R.I.P. little James

Hallo allemaal!

Het is weer tijd voor een verslag vanuit het verre maar heerlijke Uganda.
Bedankt voor jullie reacties, ik vind het fijn, elke keer nog zoveel reacties te krijgen op mijn verslag, jullie medeleven doet me goed en geeft me meer inspiratie. ( ik had niet verwacht dat iedereen zou blijven boeien, maar toch:-) )
Dit keer zijn we gisteren ons weekend weer begonnen. Dit weer met een dagje Mount Elgon hotel, heerlijk gezwommen, gegeten/gedronken en flink gekleurd. ( we zijn nog maar halve Muzungu's). Maar ik begin snel met de gebeurtenissen van deze week, ik heb weer genoeg te vertellen.

Sinterklaasavond... In de ochtend de kinderen en medewerkers blij gemaakt met een handje vol pepernoten en in de avond Hollandse pot gemaakt voor de zusters. Na het posten van m'n nieuwe verslag zijn we boodschappen gaan doen. Op zoek naar aardappelen, uien, wortelen en worst. Gelukkig kennen we nu aardig de weg en hadden alles vlot bij elkaar gekocht. Alleen het vinden van aardappelen was iets moeilijker, na wat straten te hebben af gezocht, stond er een jongen tegenover onze supermarkt aardappelen te verkopen, gelukkig we waren al bang, wat is hutspot zonder aardappelen. Voor groente, fruit en vlees ga je hier niet naar de supermarkt, dat koop je op straat. (Wij hebben de worst wel uit de supermarkt, uit de vriezer. De supermarkt is ook ingericht op Muzungu's, producten als vlees uit de vriezer, Pringles ships, Nutella enz. worden vrijwel alleen door blanke mensen gekocht). Na de boodschappen nog even langs onze Ugandese moeder Deborah, ze had een kado voor ons meegebracht uit Kampala, we kregen een mooie lange jurk. We hadden weinig tijd om te kletsen ivm het voorbereiden van het eten. Eenmaal thuis, snel aan het aardappelen schillen, wortels schrapen en uien snijden gegaan. We hebben er met weinig materiaal een prachtige maaltijd van gemaakt. De zusters waren blij verrast en schepte gretig op. Na een half uurtje hadden we met 7 volwassen vrouwen, 5 kg hutspot en 1 kg worst op, het smaakte naar thuis. De zusters vonden het heerlijk en willen het met kerst ook wel eten. We waren trots op ons zelf, hebben we toch maar even gedaan. Voldaan zijn we naar huis gegaan.

Vorige week heb ik jullie verteld over het nieuwe weesje James. James werd 1 dag na zijn geboorte bij ons gebracht. Moeder was na de bevalling overleden aan een bloeding die niet meer te stoppen was. Moeder liet een gezin met 7 kinderen en een man achter. Aangezien mannen niet zorgen werd James bij ons gebracht, voor zijn eerste 4 levensjaren. Woensdag ochtend zijn we James gaan bewonderen, eerst hebben we hem van de verdrinkingsdood gered, James had flink gebraakt. We hebben hem schoongepoetst en even vast gehouden. Wat een klein babytje. We hebben de mama doorgegeven dat hij had gespuugd en we zijn weggegaan. In de middag kregen we het bericht dat James was opgenomen in het ziekenhuis omdat hij bleef braken waar ook bloed en de gegeven medicijnen bij zaten. Middernacht is kleine James overleden, hij had een ontsteking in zijn bloedbaan, de behandeling kwam te laat. Zr. Emarencia vertelde dat James bij de geboorte al ziek was, maar dat de vader dit heeft verzwegen om te voorkomen dat James voor de overplaatsing naar ons, al opgenomen zou moeten worden en dat dit te veel kosten met zich mee zou brengen. Moeder en kind zijn nu weer samen en met de enige rustgevende gedachte, voor James is er een hoop ellende bespaard gebleven. Maar aan de andere kant, zijn er nu 6 kinderen die geen moeder meer hebben... In de ochtend na het overlijden heeft zr. Emarentia het lichaam van James overgedragen aan de vader. Wat komt het dan allemaal dichtbij, zo triest.
En zo overlijd James en komt er een nieuwe James binnen. James is een jongen van 12 jaar, die bij zijn opa woont een eind hier vandaan. James heeft zijn moeder verloren bij zijn geboorte en heeft daarom zijn eerste levensjaren in st. Kizito's babieshome doorgebracht. Zijn vader werkt in Kenya en zijn opa wil James daar niet naar toe brengen. De opa van James heeft hem inmiddels al wel 3 keer naar hier laten brengen, om hier zijn zomervakantie door te brengen, dit tegen alle afspraken en regels in. Dit is een babieshome en er mogen geen grote kinderen verblijven. De zusters zullen James niet op straat zetten, maar ze gaan nu naar de politie om herhaling te voorkomen. De opa moet zijn verantwoording nemen en anders James naar zijn vader brengen. James is een leuke en slimme jongen. Hij speelt met de kleintjes, helpt bij de koeien en vermaakt zich prima. James spreekt goed Engels en is erg geïnteresseerd in alles wat wij doen. Zaterdag middag heeft hij met mijn tablet gespeeld en is hij op pad geweest met mijn camera om mooie foto's te maken. Het is een leuke knul die je er goed bij kan hebben, maar het is de bedoeling niet. Dus ook deze James zal ons binnenkort verlaten.
Ook heeft inmiddels baby Caro (+/-1jaar) ons verlaten, het kindje van Manon. Na een dagje relaxen, gingen we nog even met de kindjes knuffelen, toen er lachend werd verteld dat Caro weg was. Het was een vrolijk meisje, wat altijd hard begon te huilen als Manon bij haar weg ging. Ze had 2 onder tandjes wat lekker eigenwijs stond, ze kon lopen, maar werd al te graag gedragen. Caro is 4 maanden geleden weggehaald bij haar moeder door de politie. Caro werd slecht behandeld en werd alleen thuis achter gelaten terwijl haar moeder in de bar ging werken. De buren hebben de politie erbij gehaald, die Caro uren hoorde huilen. De politie heeft de moeder gister opgepakt en Caro weer aan haar overgedragen, omdat zij degene is die de verantwoording voor Caro moet dragen. Ze hebben gezegd haar nauwlettend in de gaten te houden. Ook nu heb ik er weer een hard hoofd in, elke keer vraag ik me weer af wat er van die kinderen terecht moet komen. BAM! Weer die harde werkelijkheid :-(

De kinderen lijken langzaam aan onder begeleiding te kunnen samen spelen, dit is erg leuk om te zien. De strandbal blijft favoriet, met een aantal voetballen/handballen, er allemaal hard achteraan rennen. Manon en ik gooien/schoppen de bal naar elkaar over en de kinderen rennen heen en weer en gieren het uit van het lachen. Ook blijven we vrolijk olleke bolleke spelen. De kinderen steken hun vuistje naar je uit en willen dan olleke bolleke spelen. Dit kan je ook best met meerdere doen:-) Met de knol, kietel ik ze, nou de tranen rollen over de wangen van het lachen. De kinderen die eerder niet bij je kwamen die trekken ook steeds meer naar ons toe, de kinderen luisteren en dagen je graag uit. Ook mijn haat/liefde relatie met de mega ondeugende en eigenwijze Ocello wordt steeds beter. Dit jongetje van een jaar of 2, doet alles wat niet mag, eet graag stenen en zand, slaat andere kinderen, pakt speelgoed af van andere, weigert vaak te eten en te drinken, gooit met eten enz. Hij is steeds beter controleerbaar en 's avonds na het wassen komt hij zelfs knuffelen, nog steeds op een wat lompe 'tand door de lip' manier, maar dan is het toch wel een lekker knulletje. Het is een echte 'einzelganger' en er wordt veel op hem gemopperd, dit werkt bij hem averechts, juist hem wat extra aandacht geven doet hem goed, je ziet hem zichtbaar veranderen. Positief bekrachtigen( dan komen mijn sociaal pedagogische skills weer goed van pas ).
Ook worden we elke ochtend en middag warm ontvangen door de kleintjes, ze rennen op je af en ze roepen hard 'Titanie' wat afkomt van mougani, wat bezoeker betekend. Van Moses krijg ik apart een grote glimlach en hij zegt, Babba. Even een tussenstand voor jullie, het staan gaat steeds beter en het aan de hand lopen ook.
Door het verloop van de kinderen wordt er veel in de groepen gewisseld, de meeste kinderen gaat dit goed af en hebben ze er weinig last van. Alleen kleine Richard heeft veel last van zijn overplaatsing van de baby groep naar de peuter groep. Hij moet ineens uit een beker drinken ipv een tuitbeker, hij moet aan tafel zitten met eten en alles moet allemaal sneller. Dit kan Richard allemaal moeilijk verwerken wat zich uit in harde en lange huilbuien totdat hij wordt opgepakt en wordt gewiegd. Het is ook allemaal wat voor zo'n kleine hummel, maar we trekken hem er wel doorheen.
Afegelopen zondag na de kerkdienst, zijn we weer bij de zusters op de thee gegaan. Deze week gaat zr. Jacqueline ons verlaten en wordt vervangen door zr. Dalphin. Zr. Jacqueline heeft een brief gekregen waarin staat dat is op een andere plek moet gaan dienen, dit is het lot van de zusters en ze moeten het accepteren. Ook zr. Jackie heeft van ons een afscheidskadootje gehad, waar ze erg blij mee was. Tijdens de thee vroeg zr. Emarentia of ik met haar en Albert mee wilde naar het ziekenhuis. Albert is nu 2 maanden oud, hij hoest al een aantal dagen en braakt hierdoor zijn voeding en medicijnen weer uit. De zuster heeft hem geprobeerd te behandelen, maar dit mocht na 6 dagen niet baten. En toen kwam de vraag of ik dan met Albert op de boda-boda durfde, omdat de driver er niet was. Ik heb gezegd dat ik het wel durfde als ze Albert met een doek op mijn buik zouden binden, maar wat een verantwoording. Na een uurtje werd ik opgehaald om te gaan, maar ondertussen had de zuster een auto en chauffeur kunnen regelen en zo kon Manon ook mee. We gingen niet naar het grote ziekenhuis maar naar de Mbale Parents clinic and laberatory. Dit is een kleine kliniek midden in Mbale. Het was een grote ruimte met schotten en gordijnen voor iets wat moet lijken op privacy. Al snel mochten we bij de dokter naar binnen die tevens ook de eigenaar is van de kliniek. Het was een man van middelbare leeftijd en een slechte kledingkeus. Hij heeft Albert onderzocht en hem doorgestuurd naar het laboratorium, 1 schot en 2 gordijnen verder. De dokter schrijft een briefje voor de laborant met de opdracht. Daar zat een jongen in een wit pak, met het briefje. Alles wat ik over hygiëne en a-spetisch werken heb geleerd gooien ze hier overboord. Alles ligt open en bloot, er worden geen handschoenen gebruikt en het opvang potje voor het bloed was een oud antibiotica flesje wat is af gewassen. Albert werd in z'n vingertje geprikt en er werden een paar druppels bloed afgenomen. De naald ging zowaar wel in een kartonnen naalden container. Toen was het wachten op de uitslag, dit duurde voor mijn gevoel 1,5 uur. Ondertussen kwamen er veel ouders met hun zieke kinderen binnen, wij werden aangestaard en er werd stiekem over ons gesproken. Vanuit de behandel kamer hoorde je regelmatig een kind hard gillen en huilen. De zuster zat na enige tijd te slapen. En de kleine Albert bleef maar hoesten en braken, de arme ziel. Later kwam een vrouw met dat zelfde briefje met de uitslag, behandeling en de rekening. Voordat er gestart wordt met de behandeling moet je contant afrekenen. Albert heeft een longontsteking, door het verslikken in de voeding. Nadat de zuster betaald had, mochten we met Albert door lopen. We liepen door een ruimte met allemaal bedden, ik gok zo'n 10 bedden, met een schotje en gordijn er tussen. De opgenomen kinderen lagen in een bedje en de ouders er naast. Het zag er allemaal armoedig uit. Aan het eind liepen we weer naar buiten. Onder een afdak werd er door een verpleegkundige een infuus naald geprikt bij Albert. Het prikken ging vlot, maar voordat de verpleegkundige ging prikken kreeg ze telefoon, die ze blijkbaar op moest nemen. In Uganda is het heel normaal om altijd je mobiel op zak te hebben en als hij gaat hem ook op te nemen, of je nu aan het werk bent, in de kerk zit of op het toilet zit, echt heel bizar. Ik zie het al voor me, wil je een patient gaan helpen, maar krijg je net telefoon en dat je die dan ook gewoon opneemt bij het bed van de patient. Na het prikken kreeg Albert van een andere verpleegkundige 2 soorten antibiotica. Albert wordt niet opgenomen, maar moet wel dagelijks terugkomen voor een dosis antibiotica via het infuus, dit 5 dagen lang. Zr. Emarentia vertelde dat er ook veel geld klopperij is, als er te veel lege bedden zijn wordt je kind zieker gediagnosticeerd dan hij werkelijk is en dan wordt hij opgenomen, zodat er extra geld binnen komt. Maar ook hier, net als in Nederland moet iedereen zich wel aan de bezoek tijden houden, van 6-8, van 12-14 en van 6-8. Wat een bijzondere wereld, de medische wereld in Uganda. Wel interessant om te zien, wat hebben wij dan een geweldig zorgstelsel.

Voor de mensen die geïnteresseerd waren in pad, wat eigenlijk een groot uitgevallen kikker is, ik heb hem niet gekust en dat ga ik ook niet doen, ik loop mijn prins wel ergens anders tegen het lijf, haha. De kikker komt ons zowat dagelijks bezoeken, is het niet in de badkamer, dan zit hij gewoon bij ons in huis. Van de week was hij zo dom om tussen de keukendeur te gaan zitten. Manon probeerde met alle kracht de deur dicht te krijgen, maar had de kikker niet gezien. Na het eten zijn we de situatie van de kikker gaan bekijken, hij heeft een schedelbasisfractuur maar leeft nog wel. Als wraak heeft hij zaterdag op zondag nacht een vriendje meegenomen naar de badkamer. Toen Manon en ik midden in de nacht samen naar het toilet gingen, werden we verrast door de kikker en daarnaast zijn vriendje, een rat. Eigenlijk durfde we niet naar binnen te gaan, maar we hebben het toch gedaan, eerst Manon, de kikker en de rat verroerde zich niet, toen was ik aan de beurt, bevend op de wc. Manon vertelde me rustig, om geen paniek te maken, dat de rat bewoog, ik heb toen afgeknepen, broek opgetrokken en we zijn samen hard naar binnen gerend, de buren zullen wel hebben gedacht, haha. Gelukkig hebben we de rat niet meer terug gezien, aan die kikker zijn we ondertussen wel gewend en hoort hij bij het meubilair. Ook is er weer uit bereiding bij de koeien, iedereen was blij verrast met de komst van een klein kalfje, het kalfje loopt wiebelig rond en is erg nieuwsgierig. De kippen fokken ook raak en de katten zijn nog steeds blij met hun kitten.
Iedereen hier in de omgeving noemen ons de tweeling. We lijken toch echt niet op elkaar, maar waarschijnlijk is dit omdat we allebei blank zijn. Net dat wij vinden dat alle donkere of Chinese mensen op elkaar lijken. Zondag hebben we iedereen verrast door in dezelfde jurk, gekregen van Deborah, naar de kerk te gaan, we kregen leuke reacties, dat we er mooi uitzagen en een echte tweeling lijken.
We worden sinds vorige week regelmatig verrast door een besnijdenisritueel. Bij sommige stammen in Uganda, worden de mannen rond hun 18de levensjaar besneden, hierna zijn ze pas een echte man. In deze omgeving wonen veel stammen die het besnijdenisritueel uitvoeren. De familie van de jongen kondigt de besnijdenis luidruchtig aan. Ze rennen in een grote groep, joelend, trommelend en zingend over de straat, ze zwaaien met takken en verdwijnen zo snel ze ook gekomen waren. Het is bijzonder om te zien, laatst zaten we midden in zo'n groep, midden op straat, dan schrik je wel even.
Deze week heeft Deborah weer voor ons beide een mooie Afrikaanse jurk op maat gemaakt. Die van vorige week is speciaal voor kerst, deze jurk zullen we zaterdag tijdens ons eerste feest dragen. We zijn uitgenodigd voor het slagings feestje van de broer van zr. Felicitas, hij heeft zijn universitaire opleiding afgerond. De zuster wil graag dat wij haar familie ontmoeten en dat wij haar thuis zien. We zijn benieuwd en hebben er zin in.
Manon en ik hebben het samen ontzettend naar ons zin. We hebben het leuk samen en vullen elkaar goed aan. Al kennen we elkaar pas sinds juli, onze band is super goed. We delen alles met elkaar, we bespreken alles met elkaar, we zijn er voor elkaar en we maken veel lol samen. Als de 1 op het toilet zit, staat de andere er naast te tanden poetsen en we douchen nog steeds samen. We wijken nooit van elkaars zijde en dat voelt goed. We zijn een goed team samen! Je weet van te voor nooit hoe het gaat lopen en of het daadwerkelijk klikt, maar bij ons zit dat wel goed. Buddies for ever.

Ook kan ik jullie vertellen dat de post vanuit Nederland hier goed aankomt, in ieder geval kaarten/brieven, het doet er +/- 2 weken over!

Ik wens jullie allemaal nog een goede week en tot volgende week.

Veel liefs,

Debbie