Uganda & St. Kizitos' Babieshome in my heart!
Blijf op de hoogte en volg Debbie
26 November 2012 | Oeganda, Mbale
Dag lieve volgers!
Daar ben ik weer! Wat kijk ik toch elke keer uit naar dit moment, jullie reacties lezen en mijn nieuwe verhaal met jullie delen (en natuurlijk als Facebook verslaafde, even op Facebook te spieken;-) ). De reacties zijn echt fantastisch, ik wou dat ik jullie allemaal een dagje mee kon nemen, in mijn 'tijdelijke' leven in Uganda! Alles wat ik zie en mee maak, het is soms moeilijk omdat allemaal te verwoorden en er een leuk verhaal van te maken, maar ik deel het graag met jullie.
Mijn vorige verhaal was weer erg lang, ik had het zelf niet eens door, zo zien jullie maar weer wat het enthousiasme met me doet. En dat is ook terug te zien in de spel fouten, haha.
Maar ik zal jullie niet langer in spanning laten, hier wat ik deze week heb meegemaakt.
We hebben dinsdag natuurlijk eerst nog even genoten van de luxe in het hotel. Heerlijk ontbijt buffet, paar baantjes trekken in het zwembad, onder genot van een koud drankje beetje aan onze bruining werken (lukt al aardig)en gebruik maken van het draadloze internet :-) Tijdens de lunch ontmoette we een Nederlands meisje, wat in haar eentje een rondreis door Afrika maakt, het was leuk onze verhalen uit te wisselen en onze Nederlandse sarcasme de vrije loop te laten, wat zijn we daar toch goed in. Daarna met z'n 3-en op de boda-boda naar Mbale gegaan voor boodschappen, zoals elke keer ben je een hele bezienswaardigheid, 3 witte meiden, is toch best gek. Na de boodschappen namen we afscheid en zijn we ieders onze eigen kant op gegaan. We zijn weer klaar voor een nieuwe werkweek in het weeshuis.
Op woensdag stonden we alweer vroeg klaar om aan de slag te gaan. Zuster Emerencia(verpleegkundige) vertelde dat ze met 1 van de kinderen naar het ziekenhuis moest. Ik had haar al een keer gevraagd of ik mee zou mogen en vandaag was de dag. Kanesha is een gehandicapt jongetje van 6 jaar, wat de gehele dag op bed ligt en zijn armpje eind oktober heeft gebroken tussen de spijlen van het bed. Samen met zr.Emerencia, Freddy the Driver en Kanesha in de pick up truck naar het ziekenhuis van Mbale. Ik had mezelf weer de mooiste plek gegeven in de bak van de pick up. Het was een kort ritje van een kwartier. Het is een groot complex met veel verschillende gebouwen. De ene kant is het overheid ziekenhuis waar je zelf de behandeling moet betalen en de andere kant is een gedeelte waar de zorg gratis is, maar waar je alsnog zelf het nodige materiaal moet regelen.
Overal tussen de gebouwen lagen mensen op de grond te slapen. Voor de gebouwen, zaten mensen op houten bankjes, maar ook hier lagen de mensen op de grond en sommige kermend van de pijn. Het was allemaal raar en naar om te zien, daar moet je toch niet aandenken, dat je ziek bent en dat je buiten op de grond moet wachten op een behandeling, vreselijk. Ik liep met Kanesha op mijn arm achter zr. Emerencia aan door een doolhof van gebouwen en gangen, ondertussen gaf ze me uitleg over het ziekenhuis. Na een tijdje liepen we een gang in wat werd aangegeven als 'Operation Theater'. Aan het einde van de gang zaten al een aantal mensen te wachten, ze hadden bijna allemaal een lichaamsdeel in het gips, ik vermoed dat we bij de gipskamer zijn beland. Op het kleine houten bankje kon nog net een half plekje voor mij vrijgemaakt worden, zodat ik kon zitten met Kanesha op schoot. Wat voor een handicap Kanesha heeft weet ik niet en de zuster ook niet, maar Kanesha kan niet praten, kan niet lopen, maakt ongecontroleerde bewegingen met armen en benen en maakt geen contact. De dokter kwam al een paar keer langs lopen en keek in de schriftjes die iedereen bij zich had met hun gegevens, niks geen Elektronisch patiënten dossier, gewoon een papieren schriftje en een envelop met röntgen foto's, die jezelf moet bewaren. Na een ruime tijd wachten waren we als eerste aan de beurt. We mochten meelopen naar een kamertje, hier mocht ik Kanesha op een behandelbank mocht leggen. Er stonden 3 co-assistenten keurig in hun strakke witte jassen, te wachten op de dokter. De dokter kwam binnen in een groen pak met daaronder grote witte rubber laarzen, stiekem moest ik erom lachen, geen gezicht die rubber laarzen. De dokter was erg vriendelijk en had veel humor. Hij liet de co-assistenten benoemen wat zij zagen aan Kanesha en ze moesten dit benoemen, de dokter legde ze het vuur aan de schenen, maar deed dit met humor. De co-assistenten benoemde de zware ademhaling, dat het kind niet lachte enz. De dokter moest hierom lachen, niemand benoemde het gebroken armpje en hij nam de co-assistenten in de maling. Na een tijdje kwam de zaag te voorschijn en kwamen er nog 3 co-assistenten binnen. Met een zeer groot uit gevallen dremel zaag werd het gips door gezaagd, het stof en de stukken gips vlogen in de rondte, Kanesha gaf geen kik. De dokter bekeek het armpje, het armpje was nog steeds erg pijnlijk en de dokter besloot er een nieuw gips omheen te doen. Dit keer een kleiner exemplaar. Buiten mochten we nog even wachten tot de dokter het schriftje had bijgeschreven, voor mij een mooi moment om nog even om me heen te kijken. Wat een bijzonder gebeuren en wat een luxe hebben wij in Nederland. Niks arbotechnisch verantwoord, gewoon roeien met de riemen die je hebt. Het personeel ziet er netjes uit, de dokters hebben keurig witte jassen, met daarop een duidelijk naamplaatje, de zusters dragen een zuurstokroze jurk tot over de knie met een klein kapje op hun hoofd, ( dan ben ik toch blij met m'n eigen Aldi kassa juffrouw achtige uniform) de gebouwen lijken netjes onderhouden, maar de 'wachtkamers' zijn vreselijk, 0,0% privacy. Na het terug krijgen van het schriftje zijn we weer naar het Babieshome gegaan. Wat een ervaring......
Manon was helaas ziek geworden en bleef deze dag thuis. Voor je het weet neem je een flinke verkoudheid/griep van de kinderen over en voel je je ellendig.
Tussen de middag hebben we spullen naar de Nursery school gebracht. Pennen, potloden en boekjes. Namens de school en de kinderen, iedereen bedankt voor het meegeven. Helaas waren het wel Nederlandse boeken, maar in overleg met Lucy hebben we de boeken vertaald naar het Engels door middel van briefjes, toch nog best wel een klus, kinderboeken vertalen, haha. Maar het is ons gelukt, we hadden ons kunnen, flink onderschat.
'S middag heb ik een poging gedaan om met de kinderen een spelletje te spelen. Ik had 3 lege flessen en een strandbal meegenomen om een spelletje flessenvoetbal te spelen. Ten eerste waren de flessen en de bal apart veel leuker, ik zet de flessen neer en de kinderen rennen ermee weg, zucht. De 2de poging. De kleintjes zaten binnen op het potje, dus nu alleen met de grote. En zowaar, ze hebben het een kwartier volgehouden en vonden het prachtig. Samen spelen lukt ze nog niet echt en ze zijn snel jaloers. Het is leuk om met de grote kinderen te zingen en te spelen, ze dansen, klappen en springen. Ze zingen graag de liedjes die ze op school zingen en ik begin ze al te leren, is wel zo leuk om mee te zingen. Ook het 'Olleke Bolleke' spelletje blijft een groot succes:-)
Op donderdag ben ik begonnen met de looptraining van mijn grote liefde Moses. Moses is een klein schattig ventje met een eigen willetje. Moses is gedumpt door zijn ouders. Na zijn geboorte heeft hij een grote hoofdwond opgelopen door het gooien van Moses, waarvan er nu nog een groot litteken op zijn rechter slaap zichtbaar is. Hij houdt zich goed staande tussen de andere kinderen, nou ja, staande.... Lopen kan hij nog niet en nou lijkt het mij toch zo leuk, dat Moses kan lopen als wij hier weggaan. Elke dag loop ik een aantal rondjes met Moses, hij klimt dan tegen mijn benen omhoog en houdt zich vast aan mijn broek. Langzaam lopen we dan rondjes over de speelplaats, Moses en ik hebben dan de grootste lol en lopen beide met een grote lach op ons gezicht rond. Ik hoop dat het z'n vruchten afwerpt.
Tussen de middag zijn we op pad gegaan voor boodschappen, helaas zijn de producten wat eenzijdig waardoor we vaak hetzelfde eten, brood met pindakaas of jam en veel rijst of pasta met groente. Sinds kort hebben we ook soep van Knorr ontdekt, wel lekker voor de afwisseling. We gaan steeds verder op ontdekking in de stad en vinden steeds meer winkeltjes. Vandaag gaan we maar eens op grote ontdekkingstocht door de stad. We drinken veel water, wat bijna niet aan te slepen is. Voor de thee gebruiken we kraan water wat we goed laten door koken, anders kan je het water niet drinken.
Maar ons hoofddoel hier zijn natuurlijk de weesjes, waar ik dan ook het liefste ben. Je leert ze nog steeds elke dag een beetje beter kennen en het naar ons luisteren gaat ook steeds beter. Misschien omdat we de gewoonte van de mama's, zusters, leraressen hebben overgenomen om te dreigen met 'I'll beat you' en dat met een opgeheven hand. Ook hebben we geleerd de kinderen die je slaan, knijpen of bijten te laten voelen wat ze doen. Ik was er fel op tegen om dit te doen, maar helaas is dit het enige wat helpt..
Alle kinderen knuffelen graag, zitten graag bij je op schoot, nou hoe meer, hoe beter. ( alleen met een natte broek, is het wat minder;-) )
Deze week ben ik ook wat vaker bij de baby groep wezen helpen, bij de kleine kwetsbare mensjes. Alles is nog zo klein en fragiel. De babies slapen, genieten van een flesje warme melk en liggen graag op de grond om zich heen te kijken. De babies worden al snel in de zit stand gezet, om te trainen. De wat grotere kruipen rond en komen om aandacht vragen. Het is heerlijk om de babies te wassen, te drogen, in te smeren en aan te kleden, ze kijken met grote ogen naar je en moeten lachen. Maar toch ga ik maar al te graag weer terug naar m'n peuters en kleuters om met ze te spelen en te knuffelen. Helaas blijft het eetritueel voor ons een uitdaging, als we willen helpen, gooien ze met eten, kieperen ze hun bord leeg op tafel enz. Nou dan staat je na dit half uurtje het zweet wel... Jullie weten wel waar;-)
Donderdag op vrijdag nacht was het zover, ontzettende maag en darmkrampen en de daarbij horende diarree, wat voel je je dan vervelend. Meerdere keren uit je bed, onder je klamboe vandaan, alle schuiven van de deur, naar de andere kant van de binnenplaats hollen, in de hoop dat je het toilet haalt. Maar gelukkig ging het elke keer goed. De volgende dag gewoon weer aan het werk, al zat het niet goed. Met zuster Felicitas kwam het ter sprake en die had wel een wonder middel, 's avonds 2 tabletten en 's ochtends 1 en dan moest het over zijn. Met een beetje achterdocht de tabletten aangenomen, toen zag ik wat het was Flagil. ( voor de mensen die niet weten wat het is, het is anti biotica die we in NL ook gebruiken) Maar het heeft z'n werk gelukkig gedaan, zuster Felicitas had een dikke knuffel verdiend!
Wekelijks verjagen we nog vieze beesten of laten we verjagen. Deze week was onze dikke vette pad vriend er weer, dit keer heeft stoere Manon hem met de bezem naar buiten gewerkt, terwijl ik gillend op een afstandje heb staan kijken. En toen was daar nog een hele snelle grote kakkerlak, die Freddy voor ons heeft vermoord, terwijl ik weer gillend op m'n stoel stond, onze held! Verder blijft het gelukkig beperkt, haha. ( en ik vond mezelf nogal een stoere boeren dochter, proestttttt.) En ja hoor, vanochtend zit ik rond 6 uur rustig op het toilet, lekker met de deur open, kwam vriendje pad weer om de hoek kijken, dat was schrikken, misschien wil hij wel wat van me. De Flora&Fauna van Uganda is echt overweldigend. Alles is tegen verwacht zo groen en kleurrijk, zoveel vogels en dieren. Ik probeer er zoveel mogelijk vast te leggen, maar alles is zo snel;-)
En toen was het alweer zondag, 1 maand voor kerst. Weer vroeg gewekt door de wel bekende kerkliederen uit de speakers van de kerk. We waren net iets te laat in de kerk waardoor we wat ongelukkige plekken hadden, maar we hebben het toch weer 11 kwartier volgehouden. Het onderwerp was deze keer rijkdommen en koningen.
Na de kerk hebben we uitgebreid met zr. Mary gesproken over het proces van de kinderen onder genot van een kopje thee. Door gesprekken met de zuster kom je ook meer te weten over de achtergrond van de kinderen. Dit is soms hartverscheurend om te horen, maar wel de harde werkelijkheid. Manon en ik hebben beide met tranen inde ogen zitten luisteren. Van de week hebben we bijv. de vader van Muguana en Namanou ontmoet. Deze tweeling is bijna 4 wat betekend dat ze terug naar hun vader moeten. Moeder is bij de bevalling overleden en vader is alleen gebleven. Nu moet vader de zorg weer gaan dragen. Muguana is een goed ontwikkeld en slim meisje maar Namanou heeft naar mijn idee een syndroom, ze kan niet praten en minimaal lopen, ze krijgt nu medicijnen in de hoop dat ze over haar handicap heen groeit. Ik kan iedereen op een briefje geven dat dit nooit gaat gebeuren, maar ja, wie ben ik. Namanou zou nooit naar een school kunnen, dus dat zal voor vader zwaar worden. Gelukkig blijft de vader wel steun krijgen van het Babieshome. Dit soort verhalen doen me veel verdriet, maar er zo weinig wat je kan doen, ik geef maar zoveel mogelijk liefde en zorg. En zo heeft elk weesje zijn eigen vreselijke verhaal. Het drukt je nog maar eens keihard met je neus op de feiten, wat hebben wij het goed in Nederland, wat ben ik blij met mijn ouders, familie, vrienden en alle andere mensen om me heen.
De zusters en maatschappelijkwerkster zijn dagelijks druk met contact leggen en bezoekjes brengen aan de ouder of familie van de weesjes. Sommige ouders ontkennen dat het kind van hun is, sommige zijn ziek, andere weigeren contact. Wat gaat daar veel werk in zitten, wat soms ook erg frustrerend is omdat hulpverlenende instanties niet goed meewerken. Zuster Mary heeft ons aangeboden een keer mee te gaan met een huis bezoek, dit aanbod hebben we met beide handen aangepakt. Gisteren zijn zr. Mary en maatschappelijkwerkster Ireen samen met Moses op bezoek geweest bij zijn moeder. De moeder had nonchalant gereageerd en had weinig van Moses willen weten, ook Moses reageerde niet op z'n moeder. Toen hij weer terug was in het Babieshome kon hij weer lachen. Dit zijn toch moeilijke dingen, deze vrouw krijgt haar zoontje over 2 jaar weer in huis, terwijl ze het letterlijk van zich af heeft gegooid, wat is de kinderbescherming in NL dan toch een uitkomst. Het liefst zou ik Moses hiervoor willen beschermen, maar ja, wederom ik kan niks.
En als laatste van deze week wil ik nog vertellen dat we onze vriend Andrew, Nederlandse les geven. Hij heeft 1 van de Nederlandse kinderboekjes mee naar huis genomen om te oefenen, hij leert snel. Het is leuk om te zien dat zo'n man op leeftijd geïnteresseerd is in Nederland en Nederlands. In de ruil voor onze les gaat hij ons Lugandees leren. Vandaag gaan we lekker shoppen en de stad ontdekken. Vanmorgen is zuster Felicitas met ons mee geweest om een jurk aan te laten meten, die gaat echt mooi worden. En morgen is het tijd voor de grote schoonmaak. Ik zou zeggen tot snel.
Vele warme en zweterige groetjes en liefs,
Debbie
Vergeten jullie niet naar de foto's te kijken die ik bij mijn verslagen plaats? Dan hebben jullie er een beetje een beeld bij.
Daar ben ik weer! Wat kijk ik toch elke keer uit naar dit moment, jullie reacties lezen en mijn nieuwe verhaal met jullie delen (en natuurlijk als Facebook verslaafde, even op Facebook te spieken;-) ). De reacties zijn echt fantastisch, ik wou dat ik jullie allemaal een dagje mee kon nemen, in mijn 'tijdelijke' leven in Uganda! Alles wat ik zie en mee maak, het is soms moeilijk omdat allemaal te verwoorden en er een leuk verhaal van te maken, maar ik deel het graag met jullie.
Mijn vorige verhaal was weer erg lang, ik had het zelf niet eens door, zo zien jullie maar weer wat het enthousiasme met me doet. En dat is ook terug te zien in de spel fouten, haha.
Maar ik zal jullie niet langer in spanning laten, hier wat ik deze week heb meegemaakt.
We hebben dinsdag natuurlijk eerst nog even genoten van de luxe in het hotel. Heerlijk ontbijt buffet, paar baantjes trekken in het zwembad, onder genot van een koud drankje beetje aan onze bruining werken (lukt al aardig)en gebruik maken van het draadloze internet :-) Tijdens de lunch ontmoette we een Nederlands meisje, wat in haar eentje een rondreis door Afrika maakt, het was leuk onze verhalen uit te wisselen en onze Nederlandse sarcasme de vrije loop te laten, wat zijn we daar toch goed in. Daarna met z'n 3-en op de boda-boda naar Mbale gegaan voor boodschappen, zoals elke keer ben je een hele bezienswaardigheid, 3 witte meiden, is toch best gek. Na de boodschappen namen we afscheid en zijn we ieders onze eigen kant op gegaan. We zijn weer klaar voor een nieuwe werkweek in het weeshuis.
Op woensdag stonden we alweer vroeg klaar om aan de slag te gaan. Zuster Emerencia(verpleegkundige) vertelde dat ze met 1 van de kinderen naar het ziekenhuis moest. Ik had haar al een keer gevraagd of ik mee zou mogen en vandaag was de dag. Kanesha is een gehandicapt jongetje van 6 jaar, wat de gehele dag op bed ligt en zijn armpje eind oktober heeft gebroken tussen de spijlen van het bed. Samen met zr.Emerencia, Freddy the Driver en Kanesha in de pick up truck naar het ziekenhuis van Mbale. Ik had mezelf weer de mooiste plek gegeven in de bak van de pick up. Het was een kort ritje van een kwartier. Het is een groot complex met veel verschillende gebouwen. De ene kant is het overheid ziekenhuis waar je zelf de behandeling moet betalen en de andere kant is een gedeelte waar de zorg gratis is, maar waar je alsnog zelf het nodige materiaal moet regelen.
Overal tussen de gebouwen lagen mensen op de grond te slapen. Voor de gebouwen, zaten mensen op houten bankjes, maar ook hier lagen de mensen op de grond en sommige kermend van de pijn. Het was allemaal raar en naar om te zien, daar moet je toch niet aandenken, dat je ziek bent en dat je buiten op de grond moet wachten op een behandeling, vreselijk. Ik liep met Kanesha op mijn arm achter zr. Emerencia aan door een doolhof van gebouwen en gangen, ondertussen gaf ze me uitleg over het ziekenhuis. Na een tijdje liepen we een gang in wat werd aangegeven als 'Operation Theater'. Aan het einde van de gang zaten al een aantal mensen te wachten, ze hadden bijna allemaal een lichaamsdeel in het gips, ik vermoed dat we bij de gipskamer zijn beland. Op het kleine houten bankje kon nog net een half plekje voor mij vrijgemaakt worden, zodat ik kon zitten met Kanesha op schoot. Wat voor een handicap Kanesha heeft weet ik niet en de zuster ook niet, maar Kanesha kan niet praten, kan niet lopen, maakt ongecontroleerde bewegingen met armen en benen en maakt geen contact. De dokter kwam al een paar keer langs lopen en keek in de schriftjes die iedereen bij zich had met hun gegevens, niks geen Elektronisch patiënten dossier, gewoon een papieren schriftje en een envelop met röntgen foto's, die jezelf moet bewaren. Na een ruime tijd wachten waren we als eerste aan de beurt. We mochten meelopen naar een kamertje, hier mocht ik Kanesha op een behandelbank mocht leggen. Er stonden 3 co-assistenten keurig in hun strakke witte jassen, te wachten op de dokter. De dokter kwam binnen in een groen pak met daaronder grote witte rubber laarzen, stiekem moest ik erom lachen, geen gezicht die rubber laarzen. De dokter was erg vriendelijk en had veel humor. Hij liet de co-assistenten benoemen wat zij zagen aan Kanesha en ze moesten dit benoemen, de dokter legde ze het vuur aan de schenen, maar deed dit met humor. De co-assistenten benoemde de zware ademhaling, dat het kind niet lachte enz. De dokter moest hierom lachen, niemand benoemde het gebroken armpje en hij nam de co-assistenten in de maling. Na een tijdje kwam de zaag te voorschijn en kwamen er nog 3 co-assistenten binnen. Met een zeer groot uit gevallen dremel zaag werd het gips door gezaagd, het stof en de stukken gips vlogen in de rondte, Kanesha gaf geen kik. De dokter bekeek het armpje, het armpje was nog steeds erg pijnlijk en de dokter besloot er een nieuw gips omheen te doen. Dit keer een kleiner exemplaar. Buiten mochten we nog even wachten tot de dokter het schriftje had bijgeschreven, voor mij een mooi moment om nog even om me heen te kijken. Wat een bijzonder gebeuren en wat een luxe hebben wij in Nederland. Niks arbotechnisch verantwoord, gewoon roeien met de riemen die je hebt. Het personeel ziet er netjes uit, de dokters hebben keurig witte jassen, met daarop een duidelijk naamplaatje, de zusters dragen een zuurstokroze jurk tot over de knie met een klein kapje op hun hoofd, ( dan ben ik toch blij met m'n eigen Aldi kassa juffrouw achtige uniform) de gebouwen lijken netjes onderhouden, maar de 'wachtkamers' zijn vreselijk, 0,0% privacy. Na het terug krijgen van het schriftje zijn we weer naar het Babieshome gegaan. Wat een ervaring......
Manon was helaas ziek geworden en bleef deze dag thuis. Voor je het weet neem je een flinke verkoudheid/griep van de kinderen over en voel je je ellendig.
Tussen de middag hebben we spullen naar de Nursery school gebracht. Pennen, potloden en boekjes. Namens de school en de kinderen, iedereen bedankt voor het meegeven. Helaas waren het wel Nederlandse boeken, maar in overleg met Lucy hebben we de boeken vertaald naar het Engels door middel van briefjes, toch nog best wel een klus, kinderboeken vertalen, haha. Maar het is ons gelukt, we hadden ons kunnen, flink onderschat.
'S middag heb ik een poging gedaan om met de kinderen een spelletje te spelen. Ik had 3 lege flessen en een strandbal meegenomen om een spelletje flessenvoetbal te spelen. Ten eerste waren de flessen en de bal apart veel leuker, ik zet de flessen neer en de kinderen rennen ermee weg, zucht. De 2de poging. De kleintjes zaten binnen op het potje, dus nu alleen met de grote. En zowaar, ze hebben het een kwartier volgehouden en vonden het prachtig. Samen spelen lukt ze nog niet echt en ze zijn snel jaloers. Het is leuk om met de grote kinderen te zingen en te spelen, ze dansen, klappen en springen. Ze zingen graag de liedjes die ze op school zingen en ik begin ze al te leren, is wel zo leuk om mee te zingen. Ook het 'Olleke Bolleke' spelletje blijft een groot succes:-)
Op donderdag ben ik begonnen met de looptraining van mijn grote liefde Moses. Moses is een klein schattig ventje met een eigen willetje. Moses is gedumpt door zijn ouders. Na zijn geboorte heeft hij een grote hoofdwond opgelopen door het gooien van Moses, waarvan er nu nog een groot litteken op zijn rechter slaap zichtbaar is. Hij houdt zich goed staande tussen de andere kinderen, nou ja, staande.... Lopen kan hij nog niet en nou lijkt het mij toch zo leuk, dat Moses kan lopen als wij hier weggaan. Elke dag loop ik een aantal rondjes met Moses, hij klimt dan tegen mijn benen omhoog en houdt zich vast aan mijn broek. Langzaam lopen we dan rondjes over de speelplaats, Moses en ik hebben dan de grootste lol en lopen beide met een grote lach op ons gezicht rond. Ik hoop dat het z'n vruchten afwerpt.
Tussen de middag zijn we op pad gegaan voor boodschappen, helaas zijn de producten wat eenzijdig waardoor we vaak hetzelfde eten, brood met pindakaas of jam en veel rijst of pasta met groente. Sinds kort hebben we ook soep van Knorr ontdekt, wel lekker voor de afwisseling. We gaan steeds verder op ontdekking in de stad en vinden steeds meer winkeltjes. Vandaag gaan we maar eens op grote ontdekkingstocht door de stad. We drinken veel water, wat bijna niet aan te slepen is. Voor de thee gebruiken we kraan water wat we goed laten door koken, anders kan je het water niet drinken.
Maar ons hoofddoel hier zijn natuurlijk de weesjes, waar ik dan ook het liefste ben. Je leert ze nog steeds elke dag een beetje beter kennen en het naar ons luisteren gaat ook steeds beter. Misschien omdat we de gewoonte van de mama's, zusters, leraressen hebben overgenomen om te dreigen met 'I'll beat you' en dat met een opgeheven hand. Ook hebben we geleerd de kinderen die je slaan, knijpen of bijten te laten voelen wat ze doen. Ik was er fel op tegen om dit te doen, maar helaas is dit het enige wat helpt..
Alle kinderen knuffelen graag, zitten graag bij je op schoot, nou hoe meer, hoe beter. ( alleen met een natte broek, is het wat minder;-) )
Deze week ben ik ook wat vaker bij de baby groep wezen helpen, bij de kleine kwetsbare mensjes. Alles is nog zo klein en fragiel. De babies slapen, genieten van een flesje warme melk en liggen graag op de grond om zich heen te kijken. De babies worden al snel in de zit stand gezet, om te trainen. De wat grotere kruipen rond en komen om aandacht vragen. Het is heerlijk om de babies te wassen, te drogen, in te smeren en aan te kleden, ze kijken met grote ogen naar je en moeten lachen. Maar toch ga ik maar al te graag weer terug naar m'n peuters en kleuters om met ze te spelen en te knuffelen. Helaas blijft het eetritueel voor ons een uitdaging, als we willen helpen, gooien ze met eten, kieperen ze hun bord leeg op tafel enz. Nou dan staat je na dit half uurtje het zweet wel... Jullie weten wel waar;-)
Donderdag op vrijdag nacht was het zover, ontzettende maag en darmkrampen en de daarbij horende diarree, wat voel je je dan vervelend. Meerdere keren uit je bed, onder je klamboe vandaan, alle schuiven van de deur, naar de andere kant van de binnenplaats hollen, in de hoop dat je het toilet haalt. Maar gelukkig ging het elke keer goed. De volgende dag gewoon weer aan het werk, al zat het niet goed. Met zuster Felicitas kwam het ter sprake en die had wel een wonder middel, 's avonds 2 tabletten en 's ochtends 1 en dan moest het over zijn. Met een beetje achterdocht de tabletten aangenomen, toen zag ik wat het was Flagil. ( voor de mensen die niet weten wat het is, het is anti biotica die we in NL ook gebruiken) Maar het heeft z'n werk gelukkig gedaan, zuster Felicitas had een dikke knuffel verdiend!
Wekelijks verjagen we nog vieze beesten of laten we verjagen. Deze week was onze dikke vette pad vriend er weer, dit keer heeft stoere Manon hem met de bezem naar buiten gewerkt, terwijl ik gillend op een afstandje heb staan kijken. En toen was daar nog een hele snelle grote kakkerlak, die Freddy voor ons heeft vermoord, terwijl ik weer gillend op m'n stoel stond, onze held! Verder blijft het gelukkig beperkt, haha. ( en ik vond mezelf nogal een stoere boeren dochter, proestttttt.) En ja hoor, vanochtend zit ik rond 6 uur rustig op het toilet, lekker met de deur open, kwam vriendje pad weer om de hoek kijken, dat was schrikken, misschien wil hij wel wat van me. De Flora&Fauna van Uganda is echt overweldigend. Alles is tegen verwacht zo groen en kleurrijk, zoveel vogels en dieren. Ik probeer er zoveel mogelijk vast te leggen, maar alles is zo snel;-)
En toen was het alweer zondag, 1 maand voor kerst. Weer vroeg gewekt door de wel bekende kerkliederen uit de speakers van de kerk. We waren net iets te laat in de kerk waardoor we wat ongelukkige plekken hadden, maar we hebben het toch weer 11 kwartier volgehouden. Het onderwerp was deze keer rijkdommen en koningen.
Na de kerk hebben we uitgebreid met zr. Mary gesproken over het proces van de kinderen onder genot van een kopje thee. Door gesprekken met de zuster kom je ook meer te weten over de achtergrond van de kinderen. Dit is soms hartverscheurend om te horen, maar wel de harde werkelijkheid. Manon en ik hebben beide met tranen inde ogen zitten luisteren. Van de week hebben we bijv. de vader van Muguana en Namanou ontmoet. Deze tweeling is bijna 4 wat betekend dat ze terug naar hun vader moeten. Moeder is bij de bevalling overleden en vader is alleen gebleven. Nu moet vader de zorg weer gaan dragen. Muguana is een goed ontwikkeld en slim meisje maar Namanou heeft naar mijn idee een syndroom, ze kan niet praten en minimaal lopen, ze krijgt nu medicijnen in de hoop dat ze over haar handicap heen groeit. Ik kan iedereen op een briefje geven dat dit nooit gaat gebeuren, maar ja, wie ben ik. Namanou zou nooit naar een school kunnen, dus dat zal voor vader zwaar worden. Gelukkig blijft de vader wel steun krijgen van het Babieshome. Dit soort verhalen doen me veel verdriet, maar er zo weinig wat je kan doen, ik geef maar zoveel mogelijk liefde en zorg. En zo heeft elk weesje zijn eigen vreselijke verhaal. Het drukt je nog maar eens keihard met je neus op de feiten, wat hebben wij het goed in Nederland, wat ben ik blij met mijn ouders, familie, vrienden en alle andere mensen om me heen.
De zusters en maatschappelijkwerkster zijn dagelijks druk met contact leggen en bezoekjes brengen aan de ouder of familie van de weesjes. Sommige ouders ontkennen dat het kind van hun is, sommige zijn ziek, andere weigeren contact. Wat gaat daar veel werk in zitten, wat soms ook erg frustrerend is omdat hulpverlenende instanties niet goed meewerken. Zuster Mary heeft ons aangeboden een keer mee te gaan met een huis bezoek, dit aanbod hebben we met beide handen aangepakt. Gisteren zijn zr. Mary en maatschappelijkwerkster Ireen samen met Moses op bezoek geweest bij zijn moeder. De moeder had nonchalant gereageerd en had weinig van Moses willen weten, ook Moses reageerde niet op z'n moeder. Toen hij weer terug was in het Babieshome kon hij weer lachen. Dit zijn toch moeilijke dingen, deze vrouw krijgt haar zoontje over 2 jaar weer in huis, terwijl ze het letterlijk van zich af heeft gegooid, wat is de kinderbescherming in NL dan toch een uitkomst. Het liefst zou ik Moses hiervoor willen beschermen, maar ja, wederom ik kan niks.
En als laatste van deze week wil ik nog vertellen dat we onze vriend Andrew, Nederlandse les geven. Hij heeft 1 van de Nederlandse kinderboekjes mee naar huis genomen om te oefenen, hij leert snel. Het is leuk om te zien dat zo'n man op leeftijd geïnteresseerd is in Nederland en Nederlands. In de ruil voor onze les gaat hij ons Lugandees leren. Vandaag gaan we lekker shoppen en de stad ontdekken. Vanmorgen is zuster Felicitas met ons mee geweest om een jurk aan te laten meten, die gaat echt mooi worden. En morgen is het tijd voor de grote schoonmaak. Ik zou zeggen tot snel.
Vele warme en zweterige groetjes en liefs,
Debbie
Vergeten jullie niet naar de foto's te kijken die ik bij mijn verslagen plaats? Dan hebben jullie er een beetje een beeld bij.
-
26 November 2012 - 11:54
Astrid:
Ha Debbie
Wat een fantastisch verslag weer. Elke keer als ik het lees, leef ik helemaal met je mee. Met je gevoel van onmacht om niets te kunnen doen, maar wel te willen!!! En als ik dan de foto's zie..........dan smelt je toch van al die lieve koppies. Dat wordt nog wat als je afscheid moet nemen. Maar dat duurt gelukkig nog even.
Ik kijk weer uit naar je volgende verslag.
Lieve groeten van uit een steeds natter en kouder wordend Nederland.
Astrid -
26 November 2012 - 12:14
José:
FANTASTISCH Deb,
wat een mooi verslag weer; warm, ontroerend, spannend, enthousiast...
er zijn geen woorden voor.
Wat een bofkont ben jij toch maar en wat een domme pech hebben jouw kindjes daar! Het is ongelijk verdeeld in de wereld, niet?
lieve groet,
José -
26 November 2012 - 12:37
Monique:
Jaaaa..... hoera! weer een verslagje :-)
Weer zoveel mooie verhalen, ik heb de foto's bijna niet nodig meid om er beelden bij te hebben, je beschrijft 't zo goed.
Snap dat 't af en toe flink slikken is wat je allemaal ziet en meemaakt... en ook die verhalen dat de kindjes na 4 jaar weer terug moeten, vreselijk!!
Wat hebben we 't hier dan inderdaad goed...
Ik wens je weer een fijne week samen met Manon (volgens mij kunnen jullie 't prima vinden samen, fijn hoor) en je kanjer Moses (en de rest natuurlijk)
Groetjes uit nat en kaal (na de eerste storm gisteren) NL
Monique G -
26 November 2012 - 13:11
Oom Herman:
Je hebt je roeping gemist,je zou beter als schrijfster door het leven kunnen gaan.Oom Herman -
26 November 2012 - 13:11
Oom Herman:
Je hebt je roeping gemist,je zou beter als schrijfster door het leven kunnen gaan.Oom Herman -
26 November 2012 - 13:11
Oom Herman:
Je hebt je roeping gemist,je zou beter als schrijfster door het leven kunnen gaan.Oom Herman -
26 November 2012 - 13:11
Oom Herman:
Je hebt je roeping gemist,je zou beter als schrijfster door het leven kunnen gaan.Oom Herman -
26 November 2012 - 18:26
Bert En Christa:
Hoi Debbie.
Jij ook bedankt voor je verhaal.Wij vinden het niet erg dat het lang is.
Zo zijn we er toch een beetje bij.
Het zijn ook aangrijpende verhalen.Dan hebben wij het hier maar goed.
Gelukkig maken jullie ook mooie dingen mee.
De (glim)lach van een kind ,daar kan weinig tegenop.
Geniet nog en we wachten op nieuwe verhalen.
Groetjes Bert en Christa -
26 November 2012 - 18:46
Trudy:
Bonjour Debbie,
De foto's zijn een prachtige aanvulling op je verslag. Je zit te stralen met al die kleintjes.
En wat een ervaring om het ziekenhuis te bezoeken met één van de kinderen.
Zo triest als sommige situaties ook kunnen zijn, probeer wel te blijven genieten en ik weet
zeker dat je alle liefde geeft die je in je hebt.
Heel veel succes en we kijken uit naar al je nieuwe ervaringen.
Gros bisous de nous, Bart en Trudy
-
26 November 2012 - 18:47
Jeannie:
Heerlijk gekletst gisteren en nu mochten wij het lezen, erg leuk onze gevoel zit erg dichtbij jullie en ben erg benieuwd naar jullie ugandeze jurk, met veel kleuren zeker. Wat heb je weer mooie fotos, probeer ook jullie bezoekjes (diertjes) op de fotos te zetten dan kunnen wij ook mee genieten. Kus en tot de volgende.
-
26 November 2012 - 21:55
Ruud:
Hi zusje,
Geweldig verhaal weer, je maakt in ieder geval voldoende mee ;-). Leuk om te lezen.
Lig je trouwens 's nachts ook met 1 oog open om alle beestjes in de gaten te houden?! :-p haha.
Hoe staat het met jou Lugandees? ;-).
Leuke foto's trouwens, naast zo'n verhaal geven de foto's toch nog een wat beter beeld van de situatie e.d. Mooi!
Succes maar weer en werkse!!!
Groetjes je broertje -
27 November 2012 - 09:14
Janneke:
Deb, wat een geweldig verhaal weer!
Je bent echt met goed werk bezig daar!
Neem Mozes maar mee naar huis, dan zorgen we er wel samen voor! Wat zielig zeg!
O en over die kikker, misschien moet je hem wel een kusje geven ;)
Heel veel plezier weer en ik blijf het zeggen; geniet!! (maar volgens mij gaat dat goed :) )
Liefs,
Janneke -
27 November 2012 - 11:21
Thea:
Hey lieve Debbie,
Fijn om weer zo'nmooi en indrukwekkend verhaal van je te lezen.
Je maakt wat mee zèg!
Ik ben enorm trots op jou weet je dat?!
Hoe komt het dat je bang bent voor een pad?? die hadden jullie zelf toch ook thuis?;)
Ik denk ook dat je het echt moet proberen hoor; een kus geven. Wie weet wat er gebeurt...
Hier gaat het allemaal zijn gangetje.
Hey scheet, succes verder met dat goede werk wat je daar doet. Geef ze allemaal een knuffel van me!
Liefs, Thea -
27 November 2012 - 15:01
Mien:
Hey Debbie,
Je hebt schrijverstalent!!! Heerlijke verhalen!
Ken je sprookje van de Pad????????? Als je die kust verandert hij in een prins! .... Doen!.... Wie weet een met een mooi getinte huid
Het ga je goed,groetjes,Mien -
27 November 2012 - 17:04
Gerrie :
Ha Debbie,
Wat een belevenis voor je. Je kunt echt wat beteken voor die kinderen. Dit zijn indrukken voor de rest van je leven. Top. Geniet ervan.
Liefs Gerrie -
27 November 2012 - 19:10
Saskia:
Oh Deb
Wat een indrukwekkende verhalen soms krijg ik er bijna de tranen van in de ogen.
En je schrijft zo super goed en leuk.
Ga zo a.u.b. door want ik vind het geweldig!!!
Enne zoals Janneke al schreef: Moses mag je best meenemen hoor dan ben ik voor hem ook tante Sassie.
XXX Sas -
28 November 2012 - 19:47
Charlotte:
Hey deb,
Wat een verhalen allemaal. Zo andere wereld dan ons koude kikkerlandje. Straks wil je niet meer terug ;)
Erg leuk om het te lezen. En de foto's geven er een leuk beeld bij.
Veel plezier nog de aankomende maanden (ja maanden, goh wat lekker )
Liefs
Charlotte -
29 November 2012 - 03:17
Reinier:
Ha Deb! Wat een boeiend verhaal heb je weer geschreven! Je zit werkelijk in een totaal andere wereld! En wat moet het raar zijn om het contrast tussen de 2 dagen hotel (ik heb op hun site gekeken en voor Ugandese begrippen volgens mij een behoorlijk lux hotel) en 5 dagen Babies home mee te maken.
Ik kijk uit naar je volgende verslag! Greotjes, Reinier. -
29 November 2012 - 17:07
Fons Borgman:
Wat een verhaal zeg. Heel veel sterkte jou toegewenst, in dit drukke bestaan. Maar
niet te veel gaan winkelen. Je mocht met al dat gewicht eens niet meer thuis komen.
Je moeder moet zich geen zorgen maken.
Fons -
30 November 2012 - 03:25
Leslie :
Deb, wat een supermooi verhaal weer zeg!! Je krijgt er een brok van in je keel ook al zijn wij er niet eens in real life. Zal wel moeilijk worden om daar straks afscheid te moeten nemen, maar gelukkig is dat nog een eindje weg!
haha die beesten dat is wat minder he:P Zolang ze maar niet in je bed kruipen onder de klamboe;)
Succes meid!
xxLes -
01 December 2012 - 02:06
Ingrid:
Zo leuk juist ,...je lange beschrijvingen van je/het leven daar.
Wat een geweldige ervaring.Stiekem een beetje jaloers[of had ik dit al geschreven?].
Wat een "dotjes",die kleintjes.
Geef ze maar een beetje extra liefde van mij.
Moeilijk hoor dat je niet meer voor ze kan doen ,dan dit he.En dan denk ik dat ze 't nog getroffen hebben,...dat ze in dat tehuis verblijven/"gedumpt"zijn...nog een beetje goede zorg!.
Nou de groetjes[ook aan je pad hihi,..heb je trouwens al geprobeerd 'm te zoenen??...wie weet?!]
Groetjes Ingrid -
01 December 2012 - 02:11
Ingrid:
Nog even dit...
ik dacht origineel te zijn wb "die pad ".....had alle reacties niet terug gelezen,...dus sorry voor die intelligente opmerking..en het super leuke ,nooit gebruikte ahum grapje...
Gr Ingrid -
03 December 2012 - 17:36
Sita Beijer:
Hoi Debbie,
Wat een verhaal. Je hebt echt talent met je reisverhaal. Hierdoor realiseer ik me ook weer hoe goed we het hier hebben. Blijf goed op jezelf passen en geniet ook vooral van je reis.
Groetjes Sita. -
10 December 2012 - 10:41
Marcel:
Wat een leuk verhaal weer Deb, je moet er een boek over schrijven straks! Hou je taai en geniet van de "andere" wereld! Greetz!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
