Alweer over de helft.....
Blijf op de hoogte en volg Debbie
18 December 2012 | Oeganda, Mbale
Hallo lieve, familie, vrienden, collega's en alle andere volgers!
Melembe?!
Hoe is het met jullie? Ik heb gehoord over de witte dagen die jullie hebben gehad. Hebben jullie die allemaal overleefd zonder kleerscheuren en botbreuken? Stiekem mis ik de sneeuw wel een beetje, maar er blijft vast nog wel wat over voor februari. Hier is ondertussen het warme seizoen aangebroken, groot zijn de verschillen niet, maar er is wel minder regen. Overdag is het, gok ik, zo'n 30-35 graden, een aangename warmte. Zo af en toe valt er een bui, maar dat is vaak van korte duur. Langzaam begint iedereen zich voor te bereiden op de kerst, je kan overal kerstspullen en nep kerstbomen kopen. Op de radio hoor je regelmatig een kerst nummer voorbij komen. Ik heb helemaal geen benul van de kerst, thuis ben je er meer mee bezig, zet je de boom op, is het koud en donker buiten. Hier is het als vakantie, lekker in je korte broek en hemdje, in de zon, of onder een bananen boom. Kerst vieren we met het babieshome, ik ben erg benieuwd en heb er veel zin in! Maar nu is het tijd voor de gebeurtenissen van afgelopen week! Zoals elke week weer genoeg te vertellen, het houdt niet op met de nieuwe ervaringen en gebeurtenissen.
Wederom hebben voor Sinterklaas gespeeld, van thuis kwam er een heerlijk pakketje met pepernoten, banketstaaf chocolade letter, nasi kruiden en nog veel meer ( nogmaals dank, sint mama/papa/oma). Omdat het vorige keer zo geslaagd was, hebben we weer de helft van onze pepernoten opgeofferd om de kinderen en het personeel blij te maken. De kinderen zagen de plastic zak en hielden gelijk hun handje op, ze vinden het heerlijk en sabbelen lekker de pepernoten op. Ook de mama's en de zusters vinden het heerlijk.
Misschien hadden jullie het wel gemerkt, maar het verhaal en foto's uploaden van vorig week verliep niet zo soepel. Wij gaan altijd naar een Orange internet café, waar wij gebruik mogen maken van het draadloos internet. De eigenaar van dit café noemt ons zijn dochters. Vanaf de dag dat we binnen kwamen is de band goed. Hij wil eigenlijk niet meer dat er klanten gebruik maken van zijn draadloos internet, omdat er veel mensen zijn die er misbruik van maken. Na een goed gesprek heeft hij ons in vertrouwen genomen en mogen wij nu elke week bij hem komen internetten. Het internetten kost 50shilling per minuut, wat ongeveer 1€ per uur is. Maar om terug te komen op het uploaden van vorige week, na een half uurtje internet, viel de stroom uit, dit is niet vreemd in Uganda, gebeurt dagelijks en je hoort er niemand over klagen. Alleen wij Nederlanders klagen erover, al zijn we dat nu ook wel gewend. Gelukkig had ik mijn verhaal en een aantal foto's er net opstaan, maar kon niets meer veranderen of aanpassen. Na een ruime tijd wachten en hopen, geen stroom dus geen internet, zijn we maar even gaan winkelen. Tussendoor nog een keer terug gelopen, nog steeds geen internet. Dan maar even geld halen bij de bank. Ongeveer elke 2 de week van de maand, staan er dagelijks rijen dik voor de geld automaat. De zuster vertelde ons dat de mensen dan hun salaris binnen krijgen en dit er gelijk vanaf afhalen of dat ze een bonnetje halen om te zien wat de stand is van hun rekening. Ook deze dag was het weer mega druk, ik ben netjes achteraan gesloten in de rij, er waren ongeveer nog 50 wachtende voor me.... Zucht. Gelukkig staat er een tent voor de bank, zodat je niet in de bakkende zon staat. Na een kwartiertje, was er een wisseling van de wacht bij de bewaking. Op een gegeven wees de bewaker met z'n geweer naar mij, 'you'! Ik keek achter me en keek terug, 'me'?, 'yes, you'! You can come here. Ik mocht langs, de inmiddels nog 44 wachtende mensen voor me, heen lopen en vooraan aansluiten. De andere mensen keken me aan en moesten lachen. Ik vond het wel fijn, scheelt weer een lange tijd wachten en wachten daar houden wij Nederlanders niet van ;-) Nadat ik mijn geld uit de muur had gehaald, heb ik de bewaker, een leuke, grote zwarte man, 1000 shilling(33€ cent) in zijn handen geschoven en ben gegaan. Normaal houd ik niet van een voorkeurs behandeling, maar nu kwam het wel goed uit. Voor het geweer van deze bewaker en tevens van alle andere bewakers van winkels en banken, hoef je niet bang te zijn. De geweren stammen uit de tijd van de eerste wereld oorlog en zitten in elkaar met een touwtje en plakband. Nog een laatste poging voor internet, maar helaas.
Bij thuiskomst werden we verrast met een nieuwe buurman. Zijn naam is Martin, hij komt hier voor een maand. Martin is een arts, gespecialiseerd in het behandelen van HIV/aids, tijdens zijn studie kwam hij helpen in de babieshome. Nu gebruikt hij zijn vrije dagen om te helpen in het babieshome. Na een goed gesprek over ons werk, heeft Martin mij uitgenodigd om een keer mee te gaan naar het ziekenhuis voor een rondleiding, dit lijkt me erg leuk. Elke ochtend begint Martin rond 5 uur met douchen en gaat dan naar de zusters om te bidden. Martin is een vriendelijke jongeman, die erg gesteld is op zijn hygiëne. Dit heeft voor ons ook voordelen, Martin maakt om de dag ons gezamelijke toilet schoon en elke zaterdag geeft hij de badkamer een grote beurt. Dat scheelt ons weer een hoop werk:-) Hij ziet schoonmaken als lichaamsbeweging, hij neemt er de tijd voor, met latex hand schoentjes en een bezem, is hij zo een paar uur onderweg. Het is gezellig met de buren en we maken graag een praatje, we kregen een zak bananen van Martin, hoe lief is dat. We bespreken van alles met de buren en vergelijken dan hoe het hier is en hoe het in Nederland is, bijvoorbeeld; homohuwelijk, gevangenisstraffen, misdaad, trouwen, kinderen krijgen, doodgaan enz. Wij verbazen ons over hoe het hier in Uganda gaat en zij verbazen zich over hoe het in Nederland gaat, het zijn allemaal interessante onderwerpen die je tot denken zetten, erg leuk.
Woensdag was het weer een dag van afscheid nemen, dit keer van zuster Jacqueline. Zuster Felicitas heeft 2 grote cakes gebakken voor deze gelegenheid. Dit neemt veel tijd in beslag, in Uganda zijn er weinig ovens. De oven wordt gecreëerd door een grote pan, onder in de pan as, in deze pan komt een andere pan met het beslag, het geheel wordt afgedekt met een deksel en wordt voor een uur op het vuur gezet. Het resultaat is heerlijk. 'S middags kwamen alle kinderen, mama's, zusters en ander personeel bijeen op de binnen speel plaats. Zuster Jacky kreeg een centrale plaats op een stoel in het midden. Irene voerde het wordt, iedereen kreeg de gelegenheid om wat tegen de zuster te zeggen, ook ik werd aangewezen. Hier was ik natuurlijk niet op voorbereid, maar hield een korte emotionele speech, van zeker 30 seconden. Er werden mooie speeches gehouden, er werd mooi verteld over de tijd dat de zuster bij de babieshome was. Ook de zuster deed een woordje, Manon en ik werden ook genoemd, al kende ze ons pas een maand, ze had veel van ons geleerd en we zijn goede vrienden geworden. Aan alle kanten werden er traantjes en snottebellen weggepinkt. De kinderen hadden geen besef van wat er aan de hand was, ze speelde, rende en praatte vrolijk verder, dit was op zich wel een leuke afleiding. Na het officiële gedeelte werd de cake aangesneden, iedereen genoot ervan en de kinderen vonden het ook heerlijk. Zuster Jacky heeft een jaar bij het babieshome gewoond en ze wist dat deze dag zou komen. Ze was liever gebleven, ze was erg gehecht aan de kinderen. Donderdag ochtend hebben we zuster Jacky uitgezwaaid met een heel uit zwaai comité, ze is nu in Kenya, op haar nieuwe plek. We gaan haar missen.
Donderdag ochtend voor het werk hebben we de keuken schoongemaakt. We hebben waarschijnlijk bezoek gehad van een rat. Overal lagen kleine zwarte keuteltjes, ook miste we al een aantal dagen een pannenlap, die op wonderbaarlijke wijze was verdwenen. We hebben gelijk Freddy onze buurman erbij gehaald, hij bevestigde onze bevindingen en zei dat een rat met gemak zo'n pannenlap mee kan nemen. Freddy heeft voor ons een diervriendelijk val gekocht. De rat wordt met gedroogde visjes in een kooitje gelokt en kan er dan niet meer uit. Tijdens het eten koken, kwam de rat al een keer voorbij schieten, dat was schrikken. 'S avonds toen Manon al in bed lag en ik rustig een boekje zat te lezen in de woonkamer, kwam de rat onder de deur door. Van schrik ben ik op de stoel gaan staan, toen ik hem niet meer zag ben ik naar buiten gerend. Buiten stonden net alle buren met elkaar te praten, ze keken me raar aan. Nadat ik vertelde over de rat, begonnen ze te lachen en ze wilde me niet geloven. Ik was echt heel bang. Na wat aandringen heeft Freddy de woonkamer onderzocht, geen rat. Ik was ervan overtuigd dat de rat in de slaapkamer zou zitten. De buren zeiden dat ik maar moest gaan slapen en dat de rat allang weg was. Met veel tegen zin ben ik toch maar in bed gaan liggen, met m'n mp3 speler hard aan, zodat ik de rat niet zou horen. Na een lange nacht met maar 1,5 uur slaap hebben we de volgende ochtend wat onderzoek gedaan maar de rat nergens te bekennen en helaas ook niet in de val. Tot nu toen hebben we de rat nog steeds niet gevangen, we gaan maar opzoek naar een betere val of gif. Het is toch een vies idee dat er een rat zit op de plek waar je woont en eten kookt. Wordt vervolgd...
Na al deze verhalen vragen jullie je vast af of we nog wel in het babieshome komen? Ja hoor dagelijks met veel plezier. Elke keer het warme onthaal van de kinderen maakt je dag weer goed. De mama's blijven me verbazen. Wanneer wij bij de kinderen zijn, verdwijnen ze soms naar binnen. Van de week bijv. ik was druk om de kinderen te vermaken en om ze te bevrijden van hun drijfnatte luiers, terwijl de 2 mama's binnen op een matras lagen te slapen. Ook schromen ze niet om 's middags te gaan liggen slapen in de hoek van de buiten speelplaats, terwijl de kinderen om hun heen rennen. Ik kan me er niets bij voorstellen, dat gaat liggen slapen in de baas z'n tijd, al wil ik dat soms best;-) Het is wel een goed teken dat ze ons de kinderen toevertrouwen en die verantwoording wil ik ook best nemen, maar dan niet op deze manier.
En dan weer groot nieuws, de fanatieke looptraining van Moses begint nu echt vruchten af te werpen... Moses kan zijn eerste stapjes zetten :-) :-) ! Jullie snappen dat ik zo trots ben als een pauw, nu ik dit type zit ik weer met een grote glimlach op mijn gezicht. Wat een knappe knul is het ook, ook hij laat met veel trots zien wat hij al kan. We gaan verder met de looptraining zodat hij straks rond rent. Ook heb ik Moses van de week even meegenomen naar ons huisje. Ik moest even wat ophalen voor de zuster. Moses keek vanaf het moment dat we het babies home uit liepen met grote ogen om zich heen, of dat hij het sprookjesbos van de Efteling in liep, wat is de wereld toch klein van zo'n mannetje. Bij ons huisje heeft hij alles bekeken en ook hier keek hij zijn ogen uit, al waren het maar een paar minuten, je zag hem zichtbaar genieten. Ook geef ik natuurlijk de andere kinderen veel aandacht, zoals Ocello, waar ik het vorige week over had, zelfs de mama's zeggen dat hij zichtbaar veranderd, hoe mooi is dat. In de ochtend is het rustig op de groep, de wat grotere kinderen gaan naar het schooltje, er is elke dag een lerares voor de kinderen van de babieshome. In de ochtend krijgen de overgebleven kinderen wat extra aandacht, waar ze zichtbaar van genieten. De tweeling zusjes Blondina en Scovia spelen graag met de andere kindjes maar ook met ons, wat een ondeugend maar leuk stel. Wel blijft het te kort aan speelgoed een probleem, er wordt om gevochten, waardoor de sfeer soms wat grimmig is. Ik hoop dat er misschien met het geld wat ik heb opgehaald nieuw en duurzaam speelgoed gekocht kan worden, maar dit moet natuurlijk in overleg met de stichting.
Een paar weken geleden hebben we een uitnodiging gekregen van de broer van zuster Felicitas. De broer, genaamd Benard, heeft zijn universitaire studie afgerond en hiervoor wordt een feestje gegeven. We kregen een mooie kaart met foto. Bij de uitnodiging zat ook een lijst met benodigdheden voor het feestje en de prijs daarvan, hier mag je er 1 uit kiezen en dan betaal je dat bedrag. Wij hebben de drankjes van het feest betaald. Zaterdag was het zover, de dag van het feestje. We zijn samen met Irene, Freddy en zuster Dalphin naar het feestje gegaan. Om 9 uur zouden we vertrekken naar Bumulekhwa Butiru, een dorpje hier 40 km vandaan. We zijn nog steeds in Afrika, dus ongeveer een uur later waren we op weg naar het feestje. Wij in onze afrikaanse jurken, opgetut en wel, stonden klaar. We gingen met de auto van het babieshome, dus de pick-up en ook dit keer mochten we plaats nemen in de bak. 40 km is niet zover maar met zulke slechte wegen, duurt zon rit wel een paar uurtjes. Het was een mooie route met een fantastisch uitzicht over de bergen. Onderweg hebben we weer veel gezwaaid naar alle mensen die ons riepen. Hoe verder we van de stad vandaan kwamen hoe meer mensen het bijzonder vonden om witte mensen in de laadbak van een pick up te zien. Het was erg lachwekkend, al die mensen en vooral kinderen die zwaaien en roepen. Ook kwamen we nog midden in een besnijdenis parade te recht, de jongen die besneden zou gaan worden, was helemaal geschminkt met witte verf, hij liep trots te de menigte mee. De weg was ontzettend slecht en enorm stoffig, we hadden helemaal een rode gloed van het stof over ons. Na een lange vermoeiende rit kwamen we op de plaats van bestemming, 3 grote witte feesttenten stonden klaar, 2 vol met witte kuipstoeltjes en 1 was ingericht als altaar. Dit alles is bij het ouderlijk huis, wat niet meer is als een paar kleien gebouwtjes, zonder elektriciteit en stromend water. Het feestje zou om 11 uur beginnen, wij waren er om 11.30. Gelukkig was het nog niet begonnen en zou dat ook nog wel even duren. We werden warm onthaald door de zuster. We kregen een emmer water om ons zelf een beetje van het stof te ontdoen, dit was helaas wat zinloos, het stof zat overal en dan bedoel ik ook echt overal. Langzaam kwamen de mensen van alle kanten binnen stromen en als laatste, ongeveer 1,5 uur te laat kwam Benard. Hierna kon de mis beginnen, de mis werd gehouden door 3 priesters, zij spraken in het Engels en een andere man vertaalde het allemaal in de lokale taal. Er was een mooi groot koor, die allemaal dezelfde kleding droegen, het had veel weg van een echt gospel koor. Het was een lange maar mooie mis. Na de mis werden er speeches gehouden, eerst sprak een tante, die Benard veel heeft gesteund tijdens zijn studie, deze tante was de eerste vrouw in de familie die afgestudeerd was aan de universiteit. Daarna hield zuster Felicitas een toespraak, hierbij werden wij gelijk aan de menigte van zo'n 200 gasten voorgesteld. Ik heb vriendelijk gezwaaid en geknikt. We werden naar voor geroepen en moesten naast Benard gaan zitten. Als laatste heeft Benard een speech gehouden, waarin we wederom werden bedankt voor onze komst en onze bijdrage. Na deze laatste speech werd de taart feestelijk aangesneden en gelijk daarmee het buffet geopend. Ook was het tijd om Benard te feliciteren, dit werd dansend en zingend gedaan, ook wij hebben Benard dansend gefeliciteerd en een envelopje in zijn capuchon gedaan, zoals het hoort. De taart was in de vorm van een boek, met een mooie tekst en het belangrijkste hij smaakte heerlijk. Na het stuk taart mochten we weer als eerste naar het buffet. Het buffet bestond uit Ugandees eten, rijst, matoke, chapati, kip, vlees, kool, aardappels en nog veel meer, het was heerlijk. Wij schepte bescheiden op, maar de rest, schepte borden op of dat ze voor een week moesten eten, wat een bijzonder gezicht, af geladen borden vol kwamen voorbij. Ook moesten we een keer naar het toilet, misschien wat vreemd om te benoemen, maar dit was voor ons een hele unieke ervaring. Het toilet bevond zich een eind achter het huis, tussen de bananen bomen, het was een klein kleien gebouwtje, zonder deur, met op de grond 2 plankjes en een gat daartussen. Vanuit het gat kwam een overweldigende geur van urine, ook vlogen er een hele hoop groene stront vliegen rond. Daar ga je dan, op je netst gekleed, rok omhoog, broek naar beneden en dan op de hurken. Ik heb nog nooit zoveel lol gehad met mezelf op het toilet, hurkend plassen is toch een hele kunst. Gelukkig heb ik mijn voeten en benen droog weten te houden, maar om het allemaal in het gat te mikken is een ander verhaal. Na deze hilarische toiletgang was het tijd om naar huis te gaan. Iedereen gedag gezegd en naar de auto, eenmaal bij de auto aangekomen, zag ik al snel dat me zonnebril niet meer daar was, helaas, gestolen. En nu ook weer, het is en blijft Afrika. De terug weg verliep gelukkig vlot, weer hebben we veel gezwaaid naar alle vriendelijke kinderen en volwassenen. Het blijft apart, we hebben alleen een andere huidskleur en je wordt bijna aanbeden, we genieten maar even van de aandacht in Nederland wordt dat weer flink afkikken. We waren blij dat we thuis waren, het was een lange en vermoeiende dag. We hebben ons flink moeten wassen, we waren door en door rood bruin van al het stof, we hebben ons 2 keer moeten wassen en waren toen maar net schoon, wat een stoffige bende.
Ook een bijzonder tafereel blijft het mobiel bellen in Uganda. Bijna alle Ugandese mensen hebben 2 mobiele telefoons, waarvan er in 1 meestal nog 2 sim kaarten kunnen. Ze hebben 2 telefoons omdat ze in elke telefoon een simkaart hebben van een andere provider. Bij de ene provider is de ontvangst beter, bij de andere provider is bellen goedkoper, bij de ene is smsen goedkoper enz. Zo zijn ze overal op voorbereid. Ook mobiel bellen wordt te pas en te onpas gedaan. Ook tijdens de mis gingen er meerdere telefoons af, die ook gewoon opgenomen worden, iedereen en alles willen overal bereikbaar zijn. Ze vinden het ook gek, dat wij tijdens het werk geen mobiele telefoon bij ons hebben en wij vinden dat als je aan het werk bent niet met je mobiel moet bezig zijn. En zo verschillen de meningen door en door.
Zondag moesten we weer vroeg op voor kerk, de derde zondag van advent. Zoals gewoonlijk zaten we weer tussen het koor mee te neuriën. Het was een mooie en redelijk korte mis. Na de mis zijn we op de thee gegaan bij de zusters. Dit moment gebruiken we meestal om de week door te nemen met de zusters en onze vragen te stellen. Zuster Mary vertelde dat zaterdag James was opgehaald om weer naar zijn opa te gaan, hij had tranen met tuiten gehuild omdat hij niet terug wilde huis, die arme knul.
Ook heeft de moeder van baby Albert zich gemeld. Dit is weer een bijzonder verhaal. Albert is hier begin november gebracht door zijn vader en oma, terwijl moeder in het ziekenhuis lag en van niets wist. Na wat onderzoek via de politie is de moeder erachter gekomen, dat haar kind hier gebracht is. Zuster Mary gaat nu onderzoeken of het verhaal van de moeder klopt en als het klopt krijgt de moeder Albert terug.
Vandaag is er ook weer een nieuw weesje binnen gebracht, haar naam is Alice. Alice is afgelopen vrijdag geboren en heeft op diezelfde dag haar moeder verloren. Vader en oma kunnen niet voor haar zorgen en hebben haar daarom hier gebracht, ze zal hier een goed begin van haar leven hebben, de kleine meid.
Ook Jermain is nog steeds bij ons, hij zou eigenlijk een paar weken geleden opgehaald worden door zijn tante en oom. Jermain is nu de oudste jonge van de groep, zijn vriendjes zijn allemaal al naar huis en dat voelt hij. Dagelijks gaat hij naar het kantoor van zuster Mary omdat hij óók graag naar huis wil. Vanuit het kantoor worden de kinderen naar huis gestuurd en dat weet deze slimme jonge heel goed. Jermain kan niet meer goed aarde in de groep, maakt veel ruzie en treitert de anderen. Hij is nu het liefste bij de jongens die de koeien verzorgen en bij andere volwassenen. Zuster Mary gaat er werk van maken zodat Jermain zo snel mogelijk naar huis kan.
Gister hebben we het ons weer comfortabel gemaakt bij Mount Elgon hotel, lekker zwemmen, zonnen, drinken, eten en relaxen. Onze buurman, dr. Martin kwam ons opzoeken bij het zwembad. Zoals de meerderheid van de Ugandese, kan Martin niet zwemmen. Manon heeft hem aangeboden dat hij van ons zwemlessen kan krijgen. Gister heeft hij zijn eerste theorie les gehad en hebben wij het hem voor gedaan. Het is erg grappig om zwarte mensen te zien zwemmen, het lijkt een beetje op een wilde aap die aan het verdrinken is. Er worden door de 'poolboy' ook zwemlessen gegeven, maar het mooie daarvan is, dat hij zelf ook niet kan zwemmen, erg lachwekkend en ook vermakelijk.
Ook hebben we ons bezig gehouden met het kado van ons voor het weeshuis. We gaan met alle kinderen en personeel een dagje naar Mount Elgon hotel, om te zwemmen, te eten, te drinken en om een fantastische dag te hebben. Er komt een groot op blaas spring kasteel voor de kinderen en een buffet met Ugandees eten. Dit omdat alle medewerkers, zusters en kinderen het zo verdienen en omdat wij ze een leuke dag willen bezorgen.
Jullie kunnen op de website van KiBaHome kijken voor de nieuwe nieuwsbrief, waarin wij worden voorgesteld. ( www.kibahome.nl )
Ik wil iedereen bij deze alvast een gezellige, mooie en warme kerst toewensen, met iedereen die je lief hebt, met veel lekker eten en drinken.
Heel veel liefs,
Debbie
Melembe?!
Hoe is het met jullie? Ik heb gehoord over de witte dagen die jullie hebben gehad. Hebben jullie die allemaal overleefd zonder kleerscheuren en botbreuken? Stiekem mis ik de sneeuw wel een beetje, maar er blijft vast nog wel wat over voor februari. Hier is ondertussen het warme seizoen aangebroken, groot zijn de verschillen niet, maar er is wel minder regen. Overdag is het, gok ik, zo'n 30-35 graden, een aangename warmte. Zo af en toe valt er een bui, maar dat is vaak van korte duur. Langzaam begint iedereen zich voor te bereiden op de kerst, je kan overal kerstspullen en nep kerstbomen kopen. Op de radio hoor je regelmatig een kerst nummer voorbij komen. Ik heb helemaal geen benul van de kerst, thuis ben je er meer mee bezig, zet je de boom op, is het koud en donker buiten. Hier is het als vakantie, lekker in je korte broek en hemdje, in de zon, of onder een bananen boom. Kerst vieren we met het babieshome, ik ben erg benieuwd en heb er veel zin in! Maar nu is het tijd voor de gebeurtenissen van afgelopen week! Zoals elke week weer genoeg te vertellen, het houdt niet op met de nieuwe ervaringen en gebeurtenissen.
Wederom hebben voor Sinterklaas gespeeld, van thuis kwam er een heerlijk pakketje met pepernoten, banketstaaf chocolade letter, nasi kruiden en nog veel meer ( nogmaals dank, sint mama/papa/oma). Omdat het vorige keer zo geslaagd was, hebben we weer de helft van onze pepernoten opgeofferd om de kinderen en het personeel blij te maken. De kinderen zagen de plastic zak en hielden gelijk hun handje op, ze vinden het heerlijk en sabbelen lekker de pepernoten op. Ook de mama's en de zusters vinden het heerlijk.
Misschien hadden jullie het wel gemerkt, maar het verhaal en foto's uploaden van vorig week verliep niet zo soepel. Wij gaan altijd naar een Orange internet café, waar wij gebruik mogen maken van het draadloos internet. De eigenaar van dit café noemt ons zijn dochters. Vanaf de dag dat we binnen kwamen is de band goed. Hij wil eigenlijk niet meer dat er klanten gebruik maken van zijn draadloos internet, omdat er veel mensen zijn die er misbruik van maken. Na een goed gesprek heeft hij ons in vertrouwen genomen en mogen wij nu elke week bij hem komen internetten. Het internetten kost 50shilling per minuut, wat ongeveer 1€ per uur is. Maar om terug te komen op het uploaden van vorige week, na een half uurtje internet, viel de stroom uit, dit is niet vreemd in Uganda, gebeurt dagelijks en je hoort er niemand over klagen. Alleen wij Nederlanders klagen erover, al zijn we dat nu ook wel gewend. Gelukkig had ik mijn verhaal en een aantal foto's er net opstaan, maar kon niets meer veranderen of aanpassen. Na een ruime tijd wachten en hopen, geen stroom dus geen internet, zijn we maar even gaan winkelen. Tussendoor nog een keer terug gelopen, nog steeds geen internet. Dan maar even geld halen bij de bank. Ongeveer elke 2 de week van de maand, staan er dagelijks rijen dik voor de geld automaat. De zuster vertelde ons dat de mensen dan hun salaris binnen krijgen en dit er gelijk vanaf afhalen of dat ze een bonnetje halen om te zien wat de stand is van hun rekening. Ook deze dag was het weer mega druk, ik ben netjes achteraan gesloten in de rij, er waren ongeveer nog 50 wachtende voor me.... Zucht. Gelukkig staat er een tent voor de bank, zodat je niet in de bakkende zon staat. Na een kwartiertje, was er een wisseling van de wacht bij de bewaking. Op een gegeven wees de bewaker met z'n geweer naar mij, 'you'! Ik keek achter me en keek terug, 'me'?, 'yes, you'! You can come here. Ik mocht langs, de inmiddels nog 44 wachtende mensen voor me, heen lopen en vooraan aansluiten. De andere mensen keken me aan en moesten lachen. Ik vond het wel fijn, scheelt weer een lange tijd wachten en wachten daar houden wij Nederlanders niet van ;-) Nadat ik mijn geld uit de muur had gehaald, heb ik de bewaker, een leuke, grote zwarte man, 1000 shilling(33€ cent) in zijn handen geschoven en ben gegaan. Normaal houd ik niet van een voorkeurs behandeling, maar nu kwam het wel goed uit. Voor het geweer van deze bewaker en tevens van alle andere bewakers van winkels en banken, hoef je niet bang te zijn. De geweren stammen uit de tijd van de eerste wereld oorlog en zitten in elkaar met een touwtje en plakband. Nog een laatste poging voor internet, maar helaas.
Bij thuiskomst werden we verrast met een nieuwe buurman. Zijn naam is Martin, hij komt hier voor een maand. Martin is een arts, gespecialiseerd in het behandelen van HIV/aids, tijdens zijn studie kwam hij helpen in de babieshome. Nu gebruikt hij zijn vrije dagen om te helpen in het babieshome. Na een goed gesprek over ons werk, heeft Martin mij uitgenodigd om een keer mee te gaan naar het ziekenhuis voor een rondleiding, dit lijkt me erg leuk. Elke ochtend begint Martin rond 5 uur met douchen en gaat dan naar de zusters om te bidden. Martin is een vriendelijke jongeman, die erg gesteld is op zijn hygiëne. Dit heeft voor ons ook voordelen, Martin maakt om de dag ons gezamelijke toilet schoon en elke zaterdag geeft hij de badkamer een grote beurt. Dat scheelt ons weer een hoop werk:-) Hij ziet schoonmaken als lichaamsbeweging, hij neemt er de tijd voor, met latex hand schoentjes en een bezem, is hij zo een paar uur onderweg. Het is gezellig met de buren en we maken graag een praatje, we kregen een zak bananen van Martin, hoe lief is dat. We bespreken van alles met de buren en vergelijken dan hoe het hier is en hoe het in Nederland is, bijvoorbeeld; homohuwelijk, gevangenisstraffen, misdaad, trouwen, kinderen krijgen, doodgaan enz. Wij verbazen ons over hoe het hier in Uganda gaat en zij verbazen zich over hoe het in Nederland gaat, het zijn allemaal interessante onderwerpen die je tot denken zetten, erg leuk.
Woensdag was het weer een dag van afscheid nemen, dit keer van zuster Jacqueline. Zuster Felicitas heeft 2 grote cakes gebakken voor deze gelegenheid. Dit neemt veel tijd in beslag, in Uganda zijn er weinig ovens. De oven wordt gecreëerd door een grote pan, onder in de pan as, in deze pan komt een andere pan met het beslag, het geheel wordt afgedekt met een deksel en wordt voor een uur op het vuur gezet. Het resultaat is heerlijk. 'S middags kwamen alle kinderen, mama's, zusters en ander personeel bijeen op de binnen speel plaats. Zuster Jacky kreeg een centrale plaats op een stoel in het midden. Irene voerde het wordt, iedereen kreeg de gelegenheid om wat tegen de zuster te zeggen, ook ik werd aangewezen. Hier was ik natuurlijk niet op voorbereid, maar hield een korte emotionele speech, van zeker 30 seconden. Er werden mooie speeches gehouden, er werd mooi verteld over de tijd dat de zuster bij de babieshome was. Ook de zuster deed een woordje, Manon en ik werden ook genoemd, al kende ze ons pas een maand, ze had veel van ons geleerd en we zijn goede vrienden geworden. Aan alle kanten werden er traantjes en snottebellen weggepinkt. De kinderen hadden geen besef van wat er aan de hand was, ze speelde, rende en praatte vrolijk verder, dit was op zich wel een leuke afleiding. Na het officiële gedeelte werd de cake aangesneden, iedereen genoot ervan en de kinderen vonden het ook heerlijk. Zuster Jacky heeft een jaar bij het babieshome gewoond en ze wist dat deze dag zou komen. Ze was liever gebleven, ze was erg gehecht aan de kinderen. Donderdag ochtend hebben we zuster Jacky uitgezwaaid met een heel uit zwaai comité, ze is nu in Kenya, op haar nieuwe plek. We gaan haar missen.
Donderdag ochtend voor het werk hebben we de keuken schoongemaakt. We hebben waarschijnlijk bezoek gehad van een rat. Overal lagen kleine zwarte keuteltjes, ook miste we al een aantal dagen een pannenlap, die op wonderbaarlijke wijze was verdwenen. We hebben gelijk Freddy onze buurman erbij gehaald, hij bevestigde onze bevindingen en zei dat een rat met gemak zo'n pannenlap mee kan nemen. Freddy heeft voor ons een diervriendelijk val gekocht. De rat wordt met gedroogde visjes in een kooitje gelokt en kan er dan niet meer uit. Tijdens het eten koken, kwam de rat al een keer voorbij schieten, dat was schrikken. 'S avonds toen Manon al in bed lag en ik rustig een boekje zat te lezen in de woonkamer, kwam de rat onder de deur door. Van schrik ben ik op de stoel gaan staan, toen ik hem niet meer zag ben ik naar buiten gerend. Buiten stonden net alle buren met elkaar te praten, ze keken me raar aan. Nadat ik vertelde over de rat, begonnen ze te lachen en ze wilde me niet geloven. Ik was echt heel bang. Na wat aandringen heeft Freddy de woonkamer onderzocht, geen rat. Ik was ervan overtuigd dat de rat in de slaapkamer zou zitten. De buren zeiden dat ik maar moest gaan slapen en dat de rat allang weg was. Met veel tegen zin ben ik toch maar in bed gaan liggen, met m'n mp3 speler hard aan, zodat ik de rat niet zou horen. Na een lange nacht met maar 1,5 uur slaap hebben we de volgende ochtend wat onderzoek gedaan maar de rat nergens te bekennen en helaas ook niet in de val. Tot nu toen hebben we de rat nog steeds niet gevangen, we gaan maar opzoek naar een betere val of gif. Het is toch een vies idee dat er een rat zit op de plek waar je woont en eten kookt. Wordt vervolgd...
Na al deze verhalen vragen jullie je vast af of we nog wel in het babieshome komen? Ja hoor dagelijks met veel plezier. Elke keer het warme onthaal van de kinderen maakt je dag weer goed. De mama's blijven me verbazen. Wanneer wij bij de kinderen zijn, verdwijnen ze soms naar binnen. Van de week bijv. ik was druk om de kinderen te vermaken en om ze te bevrijden van hun drijfnatte luiers, terwijl de 2 mama's binnen op een matras lagen te slapen. Ook schromen ze niet om 's middags te gaan liggen slapen in de hoek van de buiten speelplaats, terwijl de kinderen om hun heen rennen. Ik kan me er niets bij voorstellen, dat gaat liggen slapen in de baas z'n tijd, al wil ik dat soms best;-) Het is wel een goed teken dat ze ons de kinderen toevertrouwen en die verantwoording wil ik ook best nemen, maar dan niet op deze manier.
En dan weer groot nieuws, de fanatieke looptraining van Moses begint nu echt vruchten af te werpen... Moses kan zijn eerste stapjes zetten :-) :-) ! Jullie snappen dat ik zo trots ben als een pauw, nu ik dit type zit ik weer met een grote glimlach op mijn gezicht. Wat een knappe knul is het ook, ook hij laat met veel trots zien wat hij al kan. We gaan verder met de looptraining zodat hij straks rond rent. Ook heb ik Moses van de week even meegenomen naar ons huisje. Ik moest even wat ophalen voor de zuster. Moses keek vanaf het moment dat we het babies home uit liepen met grote ogen om zich heen, of dat hij het sprookjesbos van de Efteling in liep, wat is de wereld toch klein van zo'n mannetje. Bij ons huisje heeft hij alles bekeken en ook hier keek hij zijn ogen uit, al waren het maar een paar minuten, je zag hem zichtbaar genieten. Ook geef ik natuurlijk de andere kinderen veel aandacht, zoals Ocello, waar ik het vorige week over had, zelfs de mama's zeggen dat hij zichtbaar veranderd, hoe mooi is dat. In de ochtend is het rustig op de groep, de wat grotere kinderen gaan naar het schooltje, er is elke dag een lerares voor de kinderen van de babieshome. In de ochtend krijgen de overgebleven kinderen wat extra aandacht, waar ze zichtbaar van genieten. De tweeling zusjes Blondina en Scovia spelen graag met de andere kindjes maar ook met ons, wat een ondeugend maar leuk stel. Wel blijft het te kort aan speelgoed een probleem, er wordt om gevochten, waardoor de sfeer soms wat grimmig is. Ik hoop dat er misschien met het geld wat ik heb opgehaald nieuw en duurzaam speelgoed gekocht kan worden, maar dit moet natuurlijk in overleg met de stichting.
Een paar weken geleden hebben we een uitnodiging gekregen van de broer van zuster Felicitas. De broer, genaamd Benard, heeft zijn universitaire studie afgerond en hiervoor wordt een feestje gegeven. We kregen een mooie kaart met foto. Bij de uitnodiging zat ook een lijst met benodigdheden voor het feestje en de prijs daarvan, hier mag je er 1 uit kiezen en dan betaal je dat bedrag. Wij hebben de drankjes van het feest betaald. Zaterdag was het zover, de dag van het feestje. We zijn samen met Irene, Freddy en zuster Dalphin naar het feestje gegaan. Om 9 uur zouden we vertrekken naar Bumulekhwa Butiru, een dorpje hier 40 km vandaan. We zijn nog steeds in Afrika, dus ongeveer een uur later waren we op weg naar het feestje. Wij in onze afrikaanse jurken, opgetut en wel, stonden klaar. We gingen met de auto van het babieshome, dus de pick-up en ook dit keer mochten we plaats nemen in de bak. 40 km is niet zover maar met zulke slechte wegen, duurt zon rit wel een paar uurtjes. Het was een mooie route met een fantastisch uitzicht over de bergen. Onderweg hebben we weer veel gezwaaid naar alle mensen die ons riepen. Hoe verder we van de stad vandaan kwamen hoe meer mensen het bijzonder vonden om witte mensen in de laadbak van een pick up te zien. Het was erg lachwekkend, al die mensen en vooral kinderen die zwaaien en roepen. Ook kwamen we nog midden in een besnijdenis parade te recht, de jongen die besneden zou gaan worden, was helemaal geschminkt met witte verf, hij liep trots te de menigte mee. De weg was ontzettend slecht en enorm stoffig, we hadden helemaal een rode gloed van het stof over ons. Na een lange vermoeiende rit kwamen we op de plaats van bestemming, 3 grote witte feesttenten stonden klaar, 2 vol met witte kuipstoeltjes en 1 was ingericht als altaar. Dit alles is bij het ouderlijk huis, wat niet meer is als een paar kleien gebouwtjes, zonder elektriciteit en stromend water. Het feestje zou om 11 uur beginnen, wij waren er om 11.30. Gelukkig was het nog niet begonnen en zou dat ook nog wel even duren. We werden warm onthaald door de zuster. We kregen een emmer water om ons zelf een beetje van het stof te ontdoen, dit was helaas wat zinloos, het stof zat overal en dan bedoel ik ook echt overal. Langzaam kwamen de mensen van alle kanten binnen stromen en als laatste, ongeveer 1,5 uur te laat kwam Benard. Hierna kon de mis beginnen, de mis werd gehouden door 3 priesters, zij spraken in het Engels en een andere man vertaalde het allemaal in de lokale taal. Er was een mooi groot koor, die allemaal dezelfde kleding droegen, het had veel weg van een echt gospel koor. Het was een lange maar mooie mis. Na de mis werden er speeches gehouden, eerst sprak een tante, die Benard veel heeft gesteund tijdens zijn studie, deze tante was de eerste vrouw in de familie die afgestudeerd was aan de universiteit. Daarna hield zuster Felicitas een toespraak, hierbij werden wij gelijk aan de menigte van zo'n 200 gasten voorgesteld. Ik heb vriendelijk gezwaaid en geknikt. We werden naar voor geroepen en moesten naast Benard gaan zitten. Als laatste heeft Benard een speech gehouden, waarin we wederom werden bedankt voor onze komst en onze bijdrage. Na deze laatste speech werd de taart feestelijk aangesneden en gelijk daarmee het buffet geopend. Ook was het tijd om Benard te feliciteren, dit werd dansend en zingend gedaan, ook wij hebben Benard dansend gefeliciteerd en een envelopje in zijn capuchon gedaan, zoals het hoort. De taart was in de vorm van een boek, met een mooie tekst en het belangrijkste hij smaakte heerlijk. Na het stuk taart mochten we weer als eerste naar het buffet. Het buffet bestond uit Ugandees eten, rijst, matoke, chapati, kip, vlees, kool, aardappels en nog veel meer, het was heerlijk. Wij schepte bescheiden op, maar de rest, schepte borden op of dat ze voor een week moesten eten, wat een bijzonder gezicht, af geladen borden vol kwamen voorbij. Ook moesten we een keer naar het toilet, misschien wat vreemd om te benoemen, maar dit was voor ons een hele unieke ervaring. Het toilet bevond zich een eind achter het huis, tussen de bananen bomen, het was een klein kleien gebouwtje, zonder deur, met op de grond 2 plankjes en een gat daartussen. Vanuit het gat kwam een overweldigende geur van urine, ook vlogen er een hele hoop groene stront vliegen rond. Daar ga je dan, op je netst gekleed, rok omhoog, broek naar beneden en dan op de hurken. Ik heb nog nooit zoveel lol gehad met mezelf op het toilet, hurkend plassen is toch een hele kunst. Gelukkig heb ik mijn voeten en benen droog weten te houden, maar om het allemaal in het gat te mikken is een ander verhaal. Na deze hilarische toiletgang was het tijd om naar huis te gaan. Iedereen gedag gezegd en naar de auto, eenmaal bij de auto aangekomen, zag ik al snel dat me zonnebril niet meer daar was, helaas, gestolen. En nu ook weer, het is en blijft Afrika. De terug weg verliep gelukkig vlot, weer hebben we veel gezwaaid naar alle vriendelijke kinderen en volwassenen. Het blijft apart, we hebben alleen een andere huidskleur en je wordt bijna aanbeden, we genieten maar even van de aandacht in Nederland wordt dat weer flink afkikken. We waren blij dat we thuis waren, het was een lange en vermoeiende dag. We hebben ons flink moeten wassen, we waren door en door rood bruin van al het stof, we hebben ons 2 keer moeten wassen en waren toen maar net schoon, wat een stoffige bende.
Ook een bijzonder tafereel blijft het mobiel bellen in Uganda. Bijna alle Ugandese mensen hebben 2 mobiele telefoons, waarvan er in 1 meestal nog 2 sim kaarten kunnen. Ze hebben 2 telefoons omdat ze in elke telefoon een simkaart hebben van een andere provider. Bij de ene provider is de ontvangst beter, bij de andere provider is bellen goedkoper, bij de ene is smsen goedkoper enz. Zo zijn ze overal op voorbereid. Ook mobiel bellen wordt te pas en te onpas gedaan. Ook tijdens de mis gingen er meerdere telefoons af, die ook gewoon opgenomen worden, iedereen en alles willen overal bereikbaar zijn. Ze vinden het ook gek, dat wij tijdens het werk geen mobiele telefoon bij ons hebben en wij vinden dat als je aan het werk bent niet met je mobiel moet bezig zijn. En zo verschillen de meningen door en door.
Zondag moesten we weer vroeg op voor kerk, de derde zondag van advent. Zoals gewoonlijk zaten we weer tussen het koor mee te neuriën. Het was een mooie en redelijk korte mis. Na de mis zijn we op de thee gegaan bij de zusters. Dit moment gebruiken we meestal om de week door te nemen met de zusters en onze vragen te stellen. Zuster Mary vertelde dat zaterdag James was opgehaald om weer naar zijn opa te gaan, hij had tranen met tuiten gehuild omdat hij niet terug wilde huis, die arme knul.
Ook heeft de moeder van baby Albert zich gemeld. Dit is weer een bijzonder verhaal. Albert is hier begin november gebracht door zijn vader en oma, terwijl moeder in het ziekenhuis lag en van niets wist. Na wat onderzoek via de politie is de moeder erachter gekomen, dat haar kind hier gebracht is. Zuster Mary gaat nu onderzoeken of het verhaal van de moeder klopt en als het klopt krijgt de moeder Albert terug.
Vandaag is er ook weer een nieuw weesje binnen gebracht, haar naam is Alice. Alice is afgelopen vrijdag geboren en heeft op diezelfde dag haar moeder verloren. Vader en oma kunnen niet voor haar zorgen en hebben haar daarom hier gebracht, ze zal hier een goed begin van haar leven hebben, de kleine meid.
Ook Jermain is nog steeds bij ons, hij zou eigenlijk een paar weken geleden opgehaald worden door zijn tante en oom. Jermain is nu de oudste jonge van de groep, zijn vriendjes zijn allemaal al naar huis en dat voelt hij. Dagelijks gaat hij naar het kantoor van zuster Mary omdat hij óók graag naar huis wil. Vanuit het kantoor worden de kinderen naar huis gestuurd en dat weet deze slimme jonge heel goed. Jermain kan niet meer goed aarde in de groep, maakt veel ruzie en treitert de anderen. Hij is nu het liefste bij de jongens die de koeien verzorgen en bij andere volwassenen. Zuster Mary gaat er werk van maken zodat Jermain zo snel mogelijk naar huis kan.
Gister hebben we het ons weer comfortabel gemaakt bij Mount Elgon hotel, lekker zwemmen, zonnen, drinken, eten en relaxen. Onze buurman, dr. Martin kwam ons opzoeken bij het zwembad. Zoals de meerderheid van de Ugandese, kan Martin niet zwemmen. Manon heeft hem aangeboden dat hij van ons zwemlessen kan krijgen. Gister heeft hij zijn eerste theorie les gehad en hebben wij het hem voor gedaan. Het is erg grappig om zwarte mensen te zien zwemmen, het lijkt een beetje op een wilde aap die aan het verdrinken is. Er worden door de 'poolboy' ook zwemlessen gegeven, maar het mooie daarvan is, dat hij zelf ook niet kan zwemmen, erg lachwekkend en ook vermakelijk.
Ook hebben we ons bezig gehouden met het kado van ons voor het weeshuis. We gaan met alle kinderen en personeel een dagje naar Mount Elgon hotel, om te zwemmen, te eten, te drinken en om een fantastische dag te hebben. Er komt een groot op blaas spring kasteel voor de kinderen en een buffet met Ugandees eten. Dit omdat alle medewerkers, zusters en kinderen het zo verdienen en omdat wij ze een leuke dag willen bezorgen.
Jullie kunnen op de website van KiBaHome kijken voor de nieuwe nieuwsbrief, waarin wij worden voorgesteld. ( www.kibahome.nl )
Ik wil iedereen bij deze alvast een gezellige, mooie en warme kerst toewensen, met iedereen die je lief hebt, met veel lekker eten en drinken.
Heel veel liefs,
Debbie
-
18 December 2012 - 10:24
Oom Herman:
Debbie ik wens je heel fijne Kerstdagen toe maak er iets moois van.uncle Kakaire -
18 December 2012 - 11:38
Milou Van Orden:
Hey lieve Debbie,
Wat een belevenissen allemaal zeg! Je maakt heel wat mee..
Ik vroeg me af of je nu meer met je geloof bezig bent sinds je daar bent?
En is daar iets in veranderd voor jou?
Waar komt Martin eigenlijk vandaan? Leuke man? Haha..
Ik ben benieuwd hoe het is om een dagje mee te lopen met hem.
Ik lees het vast in je volgende verslag,
Veel plezier en succes nog,
En we denk aan je.
Liefs Milou
-
18 December 2012 - 11:51
Trudy:
Bonjour Debbie,
Jij bedankt ons voor de vele reacties, maar ik wil jouw bedanken voor je
prachtige verhalen. Wat een indrukken en nieuwe ervaringen.
In één woord GEWELDIG!!!
Carolien, een dochter van vrienden van ons hier in Frankrijk, is in dezelfde periode als jij,
ook naar Afrika vertrokken en verblijft aan de westkust in Burkina Faso. Ook vrijwillig, maar
zij verblijft daar voor 5 maanden en houdt zich bezig met het begeleiden van kinderen in het theater.
Ook haar verhalen zijn adembenemend.
Lieve Debbie en Manon blijf genieten van al dat moois wat jullie daar doen.
Wij wensen jullie hele fijne feestdagen en alle goeds voor het nieuwe jaar!
Gros bisous de nous, Bart et Trudy -
18 December 2012 - 15:21
Thea:
Hey lieve Debbie,
Dank je voor je mooie verhaal! Jij hebt me weer even aan het lachen gekregen vandaag!
Deze tijd van het jaar voelt voor mij nooit zo goed en jij weet natuurlijk wel waarom, daarbij komt dat ik Millie heel erg mis. Jou ook natuurlijk, maar ik ben heel blij te merken dat je je daar heel goed voelt/doet.
Wat een leuk idee om met de kids en het personeel naar het hotel te gaan! Heb je wel genoeg zwembandjes voor iedereen??
Veel plezier en blijf genieten.
Lieve schat, We wensen jou, Manon en alle mensen daar, hele fijne kerstdagen!
Dikke kus en knuffel, Chris en Thea -
18 December 2012 - 19:20
Suus:
Lieve Deb,
Wat een indrukwekkend verhaal weer! Ik wens je hele fijne feestdagen daar en geniet er nog van maar dat komt vast wel goed:)
Liefs Suus -
18 December 2012 - 20:39
Jeannie:
Oi Deb.
Je hebt het weer goed kunnen veworden jullie belevenis, ik kreeg wel een rar gevoel toen ik die toilet zag, zoiest heb ik ook beleefd toen wij als jongemeisjes op kamp gingen, heel apart, je krijg er geen vieze handen van, je hef geen deur te openen en ook je billen blijven rein toch? Veel succes met jullie uitje, hoop dat het een grote belevenis voor al die mensen en de kids. Groetjes en een goede kerst samen en een knallende 2013, ik zal een sterretje voor jullie op steken. -
18 December 2012 - 20:39
Jeannie:
Oi Deb.
Je hebt het weer goed kunnen veworden jullie belevenis, ik kreeg wel een rar gevoel toen ik die toilet zag, zoiest heb ik ook beleefd toen wij als jongemeisjes op kamp gingen, heel apart, je krijg er geen vieze handen van, je hef geen deur te openen en ook je billen blijven rein toch? Veel succes met jullie uitje, hoop dat het een grote belevenis voor al die mensen en de kids. Groetjes en een goede kerst samen en een knallende 2013, ik zal een sterretje voor jullie op steken. -
18 December 2012 - 20:39
Jeannie:
Oi Deb.
Je hebt het weer goed kunnen veworden jullie belevenis, ik kreeg wel een rar gevoel toen ik die toilet zag, zoiest heb ik ook beleefd toen wij als jongemeisjes op kamp gingen, heel apart, je krijg er geen vieze handen van, je hef geen deur te openen en ook je billen blijven rein toch? Veel succes met jullie uitje, hoop dat het een grote belevenis voor al die mensen en de kids. Groetjes en een goede kerst samen en een knallende 2013, ik zal een sterretje voor jullie op steken. -
18 December 2012 - 20:39
Jeannie:
Oi Deb.
Je hebt het weer goed kunnen veworden jullie belevenis, ik kreeg wel een rar gevoel toen ik die toilet zag, zoiest heb ik ook beleefd toen wij als jongemeisjes op kamp gingen, heel apart, je krijg er geen vieze handen van, je hef geen deur te openen en ook je billen blijven rein toch? Veel succes met jullie uitje, hoop dat het een grote belevenis voor al die mensen en de kids. Groetjes en een goede kerst samen en een knallende 2013, ik zal een sterretje voor jullie op steken. -
18 December 2012 - 20:39
Jeannie:
Oi Deb.
Je hebt het weer goed kunnen veworden jullie belevenis, ik kreeg wel een rar gevoel toen ik die toilet zag, zoiest heb ik ook beleefd toen wij als jongemeisjes op kamp gingen, heel apart, je krijg er geen vieze handen van, je hef geen deur te openen en ook je billen blijven rein toch? Veel succes met jullie uitje, hoop dat het een grote belevenis voor al die mensen en de kids. Groetjes en een goede kerst samen en een knallende 2013, ik zal een sterretje voor jullie op steken. -
18 December 2012 - 22:14
Mien:
Hoi Debbie,
Wat een leven hebben die kinderen, ze worden tijdelijk bij jullie gebracht en gaan vervolgens weer naar huis en wat volgt er dan? Ik vraag me af hoe ze later zijn en welke inbreuk dit heeft gemaakt. Je kunt er van alles bij bedenken en ik ben heel benieuwd hoe jullie er tegen aankijken na een poos daar te zijn. Natuurlijk wordt er door jullie en vele anderen goed werk gedaan maar toch....
Je hebt veel geld vooraf ingezameld,ik zou het leuk vinden iets te doneren voor speelgoed of iets dergelijks voor de kinderen.Staat er nog een rekening open?
Op school verzamelen veel studenten en leerkrachten geld voor serious request.Dat gaat ook naar een goed doel. Morgen kerstmarkt, marathon, 24 uur les en veel andere activiteiten. Dan vrijdag kerstvakantie en heeeeerlijk uitslapen en leuke dingen doen.
Debbie een hele bijzondere goede kerst gewenst met alle kinderen en verzorgers daar en ik zie uit naar je volgende bericht.Een lieve groet,Mien -
18 December 2012 - 23:33
Herman Wigman:
Hallo Debbie,
boa noite,
Ik heb vandaag voor het eerts jouw verslag gelezen. erg leuk. Dus ik weet niet precies wat jouw plannen zijn. Maar ik vind het erg leuk en ik ben trots op jouw dat je bent aan het aventureren in Uganda. En voral het werk zoals je het beschrijft. Met ons gaat het prima.
In het portugueszouden we zeggen saudades e tenho orgulho de voce.
Feliz Natal e prospero ano novo.
Beijo
Herman
-
19 December 2012 - 10:07
Elisabeth:
Lieve Debbie. Wat een epistels schrijf je toch; geweldig. Maar ik kan het me heel goed voorstellen. Je maakt zoveel mee en ik denk dat alles nieuw blijft, ook al zit de helft van je tijd er al weer op. Wat gaat het snel hé?Wat fijn dat het zo goed klikt met Manon; ook voor thuis straks is dat belangrijk. Gedeelde ervaringen en belevenissen.... Lieve Debbie. Ik wens je heel goede Kerstdagen, een goede jaarwisseling en ik kijk al weer uit naar je volgende brief. Knufje voor Moses!! Lieve groet, Elisabeth -
19 December 2012 - 22:22
Yvonne:
Daar heb je nou een schitterend beeld geschetst Debbie; ik zie het helemaal voor me, zoals je in je feestjurk over het gat hangt ha ha! Maak je geen zorgen, we hebben alemaal wel zoiets meegemaakt, ik kan je zo een tweetal WC verhalen vertellen die me goed bijgebleven zijn, eentje heel vergelijkbaar met die van jou. De rest van het verhaal ook weer erg kleurrijk. Jammer inderdaad we lopen elkaar net mis, maar ondanks dat feit weet ik nu meer over je leven, en leef ik meer mee, dan ooit!!!
Liefs en hele fijne feestdagen,
Yvonne -
20 December 2012 - 04:10
Gerrie:
Hoi Debbie,
Ik wil je graag fijne dagen wensen. Lijkt mij gek met zo'n hoge temperateur kerst te vieren.
Blijf genieten.
Liefs Gerrie -
20 December 2012 - 09:10
Christa Kollen:
Hoi Debbie, even een klein berichtje.
Leuke verslagen schrijf je! Je geniet, geweldig meid!
Fijne feestdagen daar!
Blijf genieten!!! Daaag! Groeten van Christa van a5. -
20 December 2012 - 12:01
Janneke:
Hoi Deb,
wat een verhaal weer, geweldig om te lezen!
En wat goed dat je de kleine Mozes hebt leren lopen!!
Wat ben ik jaloers op het weer daar, hier is het maar koud en grauw!
Hele fijne feestdagen daar ver weg! (o en wat een super leuke kerstkaart trouwens!)
En ik ben al weer benieuwd naar je volgende verhaal!
Liefs,
Janneke -
20 December 2012 - 15:07
Monique:
Hai,
Eindelijk tijd voor je verhaal... heerlijk weer te lezen hoor!!
Ik heb zo echt 't idee dat ik er een beetje bij ben :-)
Bedankt voor je kaart, leuk!! en mooie jurken hoor (had ook al een foto voorbij zien komen)
Wat een lief idee van jullie om iedereen een dag mee te nemen naar 't hotel.
Ben erg benieuwd wat ze er allemaal van vinden.
Jullie ook hele fijne kerstdagen, zal best raar zijn en misschien toch ook wel een momentje van slikken...
Blijf genieten meid, dit is een once i a lifetime gebeurtenis (al zou ik 't ook niet raar vinden na al je verhalen dat je nog een keer terug gaat )
Groetjes,
Monique G -
21 December 2012 - 16:22
Jolien:
Lieve Deb,
Wat een verhalen, belevenissen! Fijne feestdagen daar! ook al heb je het minder in de gaten!
Hier gaat het normale kerstleventje door hoor: kerstkaarten, kerstboom, AH Excellent, kado's, Nieuwjaarsloop voorbereidingen, kerst met 12 graden boven nul ;)!
Liefs Jolien -
21 December 2012 - 20:39
Frans Baartmans:
Beste Debbie,
Dank voor je verhalen en de aanstekelijike manier waarop je je gemoed laat spreken. Ik wens jou en Manon een mooie kerstfeest en een fijn nieuw jaar. Alweer over de helft, schrijf je. Ja, de tijd gaat hard. Heb nog mooie dagen met de kinderen en de grote mensen die je tegenkomt.
Frans, St. Jozefhuis -
21 December 2012 - 23:04
Leslie :
Hey Deb,
wederom een superverhaal!!
hele fijne kerstdagen alvast in het warme Uganda!!
xx Les -
22 December 2012 - 10:14
Nico (Abdij Koningsoord) En Wilma De Laat :
Hoi Debbie,
We volgen met aandacht je belevenissen in Uganda.
Nu zien en lezen we hoe het in de 3e wereld is.
Debbie en Manon,
Wij wensen jullie vreugdevolle kerstdagen en een goed 2013 en nog een mooie tijd.
We blijven het volgen.
Nico (Abdij Koningsoord) en Wilma -
24 December 2012 - 13:16
Rik:
Hoi Muzungu Debbie én Manon,
Of kan dat inmiddels al wat minder (dat witte)?
Leuk (en interessant) wat jullie allemaal uitspoken daar. Ik zou wel voor een dagje (of langer) vlo willen zijn.
Al op de helft zitten, wat gaat de tijd snel. Keerzijde is dat het hier ook allemaal doorgaat (we zitten met z'n alle in de 'sneltrein maatschappij').
Jij/jullie krijgen in je werk te maken met plezier maar ook met tegenslag. Tip van de week, blijf in overleg met elkaar wat je sterk maakt! Toi, toi, toi!
Vanuit een nat Nederlandje wensen wij jullie (en natuurlijk ook de mensen rondom jullie) Fijne Kerstdagen en een Gelukkig en Voorspoedig 2013.
De Muzungu familie, Syl, Sven en Rik.
-
24 December 2012 - 14:17
José:
Lieve Deb,
Ik heb nu pas je verslag gelezen . Het is vakantie dus ik heb er dan ook eindelijk alle tijd voor. Want om zo'n mooie belevenis te verkwanselen in 3 minuten, vind ik zonde. Het moet ook nog binnen komen, vind je niet? En binnenkomen doen het, hoor. You bet!
Je verhalen zijn zo prachtig en ook al "ben je over de helft" zoals je zelf zegt, je enthousiasme boet aan niets in! INTEGENDEEL...ik denk zelfs dat je daar blijft of er naar terug gaat....we zullen zien in februari...
Voor nu wens ik jou , Manon en alle lieve schatjes en schatten daar, een prachtige Heilige avond met een mooie gospelviering, een fijne Kerst en alvast een knallende jaarwisseling!
lieve groet,
van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
