Hujambo
Blijf op de hoogte en volg Debbie
19 November 2012 | Oeganda, Mbale
Hallo witte medemens!
Hoe is het met jullie en in ons kikkerlandje? Is het al koud? Alle bomen kaal? Heeft het al gesneeuwd?
Ik ben benieuwd, maar vind het niet erg om het een jaartje over te slaan en in het heerlijke Uganda te vertoeven.
Vandaag en morgen hebben we weekend en verblijven we in een hotel in de buurt. Het hotel heet 'Mount Elgon' en dat omdat het zich aan de voet van de enorme berg Mount Elgon bevind. Even een keer warm douchen, lekker zwemmen, zonnen, lekker eten, slapen in een normaal bed, internetten, en even "chillen" ;-) Maar dan kunnen we er voorlopig weer tegen aan met ons back to basic leven. (En hier verblijven is gewoon goedkoop)
Mijn vorige verhaal was erg lang, maar wat wil je, alles is nieuw, interessant en anders om je heen. Ik hoop dat jullie het toch de moeite waard vonden om te lezen. (Maar aan jullie reacties te lezen wel, ik kan niet vaak genoeg zeggen, bedankt voor jullie interesse en medeleven) Deze keer hoop ik iets meer foto's te kunnen uploaden. Voor je het weet ben je alweer 2 weken in Uganda, "time flies, when you're having fun"
Woensdag mochten we een ochtend meekijken op de St. kizito's nursery school, die zich naast het babieshome bevind, de school is een onderdeel van het babieshome en gefinancieerd door KiBaHome (www.kibahome.nl). Afgelopen februari is met een groot feest de school geopend. De directrice van de school is Zuster Mary, die ook hoofd van de babieshome is. De nursery school is een soort van kleuterklas, waarin de kinderen worden voorbereid op het basis onderwijs. St. Kizito's nursery school bestaat uit 3 klassen, small class, middle class en top class, in het totaal zijn er 48 kinderen op deze school, waarvan 7 kinderen van het weeshuis. Er werken 3 leraressen, een hoofd lerares en nog overige personeel, als een poortwachter en een keuken/schoonmaakhulp. De kinderen dragen allemaal een uniform.
De dag werd gestart met PE, oftewel gym. Dit doen alle groepen samen, de kinderen rennen rond en geven een stokje door, ze vinden het leuk en hebben er plezier in. Na een half uurtje begonnen de echte lessen. Alle kinderen gaan met hun lerares naar hun eigen klas, ik mocht met Hanriët mee in de middle class. Ik kreeg een warm onthaal van de kinderen, er werd voor me gezongen en ik werd welkom geheten. Ze hebben zich allemaal voorgesteld, ze waren erg verlegen waardoor het wat onverstaanbaar was, maar het gaat om het idee. Ze noemde mij ook 'teacher' en sommige noemde me stiekem muzungu.
Ze starten met een letter oefening, Hanriët moest alle oefeningen om de beurt in het schrift je schrijven en tekenen. Wat kost dat een tijd en naar mijn idee ook kostbare tijd, ze hebben geen voor gedrukte blaadjes of schriftjes. Als de kinderen de oefening klaar hadden mochten ze de schriftjes en potloden bij mij inleveren, met een grote glimlach en dan mocht ik ze een mooie sticker op hun hand plakken, waar ze natuurlijk super trots op waren. De kinderen weten al veel, de een wat meer dan de ander, maar ze helpen elkaar goed. Omdat het bijna grote vakantie is, maken de kinderen ook toetsen. Ook de toetsen worden door Hanriët om de beurt getekend en geschreven, en dat elke keer voor 14 kinderen. Voor de pauze maakte de kinderen nog een cijfer examen, ze tekenen cijfers na, en moeten dezelfde cijfers met elkaar verbinden. Toen was het tijd voor de pauze, de kinderen krijgen poridge, een soort dunne pap, met een biscuitje. Daarna mogen ze even buiten spelen en moeten ze naar het toilet, nou ja, toilet... gewoon hun behoefte doen, rondom het toilet gebouwtje.
Na de pauze moest er een letter examen gemaakt worden, na een half uur wachten en een beetje ver velen had Hanriët de toetsen klaar en mochten de kinderen aan de slag. Het niveau van de kinderen is erg verschillend, sommige kinderen hadden het zo af en de anderen hadden er duidelijk veel moeite mee, gelukkig werden ze stiekem geholpen door de buurman. De juf is erg streng en de kinderen hebben veel respect voor haar. Na de laatste toets was er tijd voor ontspanning. De kinderen zongen en danste, het zijn allemaal leuke liedjes, er wordt veel gezongen over het dagelijks leven, dat ze hun ouders dankbaar moeten zijn voor hun leven, enz. Al gauw klonk de school bel en was het alweer tijd om naar huis te gaan, de school duurt tot 12 uur. Sommige kinderen blijven nog lunchen, omdat ouders hen niet eerder kunnen ophalen. Bij de poort staat Andrew, hij zorgt ervoor dat de kinderen door de juiste persoon wordt opgehaald en noteert dit in een boek.
Wij zijn na een leuk en goed gesprek met de hoofdlerares ook weer naar huis gegaan. Ik had nog een zak vol pennen waar ze erg blij mee waren. Papier en pennen zijn erg schaars.
Tijdens onze break, was daar onze eerste echte tropische regen en onweers bui, het ging zo hard, dat we ze zo in NL niet eens kennen. Maar onder het genot van een echt Hollandsche Trekdrop, was het zo voorbij. Helaas viel de stroom wel uit, en dit keer was het niet voor tijdelijk. In de middag hebben we de weesjes getrakteerd op heerlijke haribo kersjes, wat ze vreemd maar wel lekker vonden. We vinden nu nog de stukjes uitgekwijlde kers terug, lekker plakken. Al snel hoorde we van zuster Justine dat 1 van de kinderen in het ziekenhuis was opgenomen, de tranen schoten me in de ogen, de arme ziel. Het is niet duidelijk wat hij had, maar gelukkig was Moses er snel weer bovenop en kon ik hem weer in mijn armen sluiten. Het is bijzonder dat de kinderen nu al zo in mijn hart zitten en dat het je zoveel doet als ze ziek zijn. De kinderen hebben elke keer weer een glimlach op hun gezicht als je binnenkomt, dit geeft je een geweldig gevoel van binnen, maar aan de andere kant, gaat het zwaar worden als we weer weg gaan, maar gelukkig duurt dat nog heel lang, ik weet zeker dat ik van elk moment ga genieten.
De hygiëne blijft me verbazen. Sinds een aantal dagen zijn bijna alle kinderen verkouden, het begon bij 1, maar al snel volgt de rest. De neusjes worden gepoetst met de truitjes of de jurkjes die ze aan hebben, ach ja, droogt wel weer op;-) haha. Ook het eet ritueel blijft smerig, kinderen eten zelf, vanaf 2,5 jaar, ze eten natuurlijk met de handen en aan het eind zit het eten overal. Gelukkig hebben al kinderen korte haren, dat wast er makkelijk uit. De kinderen eten vrij eenzijdig, het is rijst, aardappelpuree of bananenpuree, met een beetje kookvocht van vlees. Het lijkt ze allemaal wel goed te smaken, dat scheelt. Tussen de middag krijgen ze vaak een lolly, niet mijn favorieten moment, alles plakt, overal vliegen en de kinderen plakken de lollies graag op je arm of kleding.
Vrijdag heb ik strandballen mee genomen, de wezen vonden het helemaal leuk. Helaas had ik er maar een paar, waardoor er soms wat ruzie om was. Samen spelen doen ze ook niet, dus er was regelmatig een scheidsrechter nodig. Uiteindelijk waren ze er heel blij mee en elke keer mag een ander kindje er mee spelen. 'S middags was er wat onrust in het weeshuis, er werd een nieuw weesje binnengebracht. Een jongentje van +/- 1,5 maand oud, afgestaan door de ouders. Het jongetje kreeg de naam Albert. Het is een super klein breekbaar mensje, met mooie zwarte krulletjes, die er helaas de volgende dag alweer af waren geknipt. Albert werd in de baby groep geplaatst waardoor er ruimte gemaakt moest worden. 2 meisjes, Scovia en Blondine(tweeling) werden over plaatst naar de peuter groep en Calvin en Godfried (ook tweeling) werden overgeplaatst naar de kleuter groep. Gelukkig ging dit vrij soepel, al had ik er wat moeite mee dat er weinig aandacht werd besteed aan de overplaatsing. Ook heb ik inmiddels wat foto's in het weeshuis gemaakt, van alle schatjes, die ik nooit meer zal vergeten. Elke dag ga ik weer met plezier naar het weeshuis. Zondag middag was een drukke beweging, door zieke personeelsleden, stonden Manon en ik er bijna alleen voor, gelukkig hadden de zusters dit snel opgemerkt en kwamen ze allemaal helpen, de dankbaarheid was wederzijds erg groot.
5 dagen met de weesjes samen zijn, laat de tijd voorbij vliegen, de kinderen kennen je ondertussen en sommige weten zelfs je naam. Ook een grappig moment is als de kalfjes los lopen, die lopen dan rondom de speelplaats. Sommige kinderen vinden het leuk, maar er zijn 3 kinderen die het doodeng vinden, als dan het kalfje loeit beginnen deze 3 kinderen Daniël, Kidudu en Emma, keihard te huilen en komen ze alle drie bij me op schoot, zodat ik ze kan troosten... Dan voel ik me koning te rijk, ze komen bij mij voor bescherming en troost.
We hebben 3 dagen geen stroom en ook was de watertank leeg, die met een elektrische pomp wordt gevuld. Het is allemaal wel erg behelpen, maar gelukkig hebben we allebei een doos met breeklichten, die erg goed van pas komen. Gelukkig hebben we inmiddels weer stroom, al werkt het erg wisselend. In onze pauze hebben we boodschappen gedaan, we gaan nu gewoon met z'n 2en op pad en dat gaat prima. We nemen een boda-boda (motortaxi) en laten ons naar de stad brengen en ook weer terug. We nemen samen 1 boda boda en dat gaat best, net zo gezellig.
Zaterdag zijn we naar de st. Kizito's nursery school geweest voor de 'parentsday'. Alle ouders van de kinderen waren uitgenodigd om deze dag naar school te komen. De dag begon om 9uur, maar zoals ik al eerder benoemt hebt, Afrikanen en tijd, gaat niet samen. Tot een half uur voor het einde kwamen er nog ouders binnen druppelen. De hoofdlerares voerde het woord, dit deed ze in 2 talen, ook gaf ze de rondleiding door de gebouwen. Iedereen werd voorgesteld, ouders en personeel. Wij mochten ons zelf ook voorstellen, wij werden benoemd als visitors en afgevaardigde van KiBaHome. We werden de hemel in geprezen en werden door de ouders als de geldschieters gezien, wij knikte en lachte maar wat, we voelde ons behoorlijk bezwaard.
Na het welkomswoord en rondleiding waren de kinderen aan de beurt. Per klas werden er liedjes gezongen en toneelstukjes gedaan, hier hadden de kinderen al lang voor geoefend. De kinderen deden dit erg goed en leuk, de ouders genoten er zichtbaar van. Met de liedjes en toneelstukjes werd een belangrijke boodschap overgebracht. De ouders werden bedankt voor het mogelijk maken om naar school te gaan, voor hun leven en alles daarom heen, ook werden de ouders gewaarschuwd, dat kinderen belangrijk zijn voor de toekomst en dat ze er dus zuinig op moeten zijn. De kinderen hadden allemaal keurig hun nette uniform aan zo zagen ze eruit als 1. Jammer genoeg was de opkomst van ouders niet zo groot, de reden hiervan, geen tijd, de uitnodiging niet kunnen lezen enz.
Ook werden er belangrijke zaken besproken door zuster Mary en hoofd lerares Lucy, zoals betalingen, toekomstplannen en doelen. Ook ouders mochten hun inbreng geven. Hierbij werden wij vaak aangekeken, om dat wij als de geldschieters gezien worden. De ouders willen graag dat er ook een basisschool gebouwd wordt, zodat de kinderen in dezelfde omgeving kunnen blijven. Aan het eind was er cake en frisdrank. We hebben helpen opruimen en hebben nog met Lucy en zuster Mary onze bevindingen besproken, zij vinden het leuk om te horen wat wij ervan vinden.
Er kwam nog een Canadese muzungu ons opzoeken, deze man laat een soort eet huis achter het weeshuis bouwen. Dit wordt in gedeeltes gedaan, omdat het geld soms op is. Deze man heeft meerdere projecten door Afrika, het was leuk om kort met hem te spreken.
En toen was het weer zondag, ook deze keer ging de muziek om 6.15 weer op z'n hardst aan. Na een half uurtje luisteren zijn we opgestaan en hebben ons klaar gemaakt voor de kerk mis. We hebben ons maar weer tussen het koor geplaatst, verder was de kerk vol. Er kwamen na ons nog veel mensen binnen, die zich gewoon op de bankjes propte totdat de laatste er weer af viel. Dit keer was er een priester uit een andere kerk samen met zijn koor. De boodschap van de mis was, niet bang te zijn voor het einde. Het kinder koor zong veel mooie liedjes en hadden er bijpassende dansjes bij. Aan het einde werd geld ingezameld voor de kerk van de priester. Het kerkgebouw is in zeer slechte staat en heeft geen dak meer. Er werd gul gegeven, de priester hield hiervoor zijn habijt op. Ook werden er 3 kippen, vruchten en zakken meel geveild, het was net een echte veiling en er werd veel gelachen en geld gegeven. Deze mis heeft 3 uur geduurd, wat een lange zit op een harde houten kerkbank;-) Na de dienst hebben we bij de zusters thee gedronken en bijgekletst. Nu weer even een paar feiten :-)
Groeten: groeten doe je hier over het algemeen met het geven van de hand en zeggen: Hello, how are you? Ook geven de Ugandezen graag complimenten en zeggen vaak dat je er mooi uit ziet. Tijdens dit gesprek blijf je elkaars hand vast houden,
Eten: het Ugandeze eten is niet erg bijzonder. Het is veel bonen, banaan, pinda's of mais, hier maken ze vele verschillende gerechten mee. Vlees is er niet veel, vis wel. Ook worden er sprinkhanen, torren en hagedissen gegeten, dit zijn wij nog niet tegen gekomen. Er is veel fruit verkrijgbaar, als ananas, mango's en banaan.
Geloof: er zijn in Uganda 3 godsdiensten, 84% is rooms katholiek, 12% is moslim en 4% heeft een inheemse godsdienst. Overal zie je kerken en moskees, maar alles leeft en werkt samen.
Uganda: grenst aan 5 landen, Soedan, Kenya, Tanzania, Rwanda en Kongo. Uganda is 3,5 keer zo groot als Nederland en België samen. Er wonen 33 miljoen mensen, 42% sterft voor hun 40 steeds levensjaar. Slechts 2,1% van de bevolking is ouder dan 65.
Nou dat was het weer voor deze week. Ik hoop dat jullie weer veel leesplezier hebben.
Ik zal zo weer wat foto's uploaden.
Dikke kus voor jullie allemaal.
Hoe is het met jullie en in ons kikkerlandje? Is het al koud? Alle bomen kaal? Heeft het al gesneeuwd?
Ik ben benieuwd, maar vind het niet erg om het een jaartje over te slaan en in het heerlijke Uganda te vertoeven.
Vandaag en morgen hebben we weekend en verblijven we in een hotel in de buurt. Het hotel heet 'Mount Elgon' en dat omdat het zich aan de voet van de enorme berg Mount Elgon bevind. Even een keer warm douchen, lekker zwemmen, zonnen, lekker eten, slapen in een normaal bed, internetten, en even "chillen" ;-) Maar dan kunnen we er voorlopig weer tegen aan met ons back to basic leven. (En hier verblijven is gewoon goedkoop)
Mijn vorige verhaal was erg lang, maar wat wil je, alles is nieuw, interessant en anders om je heen. Ik hoop dat jullie het toch de moeite waard vonden om te lezen. (Maar aan jullie reacties te lezen wel, ik kan niet vaak genoeg zeggen, bedankt voor jullie interesse en medeleven) Deze keer hoop ik iets meer foto's te kunnen uploaden. Voor je het weet ben je alweer 2 weken in Uganda, "time flies, when you're having fun"
Woensdag mochten we een ochtend meekijken op de St. kizito's nursery school, die zich naast het babieshome bevind, de school is een onderdeel van het babieshome en gefinancieerd door KiBaHome (www.kibahome.nl). Afgelopen februari is met een groot feest de school geopend. De directrice van de school is Zuster Mary, die ook hoofd van de babieshome is. De nursery school is een soort van kleuterklas, waarin de kinderen worden voorbereid op het basis onderwijs. St. Kizito's nursery school bestaat uit 3 klassen, small class, middle class en top class, in het totaal zijn er 48 kinderen op deze school, waarvan 7 kinderen van het weeshuis. Er werken 3 leraressen, een hoofd lerares en nog overige personeel, als een poortwachter en een keuken/schoonmaakhulp. De kinderen dragen allemaal een uniform.
De dag werd gestart met PE, oftewel gym. Dit doen alle groepen samen, de kinderen rennen rond en geven een stokje door, ze vinden het leuk en hebben er plezier in. Na een half uurtje begonnen de echte lessen. Alle kinderen gaan met hun lerares naar hun eigen klas, ik mocht met Hanriët mee in de middle class. Ik kreeg een warm onthaal van de kinderen, er werd voor me gezongen en ik werd welkom geheten. Ze hebben zich allemaal voorgesteld, ze waren erg verlegen waardoor het wat onverstaanbaar was, maar het gaat om het idee. Ze noemde mij ook 'teacher' en sommige noemde me stiekem muzungu.
Ze starten met een letter oefening, Hanriët moest alle oefeningen om de beurt in het schrift je schrijven en tekenen. Wat kost dat een tijd en naar mijn idee ook kostbare tijd, ze hebben geen voor gedrukte blaadjes of schriftjes. Als de kinderen de oefening klaar hadden mochten ze de schriftjes en potloden bij mij inleveren, met een grote glimlach en dan mocht ik ze een mooie sticker op hun hand plakken, waar ze natuurlijk super trots op waren. De kinderen weten al veel, de een wat meer dan de ander, maar ze helpen elkaar goed. Omdat het bijna grote vakantie is, maken de kinderen ook toetsen. Ook de toetsen worden door Hanriët om de beurt getekend en geschreven, en dat elke keer voor 14 kinderen. Voor de pauze maakte de kinderen nog een cijfer examen, ze tekenen cijfers na, en moeten dezelfde cijfers met elkaar verbinden. Toen was het tijd voor de pauze, de kinderen krijgen poridge, een soort dunne pap, met een biscuitje. Daarna mogen ze even buiten spelen en moeten ze naar het toilet, nou ja, toilet... gewoon hun behoefte doen, rondom het toilet gebouwtje.
Na de pauze moest er een letter examen gemaakt worden, na een half uur wachten en een beetje ver velen had Hanriët de toetsen klaar en mochten de kinderen aan de slag. Het niveau van de kinderen is erg verschillend, sommige kinderen hadden het zo af en de anderen hadden er duidelijk veel moeite mee, gelukkig werden ze stiekem geholpen door de buurman. De juf is erg streng en de kinderen hebben veel respect voor haar. Na de laatste toets was er tijd voor ontspanning. De kinderen zongen en danste, het zijn allemaal leuke liedjes, er wordt veel gezongen over het dagelijks leven, dat ze hun ouders dankbaar moeten zijn voor hun leven, enz. Al gauw klonk de school bel en was het alweer tijd om naar huis te gaan, de school duurt tot 12 uur. Sommige kinderen blijven nog lunchen, omdat ouders hen niet eerder kunnen ophalen. Bij de poort staat Andrew, hij zorgt ervoor dat de kinderen door de juiste persoon wordt opgehaald en noteert dit in een boek.
Wij zijn na een leuk en goed gesprek met de hoofdlerares ook weer naar huis gegaan. Ik had nog een zak vol pennen waar ze erg blij mee waren. Papier en pennen zijn erg schaars.
Tijdens onze break, was daar onze eerste echte tropische regen en onweers bui, het ging zo hard, dat we ze zo in NL niet eens kennen. Maar onder het genot van een echt Hollandsche Trekdrop, was het zo voorbij. Helaas viel de stroom wel uit, en dit keer was het niet voor tijdelijk. In de middag hebben we de weesjes getrakteerd op heerlijke haribo kersjes, wat ze vreemd maar wel lekker vonden. We vinden nu nog de stukjes uitgekwijlde kers terug, lekker plakken. Al snel hoorde we van zuster Justine dat 1 van de kinderen in het ziekenhuis was opgenomen, de tranen schoten me in de ogen, de arme ziel. Het is niet duidelijk wat hij had, maar gelukkig was Moses er snel weer bovenop en kon ik hem weer in mijn armen sluiten. Het is bijzonder dat de kinderen nu al zo in mijn hart zitten en dat het je zoveel doet als ze ziek zijn. De kinderen hebben elke keer weer een glimlach op hun gezicht als je binnenkomt, dit geeft je een geweldig gevoel van binnen, maar aan de andere kant, gaat het zwaar worden als we weer weg gaan, maar gelukkig duurt dat nog heel lang, ik weet zeker dat ik van elk moment ga genieten.
De hygiëne blijft me verbazen. Sinds een aantal dagen zijn bijna alle kinderen verkouden, het begon bij 1, maar al snel volgt de rest. De neusjes worden gepoetst met de truitjes of de jurkjes die ze aan hebben, ach ja, droogt wel weer op;-) haha. Ook het eet ritueel blijft smerig, kinderen eten zelf, vanaf 2,5 jaar, ze eten natuurlijk met de handen en aan het eind zit het eten overal. Gelukkig hebben al kinderen korte haren, dat wast er makkelijk uit. De kinderen eten vrij eenzijdig, het is rijst, aardappelpuree of bananenpuree, met een beetje kookvocht van vlees. Het lijkt ze allemaal wel goed te smaken, dat scheelt. Tussen de middag krijgen ze vaak een lolly, niet mijn favorieten moment, alles plakt, overal vliegen en de kinderen plakken de lollies graag op je arm of kleding.
Vrijdag heb ik strandballen mee genomen, de wezen vonden het helemaal leuk. Helaas had ik er maar een paar, waardoor er soms wat ruzie om was. Samen spelen doen ze ook niet, dus er was regelmatig een scheidsrechter nodig. Uiteindelijk waren ze er heel blij mee en elke keer mag een ander kindje er mee spelen. 'S middags was er wat onrust in het weeshuis, er werd een nieuw weesje binnengebracht. Een jongentje van +/- 1,5 maand oud, afgestaan door de ouders. Het jongetje kreeg de naam Albert. Het is een super klein breekbaar mensje, met mooie zwarte krulletjes, die er helaas de volgende dag alweer af waren geknipt. Albert werd in de baby groep geplaatst waardoor er ruimte gemaakt moest worden. 2 meisjes, Scovia en Blondine(tweeling) werden over plaatst naar de peuter groep en Calvin en Godfried (ook tweeling) werden overgeplaatst naar de kleuter groep. Gelukkig ging dit vrij soepel, al had ik er wat moeite mee dat er weinig aandacht werd besteed aan de overplaatsing. Ook heb ik inmiddels wat foto's in het weeshuis gemaakt, van alle schatjes, die ik nooit meer zal vergeten. Elke dag ga ik weer met plezier naar het weeshuis. Zondag middag was een drukke beweging, door zieke personeelsleden, stonden Manon en ik er bijna alleen voor, gelukkig hadden de zusters dit snel opgemerkt en kwamen ze allemaal helpen, de dankbaarheid was wederzijds erg groot.
5 dagen met de weesjes samen zijn, laat de tijd voorbij vliegen, de kinderen kennen je ondertussen en sommige weten zelfs je naam. Ook een grappig moment is als de kalfjes los lopen, die lopen dan rondom de speelplaats. Sommige kinderen vinden het leuk, maar er zijn 3 kinderen die het doodeng vinden, als dan het kalfje loeit beginnen deze 3 kinderen Daniël, Kidudu en Emma, keihard te huilen en komen ze alle drie bij me op schoot, zodat ik ze kan troosten... Dan voel ik me koning te rijk, ze komen bij mij voor bescherming en troost.
We hebben 3 dagen geen stroom en ook was de watertank leeg, die met een elektrische pomp wordt gevuld. Het is allemaal wel erg behelpen, maar gelukkig hebben we allebei een doos met breeklichten, die erg goed van pas komen. Gelukkig hebben we inmiddels weer stroom, al werkt het erg wisselend. In onze pauze hebben we boodschappen gedaan, we gaan nu gewoon met z'n 2en op pad en dat gaat prima. We nemen een boda-boda (motortaxi) en laten ons naar de stad brengen en ook weer terug. We nemen samen 1 boda boda en dat gaat best, net zo gezellig.
Zaterdag zijn we naar de st. Kizito's nursery school geweest voor de 'parentsday'. Alle ouders van de kinderen waren uitgenodigd om deze dag naar school te komen. De dag begon om 9uur, maar zoals ik al eerder benoemt hebt, Afrikanen en tijd, gaat niet samen. Tot een half uur voor het einde kwamen er nog ouders binnen druppelen. De hoofdlerares voerde het woord, dit deed ze in 2 talen, ook gaf ze de rondleiding door de gebouwen. Iedereen werd voorgesteld, ouders en personeel. Wij mochten ons zelf ook voorstellen, wij werden benoemd als visitors en afgevaardigde van KiBaHome. We werden de hemel in geprezen en werden door de ouders als de geldschieters gezien, wij knikte en lachte maar wat, we voelde ons behoorlijk bezwaard.
Na het welkomswoord en rondleiding waren de kinderen aan de beurt. Per klas werden er liedjes gezongen en toneelstukjes gedaan, hier hadden de kinderen al lang voor geoefend. De kinderen deden dit erg goed en leuk, de ouders genoten er zichtbaar van. Met de liedjes en toneelstukjes werd een belangrijke boodschap overgebracht. De ouders werden bedankt voor het mogelijk maken om naar school te gaan, voor hun leven en alles daarom heen, ook werden de ouders gewaarschuwd, dat kinderen belangrijk zijn voor de toekomst en dat ze er dus zuinig op moeten zijn. De kinderen hadden allemaal keurig hun nette uniform aan zo zagen ze eruit als 1. Jammer genoeg was de opkomst van ouders niet zo groot, de reden hiervan, geen tijd, de uitnodiging niet kunnen lezen enz.
Ook werden er belangrijke zaken besproken door zuster Mary en hoofd lerares Lucy, zoals betalingen, toekomstplannen en doelen. Ook ouders mochten hun inbreng geven. Hierbij werden wij vaak aangekeken, om dat wij als de geldschieters gezien worden. De ouders willen graag dat er ook een basisschool gebouwd wordt, zodat de kinderen in dezelfde omgeving kunnen blijven. Aan het eind was er cake en frisdrank. We hebben helpen opruimen en hebben nog met Lucy en zuster Mary onze bevindingen besproken, zij vinden het leuk om te horen wat wij ervan vinden.
Er kwam nog een Canadese muzungu ons opzoeken, deze man laat een soort eet huis achter het weeshuis bouwen. Dit wordt in gedeeltes gedaan, omdat het geld soms op is. Deze man heeft meerdere projecten door Afrika, het was leuk om kort met hem te spreken.
En toen was het weer zondag, ook deze keer ging de muziek om 6.15 weer op z'n hardst aan. Na een half uurtje luisteren zijn we opgestaan en hebben ons klaar gemaakt voor de kerk mis. We hebben ons maar weer tussen het koor geplaatst, verder was de kerk vol. Er kwamen na ons nog veel mensen binnen, die zich gewoon op de bankjes propte totdat de laatste er weer af viel. Dit keer was er een priester uit een andere kerk samen met zijn koor. De boodschap van de mis was, niet bang te zijn voor het einde. Het kinder koor zong veel mooie liedjes en hadden er bijpassende dansjes bij. Aan het einde werd geld ingezameld voor de kerk van de priester. Het kerkgebouw is in zeer slechte staat en heeft geen dak meer. Er werd gul gegeven, de priester hield hiervoor zijn habijt op. Ook werden er 3 kippen, vruchten en zakken meel geveild, het was net een echte veiling en er werd veel gelachen en geld gegeven. Deze mis heeft 3 uur geduurd, wat een lange zit op een harde houten kerkbank;-) Na de dienst hebben we bij de zusters thee gedronken en bijgekletst. Nu weer even een paar feiten :-)
Groeten: groeten doe je hier over het algemeen met het geven van de hand en zeggen: Hello, how are you? Ook geven de Ugandezen graag complimenten en zeggen vaak dat je er mooi uit ziet. Tijdens dit gesprek blijf je elkaars hand vast houden,
Eten: het Ugandeze eten is niet erg bijzonder. Het is veel bonen, banaan, pinda's of mais, hier maken ze vele verschillende gerechten mee. Vlees is er niet veel, vis wel. Ook worden er sprinkhanen, torren en hagedissen gegeten, dit zijn wij nog niet tegen gekomen. Er is veel fruit verkrijgbaar, als ananas, mango's en banaan.
Geloof: er zijn in Uganda 3 godsdiensten, 84% is rooms katholiek, 12% is moslim en 4% heeft een inheemse godsdienst. Overal zie je kerken en moskees, maar alles leeft en werkt samen.
Uganda: grenst aan 5 landen, Soedan, Kenya, Tanzania, Rwanda en Kongo. Uganda is 3,5 keer zo groot als Nederland en België samen. Er wonen 33 miljoen mensen, 42% sterft voor hun 40 steeds levensjaar. Slechts 2,1% van de bevolking is ouder dan 65.
Nou dat was het weer voor deze week. Ik hoop dat jullie weer veel leesplezier hebben.
Ik zal zo weer wat foto's uploaden.
Dikke kus voor jullie allemaal.
-
19 November 2012 - 14:18
Monique:
Nou Deb... vers van de pers :-)
zat net achter de pc...
Leuke verhalen weer en bijzonder dat de kindjes al zo geworteld zitten bij je, leuk hoor!!
Geniet lekker van je vrije "weekend" hier is 't grijs, echt sinterklaas weer -> is gelukkig weer veilig aangekomen afgelopen zaterdag en ondanks alle ophef over 't verloren paard en de kapotte pakjesboot is 't toch allemaal weer goed gekomen (pfff...opluchting!!)
Wacht alweer vol spanning op je volgende verslag!
groetjes
Monique G -
19 November 2012 - 14:30
Tineke:
lieve Debbie ,wat geniieten we toch van je mooie verhalen,
hier is het mistig en koud enalles gaat zijn gangetje ,
geef die kindjes een dikke knuffel,en we maken een pakketje ,
maar zeg waar we je blij mee kunnen maken,
een hele dikke kus van Rob&10. -
19 November 2012 - 15:06
Rik:
Hoi Muzungu Debbie,
Prachtige verhalen zijn het en super goed werk wat je te bieden hebt. Tussen de regels door lees ik dat de kids veel spullen nodig hebben. Het lijkt mij een goed idee om je postadres door te geven. Tenslotte wonen in dit Nederlandje allemaal Sinterklazen. Of is Oeganda Tante Post niet te vertrouwen, komt deze überhaupt aan? Ik lees het wel weer!
Het gaat jullie goed.
Het neefje van papa. -
19 November 2012 - 17:07
Trudy:
Bonjour Debbie,
Wederom geweldig Deb. Ik begin geleidelijk aan jaloers te worden op al die
belevenissen die jij daar meemaakt. Sommige dingen zijn echt hartverscheurend.
Wat een prachtige foto's heb je gemaakt. Je krijgt zo een mooi beeld bij jou verhaal.
We kijken weer uit naar de volgende.
Nu lekker weekend houden en heerlijk genieten.
Bisous de nous uit la douce France, Bart et Trudy -
19 November 2012 - 18:09
Juud:
Lieve Debbie,
Wat ben ik trots op jou! Het is logisch dat die kinderen nu al dol op je zijn. :-)
En zo fijn dat je het zo naar je zin hebt. Genier er maar goed van!
Dikke kus van je grote surrogaatzus x x x
-
19 November 2012 - 18:18
Pa:
Hoi Deb,
Hartstikke leuk verhaal(nog langer als het vorige?)
Ik ben blij dat je het zo naar je zin hebt. Jouw koffer is sraks te klein om al die kleintjes mee te brengen.
Blijf genieten van wat je nu aan het doen bent.
Groetjes ook aan Manon, en tot horens. -
19 November 2012 - 19:21
Ruud:
Ha grote kleine zus!!!!!!
Dat was even flink wat leeswerk, maar heel bijzonder om te lezen. Zo kan ik me goed inbeelden hoe het er in Uganda uit ziet, wat het dagelijks leven is... helemaal top!!!
Dus jullie wilde toch wel even de toevlucht nemen naar wat luxe van een hotel? Groot gelijk ;)
Wel geinig dat je in zo'n korte tijd al een band opgebouwd hebt met de kids. Hoe wil je ze straks gaan meenemen? haha :p
Krijgen jullie eigenlijk ook hetzelfde te eten als de mensen daar? Dat zal dan wel ff klink afzien zijn... altijd hetzelfde met een klein beetje variatie.
Super dat jullie daar zo goed ontvangen zijn! Geeft denk ik wel een lekker gevoel en maakt het verblijf een stuk makkelijker.
Ik wacht je volgende verhaal vol spanning weer af ;-).
Heel veel succes en plezier!!!
Groetjes je bro!
-
19 November 2012 - 19:48
Thea:
Lieve debbie,
Wat fijn om weer van je te horen. Beetje kort weer;-)
We genieten van je verhalen en het laat me verre van koud. (ben inmiddels weer opgedroogd...)
Wat is het toch een andere wereld! De foto's zijn prachtig.
De kids op school kijken blij en dat is mede dankzij jullie!
Jullie doen zulk goed werk. Ik begrijp dat je daar ook nog lang niet weg wilt, dat is een goed teken.
Geniet van alles om je heen en wees trots op jezelf!
Lieve groetjes en een dikke kus en knuffels van Chris en Thea -
19 November 2012 - 21:49
Jeannie:
Oi Debs -
19 November 2012 - 21:49
Jeannie:
Oi Debs -
19 November 2012 - 21:56
Jeannie:
Oi Debs, wat weer een belevenís deze week, en jullie hebben weer veel geleerd hoe ze daar de kinderen het onderwijs leren, we hopen dat jullie weer goed kunnen uitrusten, dan op naar de volgende week waar wij weer vool verwachtingen op zullen naar uitkijken, dikke kus van ons hier, Oma en mams. -
20 November 2012 - 03:38
Janneke:
Debs,
wat een gaaf verhaal weer!
Het klinkt allemaal super spannend en mooi daarzo!
Geniet van alle kindjes en van de mooie omgeving!
Liefs,
janneke -
20 November 2012 - 13:14
Elles:
Lieve Debbie,
Wat een mooi verhaal schrijf je weer. Moet toch zeggen dat je daar ook talent voor hebt!
Ik heb met een brede glimlach naar je nieuwe foto's gekeken. Je ziet er goed uit en zo te zien laat je de kindjes lachen. Tot de volgende ronde!
Enjoy! :)
Xx Elles -
20 November 2012 - 14:16
Merel:
Hi Deb!!
Leuk verhaal weer zeg!! En die foto's!!!!!!!! WOOOOW!!!!! Ik snap dat je smelt voor die mooie kinderen!! Geniet van je tijd, want het zal vast omvliegen!
Ben weer benieuwd naar je volgende verhaal!!
Liefs, Merel -
21 November 2012 - 15:09
Carla:
Hoi Debbie, wat kan jij mooi vertellen zeg! t is of je er zelf bij bent. Hartstikke leuk, die lange verhalen van jou! Als je het zo leest zijn de mensen daar met weinig toch heel dankbaar en gelukkig. Kunnen wij nog wat van leren. groetjes Carla -
21 November 2012 - 19:55
Willem Van Beek:
Welkom in Uganda en begrepen dat jullie het erg naar je zin hebt. Geniet ervan en laat het 'gebeuren'.
Je hebt gehoord dat wij - al 5 jaar - in Jinja wonen en als je behoefte hebt aan een rustig weekend of zo: welkom. Wellicht dat we nog langs komen want voor 'onze' vrijwilligers is SIPI FALLS een geliefd uitstapje.
Warme groet en groetjes aan zuster Mary.
Willem en Paul Jinja -
22 November 2012 - 02:50
Astrid Albers:
Ha Debbie
Wat een ontzettend leuke verhalen schrijf je. Ik krijg een goed beeld van hoe het daar gaat. En kijk alweer uit naar het volgende verslag.
En de kindjes zijn inderdaad schatjes.........
Heel veel plezier!
Groetjes Astrid
-
22 November 2012 - 16:27
Patty:
superervaring! -
22 November 2012 - 23:02
Saskia:
Wat geweldig!!
En het is gewoon genieten om je verhalen te lezen.
Geniet ervan.
XXXx Sas -
23 November 2012 - 02:06
Coby:
Hoi Debbie, wat een belevenissen.
Het zal wwel weer aclimatiseren zijn als je terug komt.
Groeten: Coby -
23 November 2012 - 18:28
Peter Nabben:
In het St. Jozefhuis volgen we je hoor. Heel veel dank de mensen op de hoogte te houden. Heel veel succes,
Peter -
25 November 2012 - 23:06
Winny:
Lieve Deb
Indrukwekkend wat je daar allemaal meemaakt.
Ik ben blij voor je dat het je zo goed bevalt.
Dat geeft aan dat je de juiste keus hebt gemaakt.
Ik vind het knap dat je je zo makkelijk aanpast aan de omstandigheden daar.
Bij ons gaat alles zijn gangetje.
Nou Deb ik blijf je volgen en tot het volgende verslag maar weer.
Dikke zoen van moeders en Bas
-
29 November 2012 - 11:18
Peter Nabben Mhm:
Wat een lang verhaal, Gelukkig dat je door kunt gaan met schrijven als er geen electriciteit is.
Ik was net even in de eetzaal voorkoffie bij de verjaardag van Fr. Ben Jorna, toen je moeder me even aansprak om me te zeggen dat jij het zo fijn gevonden had een kleine reactie van mij gekregen te hebben. Hopelijk vind je het deze keer ook fijn. Want op die manier heb je toch even het gevoel er nog altijd bij te horen hier op het St. Jozefshuis.
Debbie, ik wens je van harte al een fijne Kerst toe, want Sinterklaas zal bij jullie wel niet geierd worden. Hie moeten het doen zonder de Goed Heilig Man. Er is dan wel een Bingo avond, zoals je weet.
Deze week gaat het wat kouder worden, 4-6 graden. Maar ijs is er nog niet. Toch hebben ze bij de Leeren Doedel wel een ijsbaantje aangelegd, denkelijk om de kinderen zoet te houden als de ouders eten. Er schijnt al geschaatst te worden, maar heb dat zelf nog niet gezien.
Gister namiddag ging ineen het alarm af. Iedereen uit de kamer, Wat is er toch loos? Het bleek dat br. Fons Borgman een pizza in zijn 'micro wave' had gedaan en het ding op 10 minuten gezet had. Helemaal verbrand, natuurlijk. Ja zelf heb ik ook zo'n ding, indertijd van mijn zus gekregen, maar ook ik weet er niet mee om te gaan. Is ook geen beschrijving bij. Als je weer terug bent, kun je me waijs maken.
Zeg heel veel groeten. Ik denk dat nu niet alleen jij, maar ook je moeder blij is met deze reactie. Doei zoals ze hier zeggen of Houdoe, zoals in Brabant, en in Kameroen. Bye, God bless yoo.
Peter op kamer 214
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
