Merry christmas!
Blijf op de hoogte en volg Debbie
24 December 2012 | Oeganda, Mbale
Lieve Hollandse Mzungu's!
Al helemaal klaar voor de kerstdagen? De boom staan en alle kerstkaarten verstuurd?
Hier is het nog steeds moeilijk om in de stemming te komen, al staan er op meerdere plekken nu wel 'kerstbomen', dan wel zonder versiering, maar toch leuk geprobeerd. Kerst is een belangrijke dag in Uganda, iedereen leeft er naar toe en geeft z'n laatste cent uit aan nieuwe kleding en kadootjes voor andere. Kerst bestaat hier uit 1 dag, hun 2 de kerstdag is 'boxingday' oftewel, als je niet blij bent met je gekregen kado kan je die ruilen met andere. Wij gaan dit jaar kerst vieren met het babieshome, zonder onze familie, met onze nieuwe familie, zonder sneeuw (jullie ook geloof ik) in de warmte, zonder diner, met rijst en kip. Voor ons een nieuwe beleving, zoals alles hier. Vanavond gaan we naar de nachtmis, in onze speciale kerstjurken.
Iedereen bedankt voor de kerstwensen en dat wat jullie mij wensen, wens ik jullie natuurlijk ook. Ook weer veel reacties gehad op mijn laatste verslag, super leuk. Ik snap dat er misschien een aantal volgers zijn afgehaakt, het wordt 'normaal'. Maar alles wat ik schrijf, elke week weer, het zijn nieuwe ervaringen, gevoelens en belevenissen, die ik graag met jullie deel.
Hier mijn verslag voor deze week.
Woensdag weer een lekker dagje in het weeshuis, fijn met de kindjes gespeeld en geknuffeld. Lexy, een vrouw uit Amerika, die nu 1,5 jaar in Uganda woont en werkt als asociate kwam langs. Lexy heeft zelf een meisje geadopteerd, die nu 3 jaar oud is. Lexy komt wekelijks naar het weeshuis en helpt waar ze kan op maatschappelijk werk achtig gebied. Ze weet alles over adoptie procedures in Uganda. Ook kent ze alle achtergronden van de kinderen in het weeshuis. Deze week kwam Lexy ook langs, op dat moment was ik net met m'n kleine Moses aan het knuffelen. Ik kwam met Lexy aan de praat over Moses, zij vertelde het volgende gruwelijk verhaal, waardoor ik alleen nog maar meer van mijn kleine mannetje ben gaan houden.
Moses is nu 2 jaar en 4 maanden. 4 maanden geleden is Moses zwaar verwaarloosd in het weeshuis terecht gekomen. Vader en moeder leven beide nog, maar hebben hem afgestaan. Moses is geboren met HIV en liep al snel een TBC besmetting op. Door deze beide ziektes is Moses snel ziek en heeft een ontwikkelingsachterstand. Ouders hebben hem daarom proberen te vermoorden en hebben met een steen op zijn hoofdje in geslagen. Gelukkig is de poging mislukt en heeft hij hierdoor alleen een groot litteken op zijn slaap. Terwijl ik dit type staat het kippenvel tot op m'n rug, zo vreselijk. Gelukkig hebben ze Moses kunnen redden en is hij er op het litteken na, volledig van hersteld. Babies die worden geboren met HIV, worden hier in Uganda vaak door de ouders vermoord. De behandeling is duur, het kind moet levenslang medicijnen gebruiken, moet regelmatig naar het ziekenhuis voor controle, is sneller ziek en dit alles brengt hoge kosten met zich mee wat de ouders vaak niet kunnen betalen. Dan zien de ouders nog 1 oplossing, het kindje laten verdwijnen, door het te doden of door het af te staan. Als alles goed verloopt gaat Moses door een gezin in Amerika geadopteerd worden, maar als het niet goed verloopt, moet Moses weer terug naar zijn ouders... Hoe krom kan de wereld zijn? Ik blijf het zeggen: gelukkig is er in Nederland de kinderbescherming, al hebben ze daar hier weinig aan.
Ik hoop dat Moses weinig schade aan deze vreselijke gebeurtenis overhoud, het is een vrolijk jongetje die je graag uitprobeert en waar je van 'een bijna dood ervaring' niets merkt. God zij dank!
Donderdag zijn we tussen de middag naar de stad gegaan, helaas lag de stroom er weer eens af, dus konden we niet internetten, dan maar eerst boodschappen doen. Met 2 rugzakken vol geladen, gingen we weer naar het internet café. Na een paar honderd meter door de drukke winkelstraat, werden we achtervolgd door 4 jongens van een jaar of 12, die er erg armoedig uitzagen. Zie riepen 'mzungu, give money' en achtervolgde ons. We probeerde ze te negeren. Helaas had dit geen effect en begonnen ze aan onze tassen te trekken. Na een paar keer roepen dat is weg moesten wezen, begonnen de straatkinderen er steeds meer lol in te krijgen. Ze bleven ons maar treiteren en er was niemand die er wat van zei. Op een gegeven moment begonnen ze ons te slaan met plastic flessen, we waren alle twee best wel bang en liepen flink door. Het internet café ligt schuin tegenover het politie bureau, dus ik dacht, laat ik daar mee dreigen. Ik zei tegen de jongens, 'oke, loop maar met ons mee, dan lopen we langs het politie bureau. Tegelijkertijd riep een oudere man naar de jongens, waarna ze afdropen en we ze niet meer hebben gezien. We waren alle twee best ontdaan van de gebeurtenis en bespraken dit met de man van het internetcafé. Hij waarschuwde dat dit soort dingen rond de kerst veel gebeuren, niet alleen door kinderen maar ook door volwassenen. Iedereen wil kadootjes kopen voor zijn familie, maar hebben daar het geld niet voor en gaan het criminele pad op. Voor dit soort dingen waren we voor onze reis gewaarschuwd, maar dat het ook echt zou gebeuren had ik nooit verwacht. Terug bij huis hebben we het met Freddy en de zusters besproken, die ons weer waarschuwde en zeiden met niet te veel waardevolle spullen op pad te gaan.
'S middags weer naar het weeshuis, nog steeds ontdaan van de gebeurtenis, maar al snel afgeleid, door alle kleine lieve kindjes. Met eten geven aan de kinderen, merkte ik dat Moses erg warm aan voelde, verder leek er weinig aan hem te mankeren. Dit maar even bij Martin gemeld. Martin heeft Moses onderzocht en was bezorgd, hij had koorts en zijn longen klonken niet goed. Door de HIV is Moses snel ziek, dus Martin is gelijk gestart met antibiotica. Ik was over bezorgd en heb tot 's avonds laat gewacht tot Martin terug kwam van zijn laatste rondje, nog steeds liep de koorts bij Moses op en Martin vertrouwde er niets van. Ik heb met m'n gedachte bij Moses niet kunnen slapen, maakte me zorgen. De volgende ochtend, ben ik in mijn pyjama naar het weeshuis gegaan om bij Moses te kijken, gelukkig had de behandeling aangeslagen en ging het al beter met hem.
Vrijdag was de dag van het feestje bij het Mount Elgon Hotel, gesponsord door ons. De kinderen werden in de mooiste kleertjes gehesen en ze waren allemaal trots op hun outfit. Ook kregen ze schoentjes aan, wat erg vreemd voor ze was. De kinderen lopen altijd op blote voeten en wisten niet goed hoe te lopen met schoenen, waardoor ze regelmatig struikelde. Om 9 uur zou het taxibusje er zijn, die was natuurlijk te laat, het moet wel Ugandees blijven. Een aantal kinderen begonnen hard te huilen toen ze naar de taxi werden gebracht, ze schreeuwde en waren erg bang. Na wat aanduwen kon de eerste helft vertrekken. Na een hobbelige rit, kwamen we aan bij Mount Elgon hotel. We werden door de manager, waar we alles mee geregeld hadden, ontvangen en naar buiten gebracht. Al snel zagen we, dat er geen tent was voor de babies en geen springkussen van de kinderen, dit hadden we toch duidelijk gevraagd en aangegeven. De manager hierover gelijk aan zijn jas getrokken en hij exuseerde zich en kon alleen de tent nog regelen, ook weer lekker Ugandees alles op het laatste moment en afspraken niet na komen. We zijn toch al redelijk ingeburgerd, maar dit soort dingen wennen niet. We waren flink gepikeerd, maar besloten ons erover heen te zetten en er een leuke dag van te maken. Na een uur waren we compleet, alle kinderen (op 3 babies na) alle medewerkers en alle zusters. Er bleven een aantal achter in het weeshuis om voor de was, de dieren, eten en kinderen te zorgen, zij hebben geld gekregen om wat eten en drinken voor te kopen. Er was sap en bananen voor de kinderen mee gekomen, ze hebben heerlijk gesmuld.
In de ochtend werd er thee geserveerd, Manon en ik hebben het in geschonken. Jammer genoeg werd er al snel geklaagd over de grote van de kopjes, ze waren veels te klein, het was net poppenservies. Als jij zoiets organiseert is het niet leuk om dit soort geklaag te horen, dus we hebben even lekker in het Nederlands geklaagd tegen elkaar. Toen was het zwem tijd. Iedereen die wilde mocht zwemmen. Alleen Timos, een jonge knul die voor de koeien zorgt, durfde het aan om te gaan zwemmen. Manon en ik hebben ook de stoute schoenen aan getrokken en zijn in het zwembad gedoken. Een aantal kinderen mochten ook het water in. Wij hebben ze vast gehouden, ze huilde toen ze in het water kwamen, maar hadden de grootste lol toen ze er eenmaal in waren. Zwembroekjes waren er niet, dus gewoon naakt, of met de lange broek nog aan. Het was heerlijk om met die kindjes door het water te zwieren, ze hielden zich als een klein aapje aan je vast en hadden veel verdriet als ze plaats moesten maken voor de volgende. Iedereen kwam kijken, maar er waren er geen om over te halen het water in te komen. Ze zijn bang voor het water, ze denken dat er medicijnen in zitten en dat het daarom blauw is, maar zelfs na het vertellen dat het water blauw is door de kleur van het zwembad, durfde ze nog steeds niet. Ondertussen was de lunch klaar en zijn we naar de lunchruimte vertrokken. Eerste hebben de kinderen gegeten en daarna mochten de volwassenen aanvallen. Jammer genoeg was er voor de kinderen geen sap, die we wel besteld hadden, weer een min puntje, maar dat was gelukkig snel geregeld. Het was een heerlijk Ugandees buffet, en iedereen pakte zoveel er op het bord paste. Het was fijn om al die tevreden gezichten te zien. Na het eten zijn we terug gegaan naar de tent, die inmiddels geplaatst was en hebben de babies en mama's een slaapje gedaan. Samen met zuster Felicitas zijn we naar de manager gegaan om de rekening te bespreken en te betalen. De manager was na mijn preek mild en maakte een mooi prijsje, we hebben ons eerste miljoen uitgegeven. Om 4 uur zou het taxi busje er weer zijn om ons terug te brengen, dus wij zaten netjes met de hele brigade klaar voor het hotel. 1,5 uur later kwam daar de taxi aan, ja hoor, als er dan al zoveel mis loopt op zo'n dag, kan dit er ook nog wel bij. Op 3 volwassenen na kon iedereen er in, dus ik en 2 zusters hebben nog een uurtje gewacht tot het taxibusje er weer was. Bij terug komst werden we door vele bedankt voor de fijne dag en van de andere hebben we niets meer gehoord. Al met al hebben we een heerlijke dag gehad, waar de kinderen zichtbaar van genoten hebben en dat was voor ons het aller belangrijkste.
Op zaterdag zijn de renovaties van het staffhouse begonnen. Er lopen nu veel bouwvakkers rond en er wordt op z'n Ugandees hard gewerkt. Er wordt een nieuwe watertank van 3000 liter geplaatst, overal komen muggenhorren, de plafonds worden vernieuwd of geplaatst en nog vele dingen meer, dit allemaal betaald door de KiBahome, die inzamelingen hebben gehouden. Vandaag zijn ze begonnen met onze kamer. James de aannemer heeft ons uitgebreid verteld wat hij allemaal gaat doen en wat er gaat gebeuren, hij houdt ons goed op de hoogte. Na alle werkzaamheden rond het eten en wassen bij de kinderen, heb ik mijn verpleegkundig vak weer mogen uit oefenen, super leuk. Ik heb dr. Martin geassisteerd bij het afnemen van een malaria test bij baby Alice. Het stelt niet veel voor. De dokter gaf Alice een vinger prik waarna ik het bloed heb opgevangen en in de test heb gedaan. Na het bloed moet er een speciale vloeistof toegevoegd worden, ook dit heb ik gedaan. Na 10 minuten is de uitslag af te lezen. Er was 1 donker streepje zichtbaar, wat betekend dat er geen malaria parasiet is aangetroffen in het bloed, gelukkig maar. Hierna heb ik geholpen met het geven van de medicatie aan de andere kinderen. Toch leuk, om weer even op de medische manier bezig te zijn, wat hou ik toch van mijn vak. Ik krijg veel uitleg over de medische wereld van Uganda van Martin, het is erg interessant, maar totaal anders als in Nederland. Wij mogen echt niet klagen over ons zorgstelsel!!!
Het begint steeds meer door te dringen dat we niet heel lang meer in het weeshuis zullen verblijven, de tijd vliegt voorbij. Maar het genieten van het spelen en knuffelen met de kinderen wordt steeds meer. Het meest fijne moment is voor mij, de kinderen naar bed brengen. Ze in hun bedje leggen en nog even met ze knuffelen en kletsen, een klein momentje, waar ik volop van geniet.
En zoals elke zondag, ben ik ook deze zondag weer naar de kerk geweest. Manon is al een paar dagen niet lekker dus die is verstandig thuis gebleven. De kerk was versierd met wat kersttakken. Het was de 4 de zondag van advent viering en de boodschap voor deze kerst is: beoordeel elkaar niet op uiterlijk en doen, maar leer eerst iemand goed kennen voordat je oordeelt. Ik vind het een mooie boodschap en neem hem mee in mijn kerstgedachte. Na de dienst kwamen de kinderen van de zondags school een optreden doen, dit was erg leuk en grappig, die meiden bewegen zo soepel en hebben leuke hoge stemmetjes, een leuke afsluiting van een mooie dienst.
Na de kerk kwam er hoog bezoek uit Holland. Jan Laarakker, een bewoner van Mill Hill. Ik had al veel telefonisch contact met hem gehad, maar nu kwam hij ons opzoeken. Jan woont in het st. Jozefhuis, waar mijn ouders werken en waar ik zelf ook regelmatig te vinden ben. We waren vereerd met zijn bezoek. Jammer genoeg viel gister de regen met bakken uit de lucht, maar dat staat ons Hollanders niet in de weg. We hebben Jan een uitgebreide rondleiding gegeven, eerst ons huisje en toen het weeshuis. We zijn bij de kindjes geweest en hebben alle ruimtes laten zien. Jan vond het erg leuk en maakte veel foto's. Het is zo bijzonder om iemand van thuis op bezoek te hebben, erg leuk, lekker in je eigen taal kletsen. Na de rondleiding, was het tijd voor thee bij de zusters en was het ook weer tijd voor Jan om te gaan. Ondanks de regen was het een heerlijke dag. In de middag boodschappen gedaan en gezellig met het thuisfront geskypet.
Vandaag was het weer tijd om een kado uit het kado pakket van Ruud en Myrna te openen... We werden blij verrast door een kerstboom muts;-) Nu kan onze kerst niet meer stuk. Vanavond gaan we om 18 uur naar de kerstmis, weer een nieuwe ervaring beleven.
Nogmaals wil ik iedereen een hele fijne kerst toe wensen vanuit het warme Uganda. Geniet van de dagen maar geniet vooral van elkaar. Mijn collega's die moeten werken, maak er samen met de collega's en patiënten wat gezelligs van!
Heel veel warme kerstgroeten,
Liefs Debbie
Al helemaal klaar voor de kerstdagen? De boom staan en alle kerstkaarten verstuurd?
Hier is het nog steeds moeilijk om in de stemming te komen, al staan er op meerdere plekken nu wel 'kerstbomen', dan wel zonder versiering, maar toch leuk geprobeerd. Kerst is een belangrijke dag in Uganda, iedereen leeft er naar toe en geeft z'n laatste cent uit aan nieuwe kleding en kadootjes voor andere. Kerst bestaat hier uit 1 dag, hun 2 de kerstdag is 'boxingday' oftewel, als je niet blij bent met je gekregen kado kan je die ruilen met andere. Wij gaan dit jaar kerst vieren met het babieshome, zonder onze familie, met onze nieuwe familie, zonder sneeuw (jullie ook geloof ik) in de warmte, zonder diner, met rijst en kip. Voor ons een nieuwe beleving, zoals alles hier. Vanavond gaan we naar de nachtmis, in onze speciale kerstjurken.
Iedereen bedankt voor de kerstwensen en dat wat jullie mij wensen, wens ik jullie natuurlijk ook. Ook weer veel reacties gehad op mijn laatste verslag, super leuk. Ik snap dat er misschien een aantal volgers zijn afgehaakt, het wordt 'normaal'. Maar alles wat ik schrijf, elke week weer, het zijn nieuwe ervaringen, gevoelens en belevenissen, die ik graag met jullie deel.
Hier mijn verslag voor deze week.
Woensdag weer een lekker dagje in het weeshuis, fijn met de kindjes gespeeld en geknuffeld. Lexy, een vrouw uit Amerika, die nu 1,5 jaar in Uganda woont en werkt als asociate kwam langs. Lexy heeft zelf een meisje geadopteerd, die nu 3 jaar oud is. Lexy komt wekelijks naar het weeshuis en helpt waar ze kan op maatschappelijk werk achtig gebied. Ze weet alles over adoptie procedures in Uganda. Ook kent ze alle achtergronden van de kinderen in het weeshuis. Deze week kwam Lexy ook langs, op dat moment was ik net met m'n kleine Moses aan het knuffelen. Ik kwam met Lexy aan de praat over Moses, zij vertelde het volgende gruwelijk verhaal, waardoor ik alleen nog maar meer van mijn kleine mannetje ben gaan houden.
Moses is nu 2 jaar en 4 maanden. 4 maanden geleden is Moses zwaar verwaarloosd in het weeshuis terecht gekomen. Vader en moeder leven beide nog, maar hebben hem afgestaan. Moses is geboren met HIV en liep al snel een TBC besmetting op. Door deze beide ziektes is Moses snel ziek en heeft een ontwikkelingsachterstand. Ouders hebben hem daarom proberen te vermoorden en hebben met een steen op zijn hoofdje in geslagen. Gelukkig is de poging mislukt en heeft hij hierdoor alleen een groot litteken op zijn slaap. Terwijl ik dit type staat het kippenvel tot op m'n rug, zo vreselijk. Gelukkig hebben ze Moses kunnen redden en is hij er op het litteken na, volledig van hersteld. Babies die worden geboren met HIV, worden hier in Uganda vaak door de ouders vermoord. De behandeling is duur, het kind moet levenslang medicijnen gebruiken, moet regelmatig naar het ziekenhuis voor controle, is sneller ziek en dit alles brengt hoge kosten met zich mee wat de ouders vaak niet kunnen betalen. Dan zien de ouders nog 1 oplossing, het kindje laten verdwijnen, door het te doden of door het af te staan. Als alles goed verloopt gaat Moses door een gezin in Amerika geadopteerd worden, maar als het niet goed verloopt, moet Moses weer terug naar zijn ouders... Hoe krom kan de wereld zijn? Ik blijf het zeggen: gelukkig is er in Nederland de kinderbescherming, al hebben ze daar hier weinig aan.
Ik hoop dat Moses weinig schade aan deze vreselijke gebeurtenis overhoud, het is een vrolijk jongetje die je graag uitprobeert en waar je van 'een bijna dood ervaring' niets merkt. God zij dank!
Donderdag zijn we tussen de middag naar de stad gegaan, helaas lag de stroom er weer eens af, dus konden we niet internetten, dan maar eerst boodschappen doen. Met 2 rugzakken vol geladen, gingen we weer naar het internet café. Na een paar honderd meter door de drukke winkelstraat, werden we achtervolgd door 4 jongens van een jaar of 12, die er erg armoedig uitzagen. Zie riepen 'mzungu, give money' en achtervolgde ons. We probeerde ze te negeren. Helaas had dit geen effect en begonnen ze aan onze tassen te trekken. Na een paar keer roepen dat is weg moesten wezen, begonnen de straatkinderen er steeds meer lol in te krijgen. Ze bleven ons maar treiteren en er was niemand die er wat van zei. Op een gegeven moment begonnen ze ons te slaan met plastic flessen, we waren alle twee best wel bang en liepen flink door. Het internet café ligt schuin tegenover het politie bureau, dus ik dacht, laat ik daar mee dreigen. Ik zei tegen de jongens, 'oke, loop maar met ons mee, dan lopen we langs het politie bureau. Tegelijkertijd riep een oudere man naar de jongens, waarna ze afdropen en we ze niet meer hebben gezien. We waren alle twee best ontdaan van de gebeurtenis en bespraken dit met de man van het internetcafé. Hij waarschuwde dat dit soort dingen rond de kerst veel gebeuren, niet alleen door kinderen maar ook door volwassenen. Iedereen wil kadootjes kopen voor zijn familie, maar hebben daar het geld niet voor en gaan het criminele pad op. Voor dit soort dingen waren we voor onze reis gewaarschuwd, maar dat het ook echt zou gebeuren had ik nooit verwacht. Terug bij huis hebben we het met Freddy en de zusters besproken, die ons weer waarschuwde en zeiden met niet te veel waardevolle spullen op pad te gaan.
'S middags weer naar het weeshuis, nog steeds ontdaan van de gebeurtenis, maar al snel afgeleid, door alle kleine lieve kindjes. Met eten geven aan de kinderen, merkte ik dat Moses erg warm aan voelde, verder leek er weinig aan hem te mankeren. Dit maar even bij Martin gemeld. Martin heeft Moses onderzocht en was bezorgd, hij had koorts en zijn longen klonken niet goed. Door de HIV is Moses snel ziek, dus Martin is gelijk gestart met antibiotica. Ik was over bezorgd en heb tot 's avonds laat gewacht tot Martin terug kwam van zijn laatste rondje, nog steeds liep de koorts bij Moses op en Martin vertrouwde er niets van. Ik heb met m'n gedachte bij Moses niet kunnen slapen, maakte me zorgen. De volgende ochtend, ben ik in mijn pyjama naar het weeshuis gegaan om bij Moses te kijken, gelukkig had de behandeling aangeslagen en ging het al beter met hem.
Vrijdag was de dag van het feestje bij het Mount Elgon Hotel, gesponsord door ons. De kinderen werden in de mooiste kleertjes gehesen en ze waren allemaal trots op hun outfit. Ook kregen ze schoentjes aan, wat erg vreemd voor ze was. De kinderen lopen altijd op blote voeten en wisten niet goed hoe te lopen met schoenen, waardoor ze regelmatig struikelde. Om 9 uur zou het taxibusje er zijn, die was natuurlijk te laat, het moet wel Ugandees blijven. Een aantal kinderen begonnen hard te huilen toen ze naar de taxi werden gebracht, ze schreeuwde en waren erg bang. Na wat aanduwen kon de eerste helft vertrekken. Na een hobbelige rit, kwamen we aan bij Mount Elgon hotel. We werden door de manager, waar we alles mee geregeld hadden, ontvangen en naar buiten gebracht. Al snel zagen we, dat er geen tent was voor de babies en geen springkussen van de kinderen, dit hadden we toch duidelijk gevraagd en aangegeven. De manager hierover gelijk aan zijn jas getrokken en hij exuseerde zich en kon alleen de tent nog regelen, ook weer lekker Ugandees alles op het laatste moment en afspraken niet na komen. We zijn toch al redelijk ingeburgerd, maar dit soort dingen wennen niet. We waren flink gepikeerd, maar besloten ons erover heen te zetten en er een leuke dag van te maken. Na een uur waren we compleet, alle kinderen (op 3 babies na) alle medewerkers en alle zusters. Er bleven een aantal achter in het weeshuis om voor de was, de dieren, eten en kinderen te zorgen, zij hebben geld gekregen om wat eten en drinken voor te kopen. Er was sap en bananen voor de kinderen mee gekomen, ze hebben heerlijk gesmuld.
In de ochtend werd er thee geserveerd, Manon en ik hebben het in geschonken. Jammer genoeg werd er al snel geklaagd over de grote van de kopjes, ze waren veels te klein, het was net poppenservies. Als jij zoiets organiseert is het niet leuk om dit soort geklaag te horen, dus we hebben even lekker in het Nederlands geklaagd tegen elkaar. Toen was het zwem tijd. Iedereen die wilde mocht zwemmen. Alleen Timos, een jonge knul die voor de koeien zorgt, durfde het aan om te gaan zwemmen. Manon en ik hebben ook de stoute schoenen aan getrokken en zijn in het zwembad gedoken. Een aantal kinderen mochten ook het water in. Wij hebben ze vast gehouden, ze huilde toen ze in het water kwamen, maar hadden de grootste lol toen ze er eenmaal in waren. Zwembroekjes waren er niet, dus gewoon naakt, of met de lange broek nog aan. Het was heerlijk om met die kindjes door het water te zwieren, ze hielden zich als een klein aapje aan je vast en hadden veel verdriet als ze plaats moesten maken voor de volgende. Iedereen kwam kijken, maar er waren er geen om over te halen het water in te komen. Ze zijn bang voor het water, ze denken dat er medicijnen in zitten en dat het daarom blauw is, maar zelfs na het vertellen dat het water blauw is door de kleur van het zwembad, durfde ze nog steeds niet. Ondertussen was de lunch klaar en zijn we naar de lunchruimte vertrokken. Eerste hebben de kinderen gegeten en daarna mochten de volwassenen aanvallen. Jammer genoeg was er voor de kinderen geen sap, die we wel besteld hadden, weer een min puntje, maar dat was gelukkig snel geregeld. Het was een heerlijk Ugandees buffet, en iedereen pakte zoveel er op het bord paste. Het was fijn om al die tevreden gezichten te zien. Na het eten zijn we terug gegaan naar de tent, die inmiddels geplaatst was en hebben de babies en mama's een slaapje gedaan. Samen met zuster Felicitas zijn we naar de manager gegaan om de rekening te bespreken en te betalen. De manager was na mijn preek mild en maakte een mooi prijsje, we hebben ons eerste miljoen uitgegeven. Om 4 uur zou het taxi busje er weer zijn om ons terug te brengen, dus wij zaten netjes met de hele brigade klaar voor het hotel. 1,5 uur later kwam daar de taxi aan, ja hoor, als er dan al zoveel mis loopt op zo'n dag, kan dit er ook nog wel bij. Op 3 volwassenen na kon iedereen er in, dus ik en 2 zusters hebben nog een uurtje gewacht tot het taxibusje er weer was. Bij terug komst werden we door vele bedankt voor de fijne dag en van de andere hebben we niets meer gehoord. Al met al hebben we een heerlijke dag gehad, waar de kinderen zichtbaar van genoten hebben en dat was voor ons het aller belangrijkste.
Op zaterdag zijn de renovaties van het staffhouse begonnen. Er lopen nu veel bouwvakkers rond en er wordt op z'n Ugandees hard gewerkt. Er wordt een nieuwe watertank van 3000 liter geplaatst, overal komen muggenhorren, de plafonds worden vernieuwd of geplaatst en nog vele dingen meer, dit allemaal betaald door de KiBahome, die inzamelingen hebben gehouden. Vandaag zijn ze begonnen met onze kamer. James de aannemer heeft ons uitgebreid verteld wat hij allemaal gaat doen en wat er gaat gebeuren, hij houdt ons goed op de hoogte. Na alle werkzaamheden rond het eten en wassen bij de kinderen, heb ik mijn verpleegkundig vak weer mogen uit oefenen, super leuk. Ik heb dr. Martin geassisteerd bij het afnemen van een malaria test bij baby Alice. Het stelt niet veel voor. De dokter gaf Alice een vinger prik waarna ik het bloed heb opgevangen en in de test heb gedaan. Na het bloed moet er een speciale vloeistof toegevoegd worden, ook dit heb ik gedaan. Na 10 minuten is de uitslag af te lezen. Er was 1 donker streepje zichtbaar, wat betekend dat er geen malaria parasiet is aangetroffen in het bloed, gelukkig maar. Hierna heb ik geholpen met het geven van de medicatie aan de andere kinderen. Toch leuk, om weer even op de medische manier bezig te zijn, wat hou ik toch van mijn vak. Ik krijg veel uitleg over de medische wereld van Uganda van Martin, het is erg interessant, maar totaal anders als in Nederland. Wij mogen echt niet klagen over ons zorgstelsel!!!
Het begint steeds meer door te dringen dat we niet heel lang meer in het weeshuis zullen verblijven, de tijd vliegt voorbij. Maar het genieten van het spelen en knuffelen met de kinderen wordt steeds meer. Het meest fijne moment is voor mij, de kinderen naar bed brengen. Ze in hun bedje leggen en nog even met ze knuffelen en kletsen, een klein momentje, waar ik volop van geniet.
En zoals elke zondag, ben ik ook deze zondag weer naar de kerk geweest. Manon is al een paar dagen niet lekker dus die is verstandig thuis gebleven. De kerk was versierd met wat kersttakken. Het was de 4 de zondag van advent viering en de boodschap voor deze kerst is: beoordeel elkaar niet op uiterlijk en doen, maar leer eerst iemand goed kennen voordat je oordeelt. Ik vind het een mooie boodschap en neem hem mee in mijn kerstgedachte. Na de dienst kwamen de kinderen van de zondags school een optreden doen, dit was erg leuk en grappig, die meiden bewegen zo soepel en hebben leuke hoge stemmetjes, een leuke afsluiting van een mooie dienst.
Na de kerk kwam er hoog bezoek uit Holland. Jan Laarakker, een bewoner van Mill Hill. Ik had al veel telefonisch contact met hem gehad, maar nu kwam hij ons opzoeken. Jan woont in het st. Jozefhuis, waar mijn ouders werken en waar ik zelf ook regelmatig te vinden ben. We waren vereerd met zijn bezoek. Jammer genoeg viel gister de regen met bakken uit de lucht, maar dat staat ons Hollanders niet in de weg. We hebben Jan een uitgebreide rondleiding gegeven, eerst ons huisje en toen het weeshuis. We zijn bij de kindjes geweest en hebben alle ruimtes laten zien. Jan vond het erg leuk en maakte veel foto's. Het is zo bijzonder om iemand van thuis op bezoek te hebben, erg leuk, lekker in je eigen taal kletsen. Na de rondleiding, was het tijd voor thee bij de zusters en was het ook weer tijd voor Jan om te gaan. Ondanks de regen was het een heerlijke dag. In de middag boodschappen gedaan en gezellig met het thuisfront geskypet.
Vandaag was het weer tijd om een kado uit het kado pakket van Ruud en Myrna te openen... We werden blij verrast door een kerstboom muts;-) Nu kan onze kerst niet meer stuk. Vanavond gaan we om 18 uur naar de kerstmis, weer een nieuwe ervaring beleven.
Nogmaals wil ik iedereen een hele fijne kerst toe wensen vanuit het warme Uganda. Geniet van de dagen maar geniet vooral van elkaar. Mijn collega's die moeten werken, maak er samen met de collega's en patiënten wat gezelligs van!
Heel veel warme kerstgroeten,
Liefs Debbie
-
24 December 2012 - 16:06
Astrid:
Ha Debbie
Wat is het toch leuk om jouw verslagen te lezen. Ik ben zeker niet afgehaakt en kijk uit naar je volgende verslag.
Voor jou, Manon en alle kinderen en zusters: hele fijne kerstdagen met elkaar.
Geniet er van want voor je het weet ben je weer in ons kikkerlandje.
Groetjes Astrid -
24 December 2012 - 19:24
Lobke Van Eijk:
Een nieuwe maar vast een mooie ervaring!
Fijne kerst & gelukkig nieuwjaar voor jullie allebei meiden!
xx -
24 December 2012 - 21:05
Henk En Ria Top:
Hallo Debbie, ook wij willen je "goede Kerstdagen" en nog een fijne tijd toewensen! Ook voor de andere bewoners. Een groet van uit Elburg. -
25 December 2012 - 04:52
Janneke:
Deb,
wat een verhaal weer! Wat een zielig mannetje die Mozes!
En wat vreselijk dat de ouders dan geen andere uitweg zien dan zo'n kindje dan maar te proberen te vermoorden, verschrikkelijk!
Wij (ingrid en janneke, de nachtzusters deze kerst) hebben al een heerlijk ontbijtje voor onze vroege-dienst-collega's geregeld, dus dat komt wel goed!!
Geniet van de feestdagen daar in oeganda en ik kijk weer uit naar je volgende verhaal!
Liefs,
Janneke -
25 December 2012 - 15:52
Monique:
Hai,
Meid voor jou ook een hele fijne kerst!!
Net je verhaal gelezen en voor gelezen aan de visite hier :)
Wat leuk de dag voor iedereen, jammer dat niet alles geregeld was zoals jullie 't hadden gewild, maar volgens mij heeft iedereen ondanks dat ontzettend genoten.
Schrik toch ook steeds weer van je horror verhalen wat daar allemaal met de kinderen gebeurd...brrr... wordt nog zwaar voor jullie om afscheid te nemen!!
Ik ga een start maken met de voorbereidingen van ons kerstdinner (geen kip/rijst)
Groetjes aan iedereen!
x -
25 December 2012 - 15:53
Petra:
Ha Debbie,
Ik lees je verhalen ook nog hoor :)
Fijne kerst en ook ik ben niet in de stemming (maar ik vind dat fijn haha), want ben 'vlakbij' je, in ZuidAfrika!
GroetjesPetra -
25 December 2012 - 21:26
Lisanne:
Hoi nichie,
Ik wens je samen met de mensen met wie je allemaal bent, heel fijne feestdagen!!
Dikke kerstknuffel,
lisanne Yourii Stan nina en Andre -
26 December 2012 - 08:53
Elisabeth:
Lieve Debbie. Ook voor jullie in het verre Oeganda een heel goede Kerst toegewenst !! Wat is het toch goed om tijdens de Kerstdagen met al die uitgebreide eetpartijen even stil te staan bij mensen en kinderen, die nog geen fractie hebben van ons en toch mij elke keer weer breed lachend toekijken op de foto's. Behalve de waterfoto's.... Dank je wel voor alles wat je met ons deelt! En wat maak je toch vreselijk veel mee. Lieve meid, blijf genieten en tot je volgende bericht. Groet Elisabeth. -
26 December 2012 - 12:30
Trudy:
Bonjour Debbie,
Dank je wel voor je mooie verslag. Wat leuk om te lezen dat jullie daar ook maar
1 kerstdag vieren, net zoals hier.
Maar de meeste Nederlanders hier vieren uit gewoonte toch ook de tweede dag.
Het zijn weer veel aangrijpende verhalen en ik krijg er ook kippenvel van.
Hopelijk komt het voor Moses allemaal goed en krijgt hij een goed huis waar die
warm wordt opgenomen.
Wat mooi dat jullie de kinderen en alle verzorgers een gezellig uitje hebben gegeven.
Deb en Manon, wij wensen jullie,
Joie, Bonheur, Santé pour la Nouvelle Année!
Gros bisous de nous et à la prochaine, Bart et Trudy -
26 December 2012 - 13:41
Thea:
Hey lieve Debbie,
Wat een aangrijpend verhaal weer.
Ik val in herhaling, maar wat maak jij veel mee en wat een wereld van verschil is het toch.
Hier zit de kerst er al weer bijna op. Nog 2 dagen werken dit jaar!
We knijpen er dit weekend even tussenuit en vieren dit jaar oud en nieuw in Leiden.
Debbie, hou je taai en de groetjes aan Manon.
Dikke kus en knuffels van Chris en Thea -
28 December 2012 - 09:36
Joop:
Hoi Debbie,
Je verslag gelezen.
Wat een ervaringen allemaal. kan me helemaal voorstellen dat je snel aan die kindertjes went en er een band mee krijg. Ach, als je naar huis gaat dan neem al die weesjes maar mee en verdeel ze hier maar. Lukt dat niet dan hebben jullie nog een pracht deel, kunnen best een stel stapelbedjes staan.
Het zijn wel ervaringen voor het leven lijkt me, een heel ander cultuurtje dan we hier gewent zijn. Zoals het er naar uit ziet mis je hier niet al te veel, het is gewoon weer druilerig weer. Dus denk daar maar aan als je lekker in het zonnetje geniet.Vind jou verslagen best super,bedankt daar voor, zo krijgen we een kleine inzage van een wereld waar we niet altijd bij stilstaan. Een heel fijn oud en nieuw gewenst van ons, geniet er nog maar van, voordat je het weet zit je weer in Nederland.
Groetjes Joop en Annemieke -
28 December 2012 - 11:55
Leslie :
Hey Deb,
afhaken daar doen we niet aan;)
Wat een super verhaal weer, ontzettend aangrijpend en je amper voor te stellen vanuit Nederland gezien
Heb je nog een beetje kerst gevierd?
Nog een fijne tijd meid!
Veel liefs,
Leslie -
30 December 2012 - 12:23
Mien:
Hallo Debbie,
Jullie zijn echte lichtpuntjes in het leven van al deze kinderen en zusters die er zijn. Je wordt er blij van bij het lezen. Ik hoop dat jullie nog lekker mogen genieten van de tijd dat je er bent en wens je een hele goed 2013 toe. Wat dit jaar heeft gebracht is zo bijzonder en dat zul je nooit meer vergeten.
Dag lieve zuster Debbie ,het ga je goed. Proost op het nieuwe jaar!!
Groeten Mien -
30 December 2012 - 15:07
Mam:
Oi Deb, nog ongeveer 33 uur dan zitten wij al weer en het nieuwe jaar, wel weer een goede verhaal met weer een ervaring rijker, dat nemen ze nooit meer af, nog veel belevenis en op naar het nieuwe verhaal.
Dikke knuffel van uit Arnhem. -
30 December 2012 - 16:21
Elles:
Lieve Deb,
Fijn om je nieuwe verhaal weer te lezen! Zoals iedereen al schrijft, wat een belevenissen.
Vreselijk om te lezen hoe jou schat Mozes is toegetakeld. Gelukkig heeft hij nu een mooie tijd bij jou en de rest van de mama's. Wat geweldig dat hij z'n eerst stapjes heeft gezet. Jij bent goooeeedd! :)
Lijkt me naar om zo achterna gezeten te worden, maar ook daar weet jij mee om te gaan. Dat orientatiejaar was nog niet zo gek he. haha.
Blauw water door de medicijnen... voor ons is het zo normaal. Voor hun iets heeel erg spannends, zo te lezen. Erg leuk dat jullie dat georganiseerd hebben.
Ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Een knallend oud en nieuw! En maak er een mooi begin van 2013 van in Uganda.
ENJOY (L) -
31 December 2012 - 10:08
Ruud:
Hi zussie,
Wederom een bijzonder verhaal zeg! Vooral om het verleden van je kleine maatje te lezen, wat is de wereld af en toe toch f****d up! :-s Mooi dat hij nu in ieder geval een beter onderkomen heeft.
Goed dat jullie de cultuur/werkelijkheid in Uganada al beter kennen, natuurlijk ook op een mindere manier zoals je aangeeft met die jongeren die jullie lastig vielen. Gelukkig is dat goed afgelopen!
Jullie zijn vast en zeker de feestdagen wel goed doorgekomen! Zeker als je aangeeft dat het daar heel belangrijk is. Weer een ervaring rijker ;).
Veel succes en plezier nog de aankomende weken!
Groetjes je broertje -
29 Januari 2014 - 19:31
Paul:
Hei,hope all is ok in Uganda!.I have just seen your photo with Jan Laarakker.I know Jan from his days in Kisumu-Kenya and been looking to get in contact with him,kindly can u help me link up with him!!
Thanks,
Paul.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
