adres is: St. Kizito's Babieshome, PO box 2699, Mbale Uganda.
Ik wens jullie een hele fijne Sinterklaas avond en doe die oude man de groeten van me! Zwarte pieten heb ik al wel gezien ;-) Jammer genoeg zijn ze wel elke keer stilletjes ons huisje voorbij gereden. ( Gelukkig had ik nog een kadootje in m'n koffer, die ik vandaag mocht uitpakken, 800 g strooigoed:-) lekker! Dank st. Ruud en Piet Myrna! Ook de kinderen en personeel hebben mee genoten)
Tot volgende week lieve mensen.
Dikke kus
-
05 December 2012 - 13:32
Elisabeth:
Lieve Debbie, wat een verslag weer. Fantastisch!! Fijn ook, dat je weer bent opgeknapt. Wat kun je je dan toch ellendig voelen. Op je vorige mail heb ik niet gereageerd i.v.m spit; vreselijk, maar de leeftijd hé? Het doet me veel plezier om te lezen hoe snel je je verbonden hebt met het Oegandese... Goed hoor. Door al je verhalen ben ook ik helemaal verliefd geworden op jouw Moses; wat een liefje! En wat de tweeling betreft, probeer het maar positief te zien. De zusters houden het goed in de gaten, zoals ik heb begrepen en deze 2 hebben hoe dan ook een "goede"start gehad in jullie home. Dat is ook heel veel waard, je eerste 4 levensjaren! Makkelijk praten, zo op afstand, hoor ik je denken. Wat ik bedoel Debbie is, dat , als iemand positief denkt, jij dat bent. Dit gaat je zeker lukken. Hou je taai en niet meer ziek worden. Ik kijk al weer uit naar je volgende epistel. Lieve groet, Elisabeth -
05 December 2012 - 13:32
Elles:
Lieve Deb,
Héhé, dan eindelijk je nieuwe verhaal. Ik zat al met smart te wachten. haha. En wederom is tie weer net zo indrukwekkend en ontroerend als de voorgaande. Vervelend dat je de afgelopen week niet lekker in orde was. Wat de stem van je moeder al wel niet kan doen... <3 Je kan er weer tegenaan!
Wat een gave foto's maak je. Jullie zien er goed uit!
En wat een scheetjes van kinderen!
Succes komende week. Week 5 alweer, wat gaat de tijd snel...
Liefs, Elles
-
05 December 2012 - 13:40
Henriette:
Hey lieve Deb! Hartverscheurend allemaal weer! Ik kan me zooo voorstellen hoe dat moet voelen! Hoop dat je weer helemaal opgeknapt bent! Geniet door je verslagen helemaal mee! Liefs van mij, X -
05 December 2012 - 13:40
Henriette:
Hey lieve Deb! Hartverscheurend allemaal weer! Ik kan me zooo voorstellen hoe dat moet voelen! Hoop dat je weer helemaal opgeknapt bent! Geniet door je verslagen helemaal mee! Liefs van mij, X -
05 December 2012 - 13:40
Henriette:
Hey lieve Deb! Hartverscheurend allemaal weer! Ik kan me zooo voorstellen hoe dat moet voelen! Hoop dat je weer helemaal opgeknapt bent! Geniet door je verslagen helemaal mee! Liefs van mij, X -
05 December 2012 - 13:40
Henriette:
Hey lieve Deb! Hartverscheurend allemaal weer! Ik kan me zooo voorstellen hoe dat moet voelen! Hoop dat je weer helemaal opgeknapt bent! Geniet door je verslagen helemaal mee! Liefs van mij, X -
05 December 2012 - 14:52
Trudy:
Bonjour Debbie,
Prachtige verhalen wederom. Wat een emoties (zit nu zelf een traan weg te pinken).
Kan heel goed begrijpen dat het afscheid nemen van zulke lieverdjes heel moeilijk is.
Hieruit blijkt hoe snel je ze in je hart hebt gesloten!
Deb je begrijpt natuurlijk dat we uitkijken naar je nieuwe outfit en nog wel op
maat gemaakt ook. Dat gaat wat beloven.
Geniet van je pepernoten en maak er weer een mooie nieuwe week van!
Liefs en bisous, Bart en Trudy -
05 December 2012 - 15:42
Janneke:
Deb, wat een verhaal! Wat zielig van die kinderen zeg!
En wat vervelend dat je zo ziek bent geweest, anders kun je nog even een fruitmandje brengen ofzo maar dat kan nu niet en dat voelt dan wat vervelend!!
Gelukkig voel je je al wat beter!
En wat goed dat Moses al alleen kan staan!! Dat leren lopen gaat je zeker lukken!
Heel veel succes daar weer en blijf genieten!
Liefs,
Janneke -
05 December 2012 - 16:34
Monique:
Hai,
Gelukkig...toch een berichtje... :-)
Dat krijg je he, als je een paar weken op maandag iets post hahaha...
Emotie ten top deze week voor jullie en dan ook nog niet lekker zijn...bah!
maar wel weer een mooi verhaal om te lezen!
En Moses staat!! HOERA! jouw aandeel meid, super! je gaat je doel bereiken hoor, gegarandeerd.
Hier komt er een pak sneeuw aan volgens de weerberichten...ze hebben 't over vele centimeters aan 't einde van de week...brrrr
Nu is het zelfs in 't noorden van het land al wit.
Ben benieuwd wat de zusters van de hutspot vonden, doet me denken aan onze rondreis door Australie... hebben toen ook een keer hutspot gemaakt op soort van camping waar we toen stonden om te overnachten... je had die gezichten moeten zien van de mensen die langs kwamen lopen toen we zaten te eten...
Ben ook benieuwd naar je kerstjurk, maar daar moeten we dus nog een week of 3 op wachten :-)
Beterschap, hopelijk voel je je snel weer helemaal topfit.
Hier gaat 't verder allemaal ok.
groetjes,
Monique G -
05 December 2012 - 19:45
Thea:
Hoi lieve Debbie,
Fijn om weer van je te horen; gelukkig ben je weer opgeknapt.
Ik kan me helemaal voorstellen hoe het is wat je beschrijft; elke keer word ik er weer door geraakt.
Wat lief van je dat je aan Chris zijn verjaardag hebt gedacht! Hij was er erg mee verguld kan ik je zeggen.
Wat een spannend verhaal over het uitstapje naar de supermarkt.., gelukkig is het goed afgelopen.
Zeg , hoe is het met de pad gegaan? Heb je het nog geprobeerd?? Ben wel benieuwd.
Debbie, nog veel succes met alles en geef al die schatjes een kusje en knuffel van mij.
Liefs, Thea en Chris natuurlijk.
-
05 December 2012 - 20:53
Jeannie:
Oi schat. -
05 December 2012 - 21:14
Jeannie:
Oi Deb. Bedankt voor je verslag waar wij een beetje aan gehecht zijn geraakt, met jullie gaat het gelukkig weer beter, wat hebben jullie mooie broeken aan die heeft Deborah zeker ook gemaakt zo kleurig? Je heb het goed voor elkaar dat jou Mozes alleen staat erg leuk om op de foto te zien, ga zo door met die schatjes want de tijd is zo voorbij, dikke kus, mams. -
05 December 2012 - 22:13
Myrna:
Het Debje,
Leuk en lang verhaal weer zeg, het wordt met de week langen;)
Balen zeg van die kinderen die weer terug naar huis gaan! Het hoort erbij maar blijft natuurlijk zielig omdat je weet dat ze het bij jullie waarschijnlijk beter hebben. En wat een verhaal zeg in die doodlopende steeg:S Ik had me broek allang vol gehad;P hihi!
Fijn dat je weer bent opgeknapt, als je ziek bent wil je toch het liefst in je eigen vertrouwde omgeving zijn.
Leuk om te lezen dat jullie van de pepernoten hebben genoten! Zitten de andere cadeautjes nog netjes dicht??? Dit Sinterklaas avondje sneeuwt het hier. Afgelopen maandag ook al, hebben Jonathan, Gijs en Helena mooi geluk mee in ons koude kikkerlandje. Over kikker gesproken, al gekust? Zaterdag familiedag, jammer dat je er niet bij kunt zijn. We zullen vast wel wat foto's op FB zetten, kun je ook een beetje mee genieten;)
Fijne week weer!
Kus -
05 December 2012 - 22:14
Myrna:
ps: slippers kun je gerust daar laten, er staan al weer nieuwe voor je klaar;) -
05 December 2012 - 23:39
Milou Van Orden:
Hey lieve Debbie!
Wat een achtbaan van emoties zeg! Ik leef met je mee vanuit het koude Holland. Wat vonden de kindjes van de pepernoten? In Arnhem sneeuwde het net een beetje, maar het blijft niet liggen.
Naar dat je ziek bent geweest, ben je van de voorhoofdholteontsteking af? Of nog steeds aan de AB?
Neem je Moses straks mee naar Arnhem trouwens? ;)
Dikke knuffel! -
07 December 2012 - 14:51
Tineke Hermans:
lieve deb,wat schrijf je toch gezellig,
lieve kleine moses neem hem mee naar holland,
wat eenschatje maar zorg goed voor je zelf,
bedankt voor je mooie kerstkaart,
en wat een prachtige jurken ,bij
een volgende feest aandoen,
bij ons sneeuwt het al de hele dag,
sommige bussen rijden al niet meer,
groten ook aan manon
dikke kus van je pleegouders. -
07 December 2012 - 15:15
Gerrie:
Overweldigend!!!!! Wat een belevenis!
Liefs Gerrie -
09 December 2012 - 03:08
Saskia:
Hoi Deb
Hopenlijk ben je nu even uitgeziekt en kan je je weer helemaal op de kinderen storten.
Wat een super avontuur maak je mee!!
Kijk uit naar het volgende verslag en suc6 met de hutspot
Groetjes vd nachtzuster............ -
09 December 2012 - 12:27
Winny:
Lieve Deb
Wat een hartverscheurende, maar ook mooie dingen maak jij allemaal mee zeg!
Je schrijft elke keer weer een mooi verslag, wat ik telkens met veel plezier lees.
ik merk wel dat je het erg naar je zin hebt.
Bij ons is alles status quo.
Bas is al wel aan zijn nieuwe baan begonnen. Hij vindt het erg leuk.
Hij heeft het nu wel ineens heel druk.hij moet ook weer aan de studie.
Nou Deb tot het volgende verslag.
Bedankt voor de leuke kerstkaart die je naar de afdeling hebt gestuurd
Volgens mij ben je wel afgevallen, staat je goed,maar zorg wel dat je niet terugkomt als een Biafra meisje ha ha. Dan moet je aan de snaq.
Nou Deb tot de volgende keer.
Heel veel liefs van Bas en ik xxx -
09 December 2012 - 19:35
Ruud:
Ola Debskie,
Dat is nog eens een verhaal! Jullie beginnen al aardig in te burgeren daaro! Wel voorzichtig doen he :-p en geen rare steegjes opzoeken ;-).
Mooi verhaal, maar de realiteit van Uganda begint toch wel aardig door te dringen... pfff... Kan je nagaan dat we nog veel meer landen zijn waar waarschijnlijk hetzelfde speelt.
Mooie foto's trouwens! Met jouw handen en van dat kindje, mooi hoor!
Gelukkig zijn de pepernoten e.d. goed ontvangen!
Hebben jullie toch iets meegekregen van Sinterklaas :-p.
Balen zeg dat je ziek bent geweest! Hopelijk ben je nu weer helemaal de oude!
Thnx nog voor de kerstkaart! Leuke jurken! Hahaha
Oja, een vakantiehuisje laten bouwen in Uganda met een lap grond kan toch geen kwaad??? Zou ik niet afslaan haha :-p
Hier is het al aardig winter aan het worden. De +/- 15cm sneeuw hebben we al gehad en de -8 graden ook ;-). Gisteren de familiedag, dat was ook erg geslaagd. Ik zal snel foto's op FB posten, dan kun je het e.e.a. zien. We hebben o.a. Djembe gespeeld, om in de Afrikaanse sferen te blijven ;-).
Veel succes, sterkte, maar vooral plezier nog en tot het volgende verhaal.
Groentes je broertje!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
