Home sweet home!

Lieve Allemaal!

Ik ben weer thuis!
Gisteren ben ik veilig geland op Hollandse bodem. Wat is het hier lekker koud zeg, wel weer even wennen. Maar wat is het fijn om weer thuis te zijn, het verbaasd me hoe snel alles weer gewoon is.
Gelukkig heb ik nog 2 weken om te acclimatiseren en daarna weer aan het werk, waar ik ook wel weer zin in heb.
Maar eerst zal ik jullie vertellen over onze laatste 10 dagen in Uganda, waarin we een prachtige rondreis hebben gemaakt. Het is een lang verslag, heb het beknopt proberen te houden, maar dat is lastig. Veel leesplezier.

Op woensdag 23 januari werden we ’s ochtend om 11uur opgehaald bij ICU geusthouse, waar we een nachtje hadden geslapen. We werden opgehaald door Musa, onze gids/driver voor de aankomende 10 dagen. Wat een geluksvogel om 2 zulke gezellig meiden 10 dagen te mogen rond rijden. Onze eerste bestemming, was een half uur later al bereikt, de Cassia Lodge in Kampala. Dit luxe hotel bevind zich op de Butiga Hill, de hoogste heuvel in Kampala, met een fantastisch uitzicht op het Victoria meer en Kampala. Musa ging weer naar huis en zou de volgende dag om 8.00 weer klaar staan om ons naar de volgende bestemming te begeleiden.
Wij hebben de hele dag genoten van de zon en het zwembad, met als resultaat, knetters verbrand. Na een schoonheidsslaapje en opfrissen zijn we met onze tablets naar het restaurant vertrokken om te dineren en om gebruik te maken van het draadloos internet. (Jaja, nog steeds verslaafd) Het was een heerlijke avond, jammer genoeg was het eten iets minder, maar ja.
Donderdag ochtend stond Musa om 8.00 klaar zoals afgesproken. Na het uitchecken zijn we vertrokken in westelijke richting. Ons vervoer middel was een ruim 4x4, 10 persoonsbusje met goede stoelen. Onderweg heb ik genoten van alles om me heen, de natuur en alle verschillende vogels. Musa had veel te vertellen, je kon hem alles vragen. Na een tijdje waren onze blazen flink vol, dus op ons verzoek heeft Musa het busje even in de berm geparkeerd, zodat wij konden wild plassen. Wij naast elkaar op de hurken in de bosjes, wij denken dat we beschut zaten, totdat we terug liepen en zagen dat er een busje vol Afrikanen zaten te kijken, nou ja, hebben die ook weer een leuke dag.
Onze lunch bestemming was Fort Portal. We hebben heerlijk gegeten van een buffet met lokaal eten. Met een gevulde maag en de boodschappen ging de tocht verder. We reden langs het hoogste gebergte van Uganda, Rwenzori Mountains (7000 mtr hoog, met sneeuw op de bergtoppen), langs de langgestrekte theevelden, waar de thee plukkers druk bezig waren, door naar Kibale Forest (nationaal park) wat onze eindbestemming was. Druk om ons heen kijkend, onder de indruk van alles wat we zagen, zat daar ineens een grote baviaan op de weg. We waren door het dolle heen, ons eerste wilde dier van de trip. De baviaan kwam bij het busje kijken of er nog wat te eten was, nadat hij zag dat er niks te halen was, ging hij er weer vandoor. Langzaam reed Musa verder, terwijl hij vertelde over de omgeving. Onderweg kwamen we nog meer aapsoorten tegen, als de ‘red tail monkey’. Na een lange rit over een hobbelige weg kwamen we aan bij Chimp’s nest, onze accommodatie voor 2 dagen. We werden warm ontvangen met een vers sapje. We kregen uitleg over de plaats, restaurant en omgeving. Ook werd verteld, dat we na zonsondergang niet meer alleen over het terrein mochten lopen, dit in verband met de agressieve bos olifant, die veel voorkomen in de omgeving. Na dit verhaal, voel je je niet echt heel veilig. We werden naar ons hutje gebracht, wat op een flinke afstand van het hoofdgebouw lag. Het was een mooi hutje, met een oplucht badkamer, heel bijzonder. Vanaf het toilet kon je naar de boomtoppen kijken en in de nacht kon je de sterrenhemel bewonderen. Na het avond eten, wat heerlijk was, zijn we naar ons hutje gegaan, volgens de ober hoefde er geen begeleiding mee, omdat het nog licht genoeg was, wij liepen met geknepen billen naar het hutje, eerst naar de verkeerde natuurlijk. We waren erg moe van de lange reis en moesten de volgende dag weer vroeg op, dus we lagen erop tijd in, na een warme oplucht douche.
Vrijdag ochtend om 6.30 ging de wekker, we hebben ons klaar gemaakt, in onze jungle outfit gehesen(compleet met afritsbroek;)), om om 7.00 aan het ontbijt te gaan. Musa stond al klaar om ons voor de ‘chimp trecking’ naar het hoofdkwartier van Nationaal park Kibale forest te brengen. Aangekomen bij het hoofdkwartier, hebben we ons aangesloten bij een grote groep muzungu touristen. We kregen een briefing over de omgeving en de chimpansees, hoe je te gedragen, welke gevaren er zijn (zoals de eerder genoemde bosolifant) en nog meer belangrijke informatie. Na deze uitleg werden we in groepen verdeeld en bij een ranger geplaatst. Wij zaten in de groep van ranger Herbert, samen met 3 Amerikanen. Alle groepjes gingen een andere kant op en er was veel radio contact onderling, zo was iedereen op de hoogte waar de chimpansees wel waren en waar ze niet waren. Na een geruime tijd zoeken in verschillende richtingen, door de ongerepte natuur, vonden we 3 chimpansees hoog in een vijgen boom. Hierbij hebben we even staan kijken en zijn daarna doorgelopen, om meer chimps te zoeken. Na een tijdje kwamen we ‘Empologoma’ tegen, een grote mannetjes chimp. Hij zat rustig op de grond te eten en trok weinig aan van onze aanwezigheid. Als hij zich verplaatste, liepen wij als echte touristen achter hem aan. Ook de andere groepen kwamen kijken. Na een uurtje zijn we verder gegaan, het was tijd voor de terugweg, dwars door het woud.
Voor de lunch gingen we terug naar de Chimps nest. Na een stevige lunch zijn we weer op pad gegaan voor de ‘swamp walk’. Dit was een wandeling, onder begeleiding van een ranger, langs en door de moerassen. Tijdens deze wandeling hebben we 3 soorten apen gezien, (baviaan, red tail monkey en de red colobus) vele vogels van alle soorten en maten, o.a. de grijze kroonkraanvogel, die ook op de vlag van Uganda staat en veel mooie natuur. Het was een heerlijke wandeling en een mooie afsluiter van de dag.
Zaterdag ochtend om 9.00 hebben we Kibale Forest achter ons gelaten. Na een mooie rit door verschillende landschappen, kwamen we bij ons lunch plaats Kasese. Onderweg hebben we vele Matoke(groen banaan) plantages gezien, deze enorme trossen bananen worden vervoerd door mannen op de fiets, dit is echt bizar om te zien, met zo’n enorme zware bagage fietsen die mannen door de bergen om ze ter verkopen in de grote stad. Nou zij liever dan ik. Na de lunch zijn we doorgereden over de weg die de evenaar kruist en dwars door het Nationaal park ‘Queen Elizabeth’ gaat. Onderweg kwamen we de eerste wilde dieren al tegen, buffels, verschillende soorten antilopen, een nijlpaard en vele verschillende vogels, echt zo mooi om te zien. Aangekomen bij de Bush lodge, werden we wederom warm ontvangen met een sapje. We werden naar onze slaapplaats gebracht. Dit keer was het een luxe safari tent, compleet met eco-toilet (doortrekken niet nodig, gewoon een paar scheppen zand) en openlucht duo-douche. Ook hier werden we verzocht om in het donker niet alleen over het terrein te verplaatsen, dit keer in verband met de nijlpaarden die over het terrein lopen in de nacht, na de malariamug, eist de nijlpaard het meeste menselijke slachtoffers. (wat voel je je toch veilig in die vrije natuur, haha) Na een middag dutje in de veel te hete tent, stond Musa om 17.00 klaar voor onze eerst game-drive. We gingen met het busje, met pop-up dak opzoek naar de wilde dieren in het nationaal park. Je mag na het betalen van een bepaald bedrag 24 uur lang rond rijden door het nationaal park, over de wegen. Binnen een kwartier, was daar dan onze eerste olifant, onwerkelijk. Een grote mannetjes olifant, die rustig aan het grazen was. Ongelofelijk. We kregen een seintje van een andere groep, dat verderop een luipaard lag te rusten. Wij dol enthousiast doorgereden en ja hoor, daar lag een luipaard, wederom onwerkelijk. Al die wilde dieren, die daar gewoon los rond lopen, geweldig. Totdat de zon onderging hebben we rond gereden en wilde dieren gespot. Ook hebben we nog wrattenzwijnen gezien, vele soorten antilopen en vele vogels. Na het eten zijn we gaan slapen, benieuwd naar wat we de volgende ochtend tijdens de gamedrive nog meer zouden gaan zien.
Om 6.00 werden we opgehaald bij onze tent en werden we naar het ontbijt gebracht. Om 6.30 zijn we weer met Musa het park ingetrokken om nog meer wilde dieren te gaan zien. Al snel kwamen we een hongerige hyena tegen, tevergeefs probeerde hij zelf een antiloop te vangen. Naast vele antilopen, hebben we ook vele olifanten gezien, helaas hield de leeuw zich verscholen.
Na de lunch was het tijd voor een rondvaart op het Kazinga kanaal. Met een grote boot muzungu’s hebben we 2 uur lang rond gevaren. Nu hebben we de nijlpaarden van dichtbij mogen bewonderen, die lagen lekker te luieren naast de buffels aan de rand van het kanaal, voor de verkoeling. Ook kwamen er 2 olifanten om zich te wassen. Een krokodil lag te wachten, met z’n bek open, totdat er een vogeltje in zijn bek zou lopen. Ik blijf het zeggen, wat onwerkelijk om deze enorme dieren allemaal in leven de lijven te zien, echt geweldig. Wat een bijzondere dagen en dan waren we pas op de helft. Tijdens de rit hebben we Musa nog aan het lachen gemaakt. We hebben uitgelegd hoe we een aantal van de wilde dieren in Nederland noemen, Nijlpaard=Nijlhorse, Luipaard=lazyhorse, Antiloop=Antiwalk, best hilarisch. Hij zal wel gedacht hebben, gekke muzungu’s.
Maandag zijn we om 8.00 vertrokken richting het zuiden. Weer een mooie maar lange rit. Het waren goede wegen door de bergen. We hebben veel krater meren gezien, thee, koffie, matoke en katoen plantages gezien. We reden richting het 3 landen punt met Rwanda en Congo. Vlak voor onze eindbestemming werden we geconfronteerd met een vluchtelingenkamp van Congo. Een groot omheind gebeid, met allemaal tenten van de UN en Unicef, zo indrukwekkend en zielig om te zien. Uiteindelijk kwamen we aan in Kisoro, het Travelers Rest Hotel. Travellers Rest is het hotel waar vroeger bekende onderzoekers verbleven waaronder Dian Fossey. Zij deden dan onderzoek naar de berggorilla's. Het weer was slecht, maar dat laat de pret niet drukken. We zijn vroeg naar bed gegaan, om 10uur gaat de elektriciteit in het hotel eraf.
Dinsdag ging de wekker om 4.45, 5.30 zijn we vertrokken naar Bwindi Forest voor de Gorilla trecking.
De afstand die gereden moest worden viel mee, maar de wegen waren ontzettend slecht, waardoor de rit 2 uur duurde. De omgeving was prachtig bij de opkomende zon. Bij het hoofdkwartier van Nationaal park Bwindi Forest kregen we een briefing/uitleg van de rangers. Weer om alle belangrijke punten te bespreken. Voordat we vertrokken kon je ervoor kiezen om een porter te nemen. Een porter is iemand die je tas draagt en je eventueel helpt met het bewandelen van het regenwoud. Manon en ik hebben ieders een porter genomen, altijd al een eigen hulpje willen hebben en hier waren ze niet zo duur ;)
Er waren al een aantal rangers vooruit gegaan, om alvast de gorilla’s te gaan zoeken, voordat wij aan de tocht begonnen. Het eerste gedeelte van de wandeling was goed te doen. Op een gegeven moment moesten we dwars door het bos. Het bos bevind zich in de bergen waardoor we vaak steil omhoog of naar beneden moeten, de voorste ranger loopt met een groot kapmes om zo een pad te creëren. Door de regen en de bladen waren de gecreëerde paden erg glad, met als gevolg dat ik wel 15keer op m’n gat ben gegleden, maar daar was dan mijn porter, die me weer overeind hielp. Na 1,5uur lopen waren daar de gorilla’s. M’n mond viel open bij het zien van deze mooie beesten. We mochten een uur doorbrengen met de gorilla’s. We hebben een aantal vrouwtjes en kleintjes gezien, maar ook de leider van de groep, de ‘sliverback’. Het uur vloog voorbij. Wat ontzettend mooi, echt geweldig. Tijdens het uur werden een aantal van de groep nog in de billen gebeten, door de altijd gezellig rode bosmier, erg pijnlijk, maar ook hilarisch om te zien. Ik was mijn afritsbroek in de sokken dankbaar, de mieren zochten geen contact met mij. Na precies een uur gingen we weer op pad richting het hoofdkwartier. Bij terugkomst kregen we allemaal een certificaat, omdat we de tocht hadden doorstaan en de gorilla’s hadden ontmoet.
Bij terugkomst hebben we een heerlijke massage gehad, hadden we na zo’n flinke wandeling wel verdiend.
Woensdag mochten we wat uitslapen. Om 9uur zijn we vertrokken naar lake Buyoni. Na een rit van 3uurtjes kwamen we bij het meer aan, waar de manager van de Heritage lodge op ons stond te wachten. Met een klein bootje zijn we in een half uurtje naar het Habuharo eiland gevaren waar we de laatste nachten hebben doorgebracht. Lake Bunyonyi betekent 'plaats van de kleine vogels'. Dit prachtige kratermeer ligt verscholen tussen vele vulkaanpieken. Dit is het op één na diepste meer van Afrika (900 meter). Habuharo is één van de in totaal 39 eilanden in dit meer. We sliepen in een luxe tent met 2 grote bedden en een mooie badkamer. De eerste dag hadden slecht weer, we hebben lekker genikst. ’S Avond was er een kampvuur en werden onze bedden voorzien van een heerlijk warme kruik. Donderdag ochtend hadden we na het ontbijt een boottrip. We hebben over het meer gevaren en een aantal eilandjes aan gedaan. Ook kwamen we langs punishment island, op dit eiland werden ongehuwde zwangere vrouwen gedumpt voor straf. Gelukkig waren daar dan de mannen uit Rwanda, die de vrouwen gratis kwamen afhalen en zo geen bruidsschat hoefde te betalen. In de middag hebben we lekker liggen zonnen op het zwemdek aan het meer.
Vrijdag was de laatste dag van onze trip die we in de auto hebben doorgebracht. 8.00 stond Musa ons bij de waterkant op te wachten, voor een trip van +/- 10 uur. Onderweg hebben we nog wilde zebra’s gespot, zo gaaf. In de middag zijn we gestopt bij de evenaar, hier waren vele souvenirwinkeltjes wat wij natuurlijk erg leuk vonden. Na de vele uren kwamen we aan bij ICU geusthouse in Kampala. Hier hebben we onze laatste nacht doorgebracht.
Zaterdag stond in het teken van koffers inpakken, de laatste smsjes en belletjes om iedereen nog te bedanken en wachten tot het tijd was om naar het vliegveld te gaan. 19.00 zou de taxi er zijn, maar hoe kan het ook anders, hij kwam om 20.10 toen we al een andere taxi hadden besteld. Ach ja, Afrikanen hebben de tijd en muzungu’s hebben de klok…
Verder verliep alles soepel. Nog even winkeltjes gekeken en toen het bomvolle vliegtuig in. Na een vlucht van 8 uur zonder slaap, kwamen we rond 6.00 op Schiphol aan. Nu kwamen de zenuwen, nog even opfrissen, de koffers halen en dan op naar het ontvangstcomité… Best wel gek, hebben Manon en ik 3 maanden samen geleefd en dan scheiden ineens onze wegen achter een paar schuifdeuren. Manon met haar familie en vrienden mee en ik met die van mij.
Toen door de schuifdeuren, en daar stond iedereen, wat een heerlijk gevoel, papa, mama, Ruud, Nicole, Myrna, Suus en Eelke. Gelijk iedereen geknuffeld en vastgehouden. Maar toen een verdrietig gevoel, afscheid nemen van Manon, nog even geknuffeld en toen afscheid genomen, dit was echt de plek waar onze wegen scheiden en dat we onze eigen weg weer gingen.
Thuis komen, voelde als thuis komen, het fijne bekende. Op de deur een mooie foto van Moses en mij, ik weer in tranen, wat mis ik dat kleine schatje, het is nog erger als liefdes verdriet, vreselijk. Maar gauw knuffelen met Brenda en later met Oma. Ik werd verwend met mooie kadootjes, van m’n collega’s een welkom thuis pakket, van Eelke een opwarmpakket en nog allerlei lekkers. Samen genoten van elkaar en het ontbijt buffet, met de laatste 800 foto’s van deze 3 maanden. (de rest(2200foto’s) komt nog). Koffers gelijk uitgepakt en iedereen verblijd met een souvenirtje. Na de lunch ging iedereen weer naar huis, iedereen was moe, van het korte nachtje.
Het thuis zijn voelde alsof ik niet weg was geweest, zo gek. M’n eerste nachtje thuis ook heerlijk, wat heb ik mijn bed gemist.

Ik wil nogmaals iedereen bedanken, voor de vele lieve en leuke berichtjes! Ik heb veel steun aan jullie gehad en daardoor ben ik deze 3 maanden zonder heimwee doorgekomen.
Deze reis was zo indrukwekkend, inspirerend, mooi en leerzaam, een ervaring waar ik mijn leven lang op kan bouwen. Het was een rijke ervaring en ook ben ik weer een vriendin rijker, als buddies gegaan en terug gekomen als vrienden voor het leven, Manon bedankt voor alles!
Ik wil graag met het volgende gedicht afsluiten:

Bij het weggaan werd er een traantje weggepinkt...
En bij terugkomst weer...
Niet alleen uit blijdschap om iedereen weer te zien,
ook uit verdriet om alles wat ik weer achtergelaten heb.
Een onvoorstelbaar mooie tijd heb ik gehad.
Ik heb
gezien,
gedaan,
genoten,
gelachen,
gehuild,
geleerd,
ontmoet
en verbaasd.
En thuis is niet meer het thuis van voorheen.
Waar te gaan? Wat te doen?
Volg ik m'n hart of m'n hoofd?
Een nieuwe ervaring,
een nieuw begin.
(Paulien Meijer)

Ik hoop jullie allemaal gauw te zien en te spreken, weer real life!
Heel veel liefs,
Debbie

Ps: de tekst van het liedje van Marco Borsato, de Bestemming, heb ik met me mee gehad naar Uganda. Dit is waar ik antwoord op wilde en waar ik het antwoord op heb gevonden. Je leven is het meest waardevolle wat er is, je vult het zelf in als volwassenen. Maar er zijn vele mensen die het niet zelf kunnen invullen omdat het door een ander wordt bepaald, neem de wezen. Hoe mooi is het dat ik 3 maanden lang het leven van deze kleine mensen heb mogen opvrolijken een lach op hun gezicht mogen toveren! Ik zeg: doel bereikt.
Benieuwd naar het liedje?
http://www.youtube.com/watch?v=HmAIuweCroo